Andvari - 01.10.1967, Blaðsíða 25

ANDVARI
THOR THORS
127
sendiherra í Argentínu og Brasilíu 24. marz 1952 og Kúbu 8. febr. 1956. Hann
hafði forgöngu um að koma upp ræðismannsskrifstofum í löndum þeim, þar
sem hann gerðist sendiherra, og eru þær nú víðsvegar í Ameríku, einkurn
Bandaríkjunum og Kanada, þar sem Thor lagði áherzlu á að fá til ræðismanns-
starfa ýmsa ágætismenn af íslenzkum ættum.
Eftir stríðið hófst einnig tímabil hinna alþjóðlegu ráðstefna, og sótti
Thor, ýmist einn eða ásamt íslenzkum sendinefndum, mikinn fjölda slíkra.
Hann var formaður sendinefndar Islands, þegar Matvælastofnun Sameinuðu
þjóðanna var undirbúin í Quebeck 1945. Einnig formaður sendinefndar við
undirbúning Alþjóða flugmálastofnunarinnar í Chicago haustið 1944. Á þeirri
ráðstefnu tókst íslenzku sendinefndinni að koma að ákvæði í stofnskrána um
það, að hin alþjóðlega stofnun hefði heimild til að greiða kostnað við flugþjón-
ustu smáþjóða, sem einkum væri rekin öðrum til hags. Hefir þetta ákvæði leitt
til þess, að flugþjónustan á íslandi er að mestu leyti greidd af öðrum þjóðum.
Einnig var Thor formaður íslenzku sendinefndarinnar á flugmálaráðstefnunni
í Montreal vorið 1946, en þar lögðu Islendingar fram fyrstu kröfur sínar vegna
flugþjónustunnar. Thor Thors var eini fulltrúi íslands við stofnun Alþjóða-
bankans og Alþjóðagjaldeyrissjóðsins og formaður sendinefndar á ráðstefnu um
friðun fiskimiða í Norðvestur-Atlantshafi 1949.
Thor Thors var formaður sendinefndar Islands á allsherjarþingi Sarnein-
uðu þjóðanna, er Islandi var veitt innganga haustið 1946. Hann gerðist síðar
fastafulltrúi íslands og ambassador hjá Sameinuðu þjóðunum, en á þeim vett-
vangi er merkur áfangi í ævi Thors Thors.
Thor sagði einhvern tíma sjálfur, að silfurmáni tilhugalífsins hefði svifið
yfir vötnunum við stofnun Sameinuðu þjóðanna í San Francisco í styrjaldar-
lokin. Þá voru þeir „vinir“, sem út úr eldrauninni komu sem sigurvegarar, og
nú skyldi varðveita friðinn. Enginn íslendingur, og þótt miklu víðar væri leitað,
þekkti Sameinuðu þjóðirnar sem stofnun betur en Thor Thors, vissi þeirra veik-
leika, þeirra takmörkuðu möguleika, en hafði þó innilegri trú og von á því
að rættist, að þær yrðu sú vonarstjarna mannkynsins, sem mænt var á í stríðs-
lokin, þegar stórveldin tókust í hendur eftir liðinn leik, eða öllu heldur eftir
þá skelfilegu martröð, sem á þau öll hafði lagzt: Frakkland lá flakandi í sár-
um undan átroðningi Hitlers-stígvélanna inni og úti, öldur nazismans höfðu
svifið fram og aftur um lendur Sovétríkjanna, Bretar höfðu þurft að færa sínar
blóðfórnir og Bandaríkin höfðu fengið sinn óþyrmilega skell í Pearl Harbor
og orðið að þola þar af leiðandi hörmungar. En á bak við allt þetta liggja þján-