Andvari - 01.01.1890, Síða 18

XII
var það einkum í ferðalögum; urðu stundum svo mikií
brögð að því, að eigi gengdi góðu hófi. Bar og meira
á því fyrir þá sök, að hann var hávær nokkuð við drykk-
inn. og hætti þá til, eins og nnirgan hendir, að verða
nokkuð sjálfhælinn. En hann vann þó sín verk, og
jafnan hélt hann áfram ferð sinni eigi að síður. Hann
svaf jafnan lítið, sjaldan meira en svo sem 5 klukku-
stundir í sólarhring; það var honum ættgengt; því svo-
haía ýmsir móðurfrændur lians verið. |>að studdi eigi
all-lítið að því að gera honum mögulegt að afkasta svo
mildu, sem hann gerði.
Hann var eiginlega ekki mælskumaður. Til þess
skorti bann málfimni og orðsnilld. Bómurinn var skýr
og karlmannlegur. orðalagið blátt áfram og stundum
fremur þurt, framburðurinn meðallagi fljótur en ekki
rétt liðlegur. En hann setti meiningu sína fram skýrt
og afdráttarlaust með glöggum og alvarlegum orðum,
og var eigi hætt við að hann væri misskilinn. Hann var
tilgerðarlaus svo í ræðu sem öðru, og reyndi sjaldan til
að vera fyndinu. Orð hans máttu sín oftast meira en
þeirra manna, sem með málfegurð og orðaleik skemmta.
eyrum manna, en sem oft gera með því ljóst mál tor-
skilið og flókið.
Hann var skapstór maður og ákafur í lund, þoldi hann
því eigi vel mótstöðu; kom það jafnvel fyrir, að hann
beitti ráðríki, eða fremur afli en rökum. En hann fór
jafnaðarlega vel með skapi sínu og var oft stilltur vel,
án þess þó að láta at sínu máli. Gáfnalag hans var
þannig, að hann var ekki sérlega fljótskarpur; en hann.
skoðaði hvern hlut vel og rækilega og fann þannig liið
rétta og hélt síðan fast við það. Hann var eigi gjarn
á að smíða loftkastala, og ylir böfuð var hann ekki mjög
gjarn á nýbreytingar. Elest fyrirtæki, er hér voru
stofnuð um hans duga, áttu hina allrafyrstu rót sínaað.
rekja til annara manna. þannig var um bæði þad fé-
lög, er nefnd voru liér að framan, iLestrarfélag Mý-
vatnssveitar* og »Kaupfélag þingeyinga*. Eyrstu uppá-
stungur og tilraunir til þeirra voru gerðar af öðrum
mönnum. En þroski sá og viðgangur, er þau hafa
fengið, er eigi að síður mest Jóni að þakka. Hvert það-
mál, er almenningur aðhyllist, óg sem honum sýndist
þess vert, tók hann að sér, og þá var þess aldrei