Andvari - 01.06.1964, Qupperneq 118

116
TÓMÁS HELGASON
ANDVARl
að túnið hlaut alltaf að minnka í staðinn
fyrir að stækka. Maður tæmdi kraftinn úr
túninu í lækinn, þaðan kom hann aldrei
aftur.
# # #
Ég kom hingað til Friðriksgáfu í fyrra-
kvöld og talaði við amtmann Kristján um
ferðir mínar og hvernig ég ætti að haga
þeim, og vildi hann helzt, að ég ferðaðist
hér um norðan lands og að ég ferÖaðist
ekki meira en um eina sýslu á hverju ári;
það gengi nú æði seint ef maður tæki
ekki stærra svæði fyrir á hverju ári; en ég
læt það nú vera. Hann vildi haga ferðum
mínum svoleiðis að ég skyldi vera tíma
og tíma á hverjum þeim hæ að vetrinum,
þar sem ég hefði sagt til á sumrin, og
skyldi ég vinna þar og vera skyldugur til
að halda ræður á ýmsum stöðum; ég
skyldi svo hafa frían ferðakostnað upp á
þann mátann, að hver bóndi væri skyld-
ugur til að flytja mig frá sér, þcgar hann
væri búinn að fá tilsögn mína, og til þess
næsta, sem vildi að ég kæmi til sín.
Þetta allt líkar mér nú svona og svona,
bæði vegna sjálfs mín og annarra. Fyrst
er nú það, að ég er hræddur um, að það
verði ekki alltaf gott að fá sér fylgd milli
manna, t. a. m. um sláttinn, og þetta
getur orðið nóg til þess að fæla suma frá
að þiggja tilsögn, þar til er það ekki vist,
að neinn annar hafi beðið mann að koma
til sín, þegar maður er búinn lijá einum,
og standi maÖur svo uppi og viti ekki,
hvert hann á að láta flytja sig. Ef maður
hefði þar á móti sjálfur tvo hesta, gæti
maður larið frá hverjum hæ strax og
hann væri búinn þar og svo annaðhvort
boðið tilsögn sína á ýmsurn bæjum, eða
þá farið þangað, sem samkomur væru, t.
a. m. við kirkjur, og talað svo við fólk
pg boðið því tilsögn sína, Maður væri í
öllu falli lausari og liðugri og betur stadd-
ur, ef maður hefði sjálfur hesta. Þar fyrir
utan væri maður fólki minna til byrði.
Hvað það áhrærir, að ég skuli vera þar
að vetrinum, sem ég hefi sagt til að sumr-
inu, þá hefði ég aldrei viljað ganga að
því, ef ég hefði fengið að vita það fvrir
fram, það er svo margt, sem þar stríðir á
móti. Fyrst ímynda ég mér það, að ég
verði ekki nema fáa daga á hverjum bæ
í sumar, og þegar ég á að vera þar hér-
umbil eins lengi að vetrinum, verður það
ekki nema eintóm ferðalög og hrakningar,
eins og nærri má geta, vetrardaginn.
Verið gæti svo, að mörgum þætti ísjár-
vert að taka á móti minni tilsögn að sumr-
inu, þegar hann væri bæði skyldugur að
flytja mig frá sér, óvíst hvað langan veg,
og kannski í mestu heyönnunum, og þar
fyrir utan að fæða mig að vetrinum. Það
væri bezt að vera hverjum einstökum sem
minnst til byrðar, því líklega þurfa þeir
ekki að kosta rniklu til áður en þeim sýn-
ist það of dýrt, og láta það þá heldur vera
að biðja tilsagnar.
Það er hættast við þessu, meðan fólk
hefur ekki fengið áhuga fyrir jarÖyrkj-
unni. Þar fyrir utan væri það óþægilegt
fyrir mig að ferÖast svoleiðis langan veg
frá taui mínu, eða dragast með það fram
og til baka; svo ætlaði ég mér mestmegnis
að gjöra í stand ritgjörðir að vetrinum, en
þegar ég á að vinna hjá öðrum og þar
fyrir utan halda ræður á mörgum stöðum
verður þá víst lítið úr skriftunum.
Aldrci þurfa umferða jarðyrkjumenn i
Noregi að bera sig svoleiðis að, og ég
hefði næstum heldur viljað borga fyrir
mig sjálfur að vetrinum, ef ég fengi þá
að vera stöðugt í einum stað. Ekki fyrir
það, að ég vilji skorast undan að vinna.
en vegna þess að ég fengi þá að vcra í
næði við að semja ritgjörðir, og ég ímynda
mér að ég með því geti gert meira gagn,