Andvari - 01.01.1939, Qupperneq 42

38
Heimferð á aðfangadag jóla 1893
Andvari
var hann sífellt sprunginn af áhrifum flóðs og fjöru. Og
við landið hinum megin voru sandætur.lymskar undirniðri,
þó yfirhilmaði snjór eða skrof. Þá er eg kom fast að
ánni, þar sem eg hugðist að fara yfir hana, sá eg á
litnum, að hlaupið hafði farið þarna yfir og var nú byrj-
að að frjósa. Eg staðnæmdist nú um stund og hugsaði
ráð mitt. Var nokkurt vit í þessu ferðalagi? Frostið var
að aukast, fannst mér, eða þá að hroll setti að mér,
yfir því að vera staddur á þessum slóðum, þar sem
»vegur var undir og vegur yfir og vegur á alla vegu«,
eins og stendur í gátunni. Enn var tími til að snúa við
heim að Laxamýri og gista Þar. En eg hafði heitstrengt
um morguninn að fara heim þetta kvöld. Og mér þótti
það næstum því eins og eiðrof að rjúfa þá heitstreng-
ingu. Eg gekk nú hálfum skrefum fram á ána, virtist í
fyrstu sem ágangurinn væri svo grunnur, að hann væri
skótækur. En áður en eg vissi af, var eg kominn í mjóa-
legg. Sennilega hefir verið fjara og ísnum þess vegna
hallað frá landinu. Það fór ónotahrollur um mig allan,
þegar jökulvatnið bleytti fæturna, eða þá að geigurinn
greip mig. Það var um þetta bil, sem Árni sálugi reið
fram í ána. Sporin eftir hestinn hans vitnuðu um það.
Svo staulaðist eg áfram, reyndi alltaf fyrir mér með öðr-
um fæti, það er að segja, þreifaði eftir því, hvort eg
finndi nokkra misfellu á ísnum — þeim neðri. ís á-
gangsins var svo sem hundheldur, eins og það er kall-
að. Mér féll átakanlega illa að brjóta áganginn og koma
svo niður á neðri ísinn, sem eg vissi eigi, hvort mann-
heldur væri, og þar að auki háll í spori.
Breiddin þarna á ánni er óstikuð, en eg ætla, að hún
muni vera 80 — 100 faðmar. Með því að eg gekk hálf-
um skrefum og mjög hikandi, mun eg hafa verið 15
mínútur að ösla þennan elg. Eg skimaði í kringum mig