Andvari - 01.06.1964, Blaðsíða 59

ANDVARI
HJÁ VÖGGUNNI
57
Elías frændi hennar var tollvörður. Var hann ástríkur eiginmaður, eins og
það er kallað? Onei. Milli þeirra hjóna lágu ekki neinar duldar taugar. Hjóna-
band þeirra stóð í núll stigum á yfirborðinu. Þar fyrir neðan var frost. Henni
líkaði það illa fyrsta sprettinn; en eftir því sem svört og nístandi augu hans voru
lengur yfir henni, þeirn mun skár sætti hún sig við það. Hún skildi hann.
Hún var ung; og þegar girndin kom skyndilega yfir hana og breytti líkama
hennar í einn punkt og vitund hennar í rauðar bylgjur, þá sá hún stundum
djarfa fyrir Elíasi frænda sínum í brimlöðrinu. Hún blygðaðist sín jafnan l’yrir
það, þegar sjóinn lægði að nýju. Hann virtist ekki veita henni neina sérstaka
athygli. En augu hans voru svört og girnd hennar kynlega farið.
Elías frændi hennar gekk með yfirskegg. Var efri vörin á honum ekki
alveg með felldu? Hún gat stundum hugsað sér að ganga úr skugga um það.
En henni bauðst ekki tækifærið.
Drengurinn var ekki svangur. Hann hefur hætt að sjúga í miðjum klíðum.
Svartar brár hans eru teknar að síga fyrir dimmleit augu hans. Hún þurrkar
drengnum mjúklega um munninn og stingur pelanum niður með svæflinum.
Það hallar degi.
Að lokum slitu þau samvistir, Anna og Elías frændi. Hún fór til systur
sinnar í annað hérað, en hann sat um kyrrt. Um það leyti bauð hann frænku
sinni eitt kvöld að kanna leyndarmál efri vararinnar. Hún hafnaði því — það
stóð þannig á. Hún vissi líka, að hann var í tygjum við stelpu á hótelinu. Hún
hafði aldrei séð hana, en fannst hún mjög bjálfaleg. Stelpan hét Fransiska.
Sjálf hét hún Klara, tók saman föggur sínar, fór til höfuðborgarinnar og réðst
í aðra vist. Elúsráðandinn var prófessorsfrú. Hún gaf fé til líknarmála í blöð-
unum, sótti málverkasýningar og hafði mætur á viðurkenndum listamönnum.
Það var sigurdagur í lífi hennar, þegar hún fékk loksins áskrift að frumsýn-
ingarmiðum í stóra leikhúsinu. A heimilinu var líka roskinn prófessor. Hann
hafði evrópukort á einum veggnum í skrifstofunni sinni. Vinnustúlkan staldraði
oft fyrir framan það, þegar hún var að taka til þar inni. Það var skemmtileg
mynd, fannst henni. Eftir nokkurn tíma var hún orðin þaulkunnug landaskipan
í álfunni. Hún átti stranga daga á heimilinu, en lifði bráðlega samkvæmt þeirri
efnislegu scguskoðun að næturnar ætti hún sjálf. Það var enginn hörgull á
karlmönnum í höfuðborginni. Samt sá hún einstöku sinnum djarfa fyrir Elíasi
frænda sínum í rauðu bylgjunum.
— Blessaður litli businn minn, nú sofnar þú aftur vært, segir móðir hans;
og augu hennar standa eins og sólstafir niður í vögguna.
Elún frétti á skotspónum, að Fransiska væri búin að eignast strák. O dræsan,
sagði Klara frænka við sjálfa sig — og vissi þó fullvel, að það skal oftast nær tvo