Andvari - 01.01.1991, Qupperneq 145

ANDVARI
BLÁTT ER STORMSINS AUGA
143
Firnindin eru aö baki
dagurinn er að baki
þarna
lengst í fjarska -
ljóshjálmur sólar
litlu nær hvítur depill -
það er jörðin.
(Gljáin, bls. 91)
Kveikur tímans brennur
Tíminn, afstæði hans og vægðarleysi, hefur jafnan verið skáldinu óþrotlegt
hugleiðingarefni. Heimsóknirnar til bernskunnar eru líka könnun á ferli og
áhrifamætti tímans. Baðstofuklukkan í gamla bænum telur stundirnar og frá
henni berst dynur tímans. En gagnvart ofríki hans dugir ekki að æðrast. Sú er
ein meginskoðunin í lífsviðhorfum ljóðanna.
þarna
flýgur tíminn
tíminn -
eina fjöður hann felldi
segir í ljóðinu Heiðmörk (Gljáin). Tíminn birtist í margvíslegum myndum
og ólíkum í þessum ljóðum. Hann tengist m.a. spurningunni um upphaf ver-
aldar og staðreyndum varðandi skammlífi og langdvalir: „ormur tímans vex
út / vex líf og dauði / - hið skammvinna líf / og langæjar veraldir . . ,“3 And-
spænis óendanleika tímans, fallvaltleikanum, dauðanum, eyðingunni getur
að líta „ósveigjanlega birtu“. í skini hennar er lífið sterkara en dauðinn því
að lífið er líka í sífelldri endurnýjun og óendanlegt á mælikvarða alheimsins.
Allt er breytingum háð og að áhrifum þeirra og mikilvægi beinist athyglin.
Ljóðið Birta:
Á hvarmi sláturfjárins,
í holdrosa - og hálfrunnu salti
hef ég litið ósveigjanlega birtu.
Ég þreifa í sagarfarið,
fylgi slóð glerskerans.
Kveikur tímans þrennur.
Á hverju kvöldi kalla ég fram og krossfesti
kvíða minn á svartan ljóra. -
Á hverjum morgni er glerið rósum rist.
(Gestastofa, bls. 37)