Andvari - 01.01.1939, Síða 93

Andvari
íslenzbt þjóðerni
89
þurfti ekki frekari vitna við um þjóðernið, enda notar
Ari orðið norrænn í hinni víðtækari merkingu, sem best
má á því sjá, að hann kallar Helga magra, er ættaður
uar frá Gautlandi og uppalinn vestanhafs, norrænan. Það
er á milli hins norræna og keltneska ættstofns, sem Ari
vill draga skýra merkjalínu. Þess vegna tekur hann það
svo vandlega fram, hver verið hafi hinn þjóðernislegi
uppruni landnámsmannanna fjögra. Verður þetta fyrir-
bæri varla skýrt nema á einn veg: Ara hefir verið kunn-
ugt um, að hinnar keltnesku blóðblöndunar hafi gætt
næsta mikið á íslandi. Annars hefði honum ekki hug-
kvaemzt að taka það sérstaklega fram um hvern ein-
stakan landnámsmann, að hann hafi verið af norrænu
bergi brotinn.
Aðal heimildin um uppruna íslenzku þjóðarinnar er
Landnámabók. Meginefni hennar hefir í fyrstu verið
skráð á öndverði 12. öld. Hún greinir frá rúmlega 400
tandnámsmönnum og um allmarga þeirra er þess getið,
bvaðan þá bar að. Af frásögnunum má ráða, að meiri
hlutinn hafi komið beint frá Noregi og sérstaklega frá
vesturfylkjum landsins. Jafnframt verður þó séð, að fjöldi
fólks hafi flutzt til íslands »vestan um haf< og meðal
beirra, sem komu frá Bretlandseyjum, hafa sýnilega verið
^argir Keltar. í Landnámabók er getið rúms tugar kelt-
neskra landnámsmanna, en sú tala gefur auðvitað litla
hugmynd um hina keltnesku blóðblöndun á íslandi. Gera
má ráð fyrir því, að margt af keltnesku þjónustufólki
bafi fyigf hinum norrænu landnámsmönnum, auk þess
sem sumir þeirra voru kynblendingar eða kvongaðir
beltneskum konum. Talandi tákn hinnar keltnesku þátt-
^öku f frumbyggð íslands eru mannanöfn svo sem Bekan,
^iólan, Bjollok, Dufgus, Dufþakur, Gilli, Grelöd, Kjal-
•akur, Kjaran, Kjartan, Kormakur, Kalman, Kylan, Konal,