Andvari - 01.10.1967, Blaðsíða 45

INDRIÐI G. ÞORSTEINSSON:
Lífið í brjósti manns
Fólk sagði að Mýrarliúsa-Jón hefði gift sig til fjár. Það gat verið satt, þegar
haft er í huga að konan hans var einurn tuttugu árum eldri en hann, og stríddi
auk þess við þrálátan nefsjúkdóm sem gerði hana töluvert óaðgengilega í andliti.
Mýrarhúsa-Jón var ekki að fást um þann ágalla og heldur ekki þótt hryndi stund-
um úr rjáfrinu oní mjólkurgrautinn áður en hún bar hann á borð. Allt var þetta
gott á meÖan eitthvaÖ var til ásetu á heimilinu, og konan hafði fært nóg af slíku
með sér í búið. Hún var einhvers staðar að vestan og þegar hún kom hafði hún
flutt með sér rúmlega fjörutíu hross. 1 þeim hópi höfðu verið margir stórfallegir
hestar. Mýrarhúsa-Jóni hafði vöknað um augu, þegar þessi fríði hópur hafði komið
brokkandi yfir lágan ásinn og niður sneiðinginn að túninu, en hann hafði verið
orðinn þurreygur að nýju um það hil sem konan gekk til sængur sitt fyrsta
kvöld í hinni nýju vist. Þá hafði Mýrarhúsa-Jón verið búinn að söðla einn hest-
anna og hún hafði heyrt hófaskellina inní svefnhúsið utan af hörðum vorgrónum
vellinum, þar sem brúðgumi hennar þandi skepnuna til gangsins. Þegar hún
vaknaði um morguninn hafði hann tekið byssu sína og farið á refaveiðar.
Þannig höfðu tvö ár liðið við hófaglam og skytterí. Hún mundi eiginlega
aldrei eftir Mýrarhúsa-Jóni öðru vísi en nýkomnum heirn eða þá hann væri að
fara að heiman. Hún sagði stundum við hann, að ósköp þyrfti hann að flökta,
og hvort ekki væri nær að bera á túnið, hvort ekki þyrfti að fara að hreyta úr og
slóðadraga, og hvort ekki væri kominn tími til að slá. Stundum fylltist hún heift
þegar hún stóð í miðjum flekk í brakandi þerri og hafði ekki annað af bónda
sínurn að segja en glampann af snöggum gljáandi síðum hestanna, er hann æsti
ferð sína, sólrokinn með tvo og þrjá til reiðar, burt yfir ása og mýrar.
Svo tók hún rögg á sig einn dag og sagði honum að selja hestana, annars
væri hún farin. Hann hafði þráazt við í nokkrar vikur. Hann hafði skotið fáeinar
tófur og stundum hafði hún vaknað við það um nætur, að hann þeysti um völl-
inn. Um síðir smalaði hann þeim öllum saman, jörpum, gráum og rauðblesóttum
og rak þá úr hlaðí. Þeir urðu alls tuttugu og tveir sem hann seldi. Hann fór víða
með þessa hesta. Ef hann áði í túnfæti þá var bóndinn jafnskjótt kominn og
vildi kaupa. Hestarnir fóru allir á góðu verði. Hann þurfti ekki að prútta. Þetta