Andvari - 01.01.1939, Síða 38

34
Heimferð á aðfangadag jóla 1893
Andvari
Þessi vegalengd, sem Iitli maðurinn skreið, frá beitar-
húsunum til bæjarins, giska eg á að sé viðlíka eins og
tvöföld leiðin milli Landakotskirkju og Sundhallar í
Reykjavík.
Þessi viðburður kom mér í hug, þegar eg rölti Salt-
víkurfjöruna. Eg hafði þárna við engan að metast og
kom þess vegna ekki til mannjafnaðar í heyranda hljóði.
En það vissi eg vel með sjálfum mér, að sá Guðmund-
ur, sem þarna gekk nú, tvævetlingur frá Möðruvöllum
og stríðalinn úr kaupstaðnum, var eigi þess umkominn
að fara í föt Guðmundar litla sauðamanns, sem kallað-
ur var Saltvíkurtýra.
Annar atburður kom mér í hug, sem tengdur var við
Litlusaltvík og mér hafði sagt á barnsaldri vinnumaður
föður míns, Páll ]ónsson að nafni. Hann var vinnu-
maður Jóhannesar móðurbróður míns í Saltvík, eða Sig-
urjóns á Laxamýri, og stóð yfir sauðum í hríðarveðri.
Þeir dreifðu sér um þarafjöruna og var farið að bregða
birtu. Páll var í grárri hríðarúlpu, tættri úr togi, og var
hún með grænum lit. Páll lítur yfir fjöruna og sér örn,
sem er að gæða sér á æðarfugli, og er konungur fugl'
anna óhræddur við sauðina. Páll hefir birkilurk í hendi.
Hann fer á fjóra fætur og laumast þannig að erninum,
sem mun hafa tekið misgripum á honum og sauðunum.
Páll mjakar sér áfram, þar til hann kemst í höggfsrI
við örninn, reiðir upp lurkinn hart og títt og slær fugl'
inn í bakið svo að hann hrataði við. Lét þá Páll skammt
milli stórra högga og banaði erninum. Varpeigandinn a
Laxamýri gaf Páli 2 krónur fyrir hræið í verðlauna-
skyni. Mér er í barnsminni gleðibragurinn á andliti Páls,
þegar hann sagði okkur systkinunum þessa sögu, sem
vera mun eins dæmi sinnar tegundar.
Nú lá einstígur minn inn eftir brún Ærvíkurbjargs,