Fálkinn - 19.12.1931, Blaðsíða 5

IV.
Reykjavik, laugardaginn 19. des. 1931
51.—52.
IÓLAHUGLEIÐING
Eftir Sigurð P. Sívertsen, vígslubiskup
Eitt af skáldum vorum kemst
svo aÖ orÖi í kvæði, er lýsir
hljóxnlistarkvöldi i stórborg:
„Fiölari, grip þú í minnisins
þræði!
Strengdu þá hátt, og strjúk svo
aö hljómi,
stiltu þá lágt, svo að grunn-
tónar ómi“.
Þáð sem hljómlistinni hjer er
eignað, að grípa í minnisins
þræði, hygg jeg að eigna megi í
dýpstu merkingu hátíð hátíð-
anna, jólunum, Þegar til jól-
anna er liugsað, og allra helst
þegar þau eru til vor komin,
þá fara grunntónar að óma,
ekki aðeins í hjörtum barna og
ungmenna, heldur einnig í sál-
um fjölda þeirra manna, sem
fulltíða eru.
Jólin koma ávalt lil vor með
faðminn fullan af minningum.
Fjölbreytni þeirra minriinga. er
lakmarkalaus, þár eð lífið er
svo margbreytt og margþætt og
criginn maður í öllu öðrum lík-
ur. Þar kemur til greina aldur
maiina og ytri aðstæður, þrár
þeirra og hugðarmál. Þær eru
uæsta ólíkar minningar barns-
ins og hins fulltíða manns, fjöÞ
skyidumannsins og einstæðings-
ins, lirausta mannsins og þess,
sém oftasl er sjúkur, efnaða
mannsins og l'átæklingsins, hins
gæfusama og þess, sem reynd-
ur er í skóla lífsins og meir hef-
ir kynst dökku hlið lífsins en
hinni björtu. Þær eru einnig ó-
líkar eftir því, hvað hugurinn
girnist mest og af hverju hjart-
að einkum gleðst. Surnir leggja
mest upp úr ytri gæðunum, sem
þessi hátíð flytur þeim meira
af en aðrir dagar ársins, dvelja
lielsi við naulnahlið lífsins og
skemtanir, og minningarnar lit-
asl af því hugarþeli. Aðrir meta
meira andlegu gleðilindirnar,
guðsþjónustustundir á heimili
og i kirkju, og finst að hátíðin
liafi öllu öðru fremur komið til
sín á þann liátt, og eiga þvi
l)estu endurminningarnar um
þessa liátíð í sambandi við guð-
ræknisiðkanir jólanna, jólatrje
og jólasálma.
Alt er þetta ólíkt, annars veg-
ar eftir aðstæðum manna, en
hins vegar eftir innræti þeirra.
En er þá ekkert sameiginlegt
í öllum þessum minningum,
sem tengdar eru við jólin?
.Iú, ekki verður því neitað að
svo sje, el' beUir er aðgætt og
clýpra kafað. Því að það mun
almenn reynsla manna, að þótt
ytri gæðin, sem bundin eru við
jólin, og ytri aðstæður allar,
setji að mörgu leyti blæ sinn á
minningarnar um liverja liðna
liátíð, sje þó annað dýpra bak
við, er mestu valdi um svip
þann, er jólin hvert sinn hafi
l'engið, og það sje kærleikshlýj-
nn, sem þessari hátið var í hvert
skifti samfara á heimili manns
og utan heimilis. Það er hún,
sem mestu hefir valdið um það,
hvort þessar riefndu endurminn-
ingar vorar eru bjarlar og hlýj-
ar eða daufar og daprar.
Þótl alt annað geti skift miklu
máli, hefir þetta ávalt varðað
mestu. Aldrei hafa menn frem-
ur en þá reynt sannleika þann,
cr Steingrimur Thorsteinsson
orðar á þessa leið:
„Án kærleiks sóliri sjálf er köld
og sjerhver blómgrund föl,
og himinn líkt sem líkhúss tjöld,
og lífiíS eintóm kvöl.
Eitt kærleikans orð, það sólbros
sætl
um svartan skýja dag,
ó, hvaft það getur blíðkað, bætt
og betrað andans hag!“
Allir munu kannast við, að
ckkert liafi mótað eins allar
endurminningar þeirra um und-
anfarin jól eins og kærleikur-
inn, lilýja annara til þeirra,and-
blærinn þýði, sem umlukti þá.
En ekki aðeins kærleikur ann-
ara til þeirra, Iieldur öllu frem-
ur kærleikur þeirra til annara,
hvort sem var til ættingja, heim-
ilismanna og vina, eða til þeirra,
sem menn voru engum böndum
bundnir öðrum en þeim, er stöf-
uðu af meðvitundinui um, að
þeir þörfnuðust aðstoðar, hjálp-
ar og hlýju. Það er si-endur-
tekna reynslan um, að vissasta
leiðin til þess að geta orðið gleði
aðnjótandi sje að gleðja aðra,
leggja eitthvað i sölurnar fyrir
þá, gefa þeim eitthvað af insta
huga sínum, af fórnfúsu kær-
leiksþeli hjarta síns.
Það er öllum holt að láta sam-
eiginlega reynslu um gildi kær-
leikans knýja fram fórnarlund,
og livetja oss til að sýna sem
mesta hlýju og ástúð á þessari
líátið, sem nú er runnin upp
yfir oss. Það er ekki síst mikils-
verl á þessum erfiðu timum,
þegar gjöra má ráð íyrir, að
diiprara sje á lieimilum margra
og daufara framundan en verið
hefir síðustu árin.
En engan, sem til þessa hugs-
ar, má það henda, að hann
gleymi þeim lávarði lífsins, sem
mestan kærleikann hefir leitt inn
í mannlífð. Því að alt hið besta,
sem vjer kynnumst á jólunum,
bendir til hans, sem kom með
„kærleiksvorið“ inn í mannlíf-
ið, það kærleiksvor, sem sífelt
hel'ir verið að bræða klakann
úr köldum mannslijörtunum.
Uann kom til vor með fagnað-
arerindið um kærleika Guðs til
mannanna, og um þann vilja
hans, að mennirnir elskuðu
hverir aðra sem bræður og syst-
ur. En liann var einnig ljómi
ctýrðar Guðs og imynd veru
hans (Hebr. 1, 3), sem sýndi oss
og sannaði, að kærleikurinn er
sterkasta aflið á jörð.
Ilann ber oss því að tigna
með elsku og lotningu, um leið
og vjer þökkum föðurnum, sem
sendi oss hann af kærleika sín-
um.
Vjer viljum taka undir með
Páli postula og segja: „Þökk sje
Cnöi fyrir sína óumræöilegu
(jjöf“ (2. Ivor. 9, 15).
Kærleikur Guðs eins og hann
hefir birst í Jesú Kristi er dýr-
legasta gjöfin, sem vjer menn-
irnir höfum eignast. Þá gjöf fá-
um vjer aldrei fullþakkað.
Enga óska á jeg heitari en þá,
að sá kærleikur megi móta
hugsanir vorar og alla fram-
komu um þessa jólahátíð, og að
þessir dagar mættu laða oss og
lijálpa oss til að líkjast honum,
sem dýrlegastan átti hjer í
heimi kærleikann til Guðs og
manna.
GuÖ gefi oss öllum gleöileg
jól.