Andvari - 01.01.1991, Síða 16

14
HALLDÓR ÞORMAR
ANDVARl
II. Æviferill
Björn Sigurðsson fæddist 3. mars 1913 á Veðramóti í Skagafirði og var
elstur fimm systkina. Foreldrar hans voru Sigurður Björnsson bóndi
og hreppstjóri á Veðramóti, síðar framfærslufulltrúi í Reykjavík, og
kona hans Sigurbjörg Guðmundsdóttir frá Holti í Svínadal. Að Birni
stóð gáfað og dugmikið fólk sem lét að sér kveða í héraðs- og landsmál-
um. Stefán Stefánsson skólameistari var ömmubróðir Björns, en hann
var einn af brautryðjendum í rannsóknum á gróðurlendi íslands og í
forystusveit íslenskra náttúrufræðinga um aldamótin.
Björn lauk stúdentsprófi frá Menntaskólanum í Reykjavík vorið
1932. Hann hóf síðan nám í læknisfræði við Háskóla íslands og lauk
kandídatsprófi vorið 1937. Hann réðst þá sem aðstoðarmaður að
Rannsóknastofu Háskólans við Barónsstíg auk þess sem hann starfaði
sem kandídat við sjúkrahús Hvítabandsins. Sumarið 1938 sigldi hann
til Kaupmannahafnar og stundaði næstu tvö árin nám og rannsókna-
störf við Carlsbergfondets Biologiske Institut. Hann sneri heim til ís-
lands haustið 1940 og starfaði sem aðstoðarlæknir við Rannsóknastofu
Háskólans í tæpt ár. Sumarið 1941 fór hann til Bandaríkjanna sem
styrkþegi Rockefellersjóðsins og starfaði við rannsóknir á Rockefeller
Institute for Medical Research í Princeton, New Jersey, næstu tvö
árin. Árið 1943 kom Björn heim og gerðist þá enn aðstoðarlæknir á
Rannsóknastofu Háskólans og vann þar í rúm tvö ár. Hann var skipað-
ur forstöðumaður Tilraunastöðvar Háskólans í meinafræði á Keldum í
janúar 1946 og gegndi því starfi á meðan hann lifði.
Rannsóknir Björns Sigurðssonar spönnuðu breitt svið og birti hann
um þær fjölda ritgerða í erlendum og innlendum tímaritum. Árið 1955
varði hann doktorsritgerð við Kaupmannahafnarháskóla um rann-
sóknir sínar á garnaveiki í sauðfé og varnir gegn henni. Var hún byggð
á átta ritgerðum eftir hann sem höfðu áður birst um þetta efni í erlend-
um vísindatímaritum. Auk þess ritaði hann greinar um rannsóknir á
veirusýkingum í fólki og varnir gegn þeim, ýmsa dýrasjúkdóma og loks
hæggengar veirusýkingar. Þær rannsóknir voru honum hugstæðastar
seinustu árin og hans mun vafalaust lengst minnst vegna þeirra.
Björn lét sig miklu skipta uppbyggingu rannsóknastarfsemi í land-
inu og lét að sér kveða við að efla hana. Hann sat í Rannsóknaráði rík-
isins frá 1943 og var formaður þess frá 1954. Hann átti frumkvæði að