Andvari - 01.06.1964, Síða 33

ANDVARI
ANNA BORG
31
unni út af skógarsviðinu í Maribo. Signe fékk hún aldrei að leika á sviði í stór-
fenglegasta danska ástarharmleiknum, „Hagbarth og Signe“, en nú heldur hún
sýningunni uppi sem Bera, þessi dökka drottning örlaganna, fasmikil og voldug.
Hún rnælir fram setningar þessarar stoltu drottningar meS hrífandi, þróttmiklum
framhurSi, svo aS okkur skilst, aS enn er hægt aS leika Oehlenschláger, og út-
valdir geta mælt mál hans. Næsta leikár er sýningin flutt inn í leikhúsiS, en
glatar viS þaS miklu af því skáldlega, sem hafSi sett svip á útisýningarnar um
sumariS. Þó er Anna Borg í hlutverki Beru drottningar sífellt lífgjafi kvöldsins,
göfug og stórbrotin í list sinni, sem ein leysir úr læSingi liinn rómantíska harrn-
leika-stíl, er danskir leikarar eiga svo erfitt meS aS valda. Þann 27. marz stendur
hún í síSasta sinn á því leiksviSi, sem hún unni, þrátt fyrir allt, til hinztu stund-
ar. Enginn vissi, aS þetta yrSi í síSasta sinn, — og þaS vakti ekki beiskju, aS
minnsta kosti ekki hjá henni, aS leikhúsiS hafSi engin not fyrir hana næsta ár.
Ilún mótaSi síSustu persónu sína í útvarpinu í „Thoru van Deeken“ eftir
Pontoppidan, í leikritinu, sem hann samdi upp úr einni af styttri skáldsögum
sínum ásarnt Hjalmar Bergström. Eitt sinn enn hlýddum viS á Onnu Borg í
hlutverki Thoru, einnar af þeirn viljasterku konurn, sem hafa gjört sína innri
rödd aS GuSs lögmáli.
Anna Borg l’laug frá okkur, — heimilunum í Kaupmannahöfn og Reykja-
vík, frá leikhúsinu, þar sem liún mælti síSast í lilutverki Beru drottningar hin
skörulegu orS um „gæfu hinna gæfusnauSu, senr minnzt verSur um aldir.“ Sjálf
lifði hún í ríkum mæli hæSi lán og ógæfu, og enda þótt sjúkdómsárin yllu henni
miklum þjáningum, voru þau þó aSeins þáttur í ríkulegum þroska hennar, sem
sífellt óx fram og upp á við. Þann ljónrandi hreinleika, þá stoltu reisn, sem
geislaði af þessari fögru, kornungu, íslenzku konu, þegar hún kom fyrst fram
í Konunglega leikhúsinu, gat hvorki mótlæti né illvilji, sem nrætti henni, veikt
né flekkaS. Þegar slysið vildi til í lofti yfir Noregi og hreif hana úr tölu lifenda,
lýstu fyrir hugskotssjónum ótal minningar um fágæta listakonu, sem kom til vor
frá íslandi, en varð dönsk — og ein af fáum útvöldum í danskri leiklist. Minn-
ing hennar lifir einmitt í samræmi við síðustu orðin, sem hún rnælti á hinu
forna, danska leiksviði: „Á meðan hörpur hljórna, hjörtu slá.“
Andrés Björnsson þýddi.