Andvari - 01.01.1939, Side 46

42
Heimferð á aðfangadag jóla 1893
Andvari
ið væri niður til okkar á þann hátt, sem efnamenn gera
oft og tíðum á menn, sem eru efnalitlir. Stéttamismunur
var í sveitum allt til s. 1. aldamóta svo mikill, að t. d.
voru mægðir sjaldgæfar milli ríkra bænda og snauðra.
Og í umtali bólaði mjög á því, að óðalsbændur töldu
fátækt sjálfskaparvíti og amlóðahátt. Aldrei heyrði eg
eftir Sigurjóni á Laxamýri ámæli í garð föður míns.
En vinnumaður hans hafði eitt sinn sært mig og datt
mér í hug, að sú ör kynni að vera komin frá húsbónd-
anum, alltént óbeinlínis.
Svo bar við eftir stórhríðaveturinn mikla, þegar snjó-
flóðin gerði á Seyðisfirði, að faðir minn leitaði hey-
hjálpar til Laxamýrarbónda, handa kúm. Hann hafði
misst kýrfóður af heyi sumarið áður í veðrinu mikla.
þegar mörg síldveiðiskip Norðmanna slitnuðu upp við
Hrísey (talið galdraveður af völdum Vilhjálms á Ðakka
í Svarfaðardal). Nú var komið undir fardaga og níst-
ings norðaustan garri bles yfir ógróinni jörðinni. Eg fðr
með fullorðnum nábúa að sækja hey að Laxamýri og
átti eg að aðstoða hann — standa undir heyböggunum.
Heyiðvarí varpeyjunum og var ferjaðyfir ána. Egstóð a
bakka árinnar og gætti hestanna, skalf af kulda og má með
sanni segja, að mér lá hálmvisk þar sem hjartað skyldi-
Vinnumaður Sigurjóns batt heyið með manninum, sem
eg var með, ferjaði það, girti á klárunum og setti til
klakks. Hann mælti við mig í hálfkæringsrómi.
>Og þið þarna á bæjunum orðnir heylausir! Fallega
standið þið ykkur, fuglarnir!«
Þetta: fuglinn eða fuglarnir, var orðtak Sigurjóns um
þá, sem honum þótti lítið til koma. Og mér datt í hug.
að þetta væri bergmál frá honum. Eg svaraði engu. En
þetta kom við hjartað í mér, eins og í það væri stung-
ið ryðguðum nagla.