Fálkinn - 19.12.1931, Blaðsíða 22

22
FÁLK.INN
S k r í 11 u r.
C0PYR16HT R I B. B0X6 C0PENHÁ6EN
Adamson
og óþœga
frímerkió.
I>egctr bifreiöarstjórinrt gerðist fjósamaður.
Kviði.
— Huaða bjálfi var það nú, sem
ekki hitti?
Björgunarmaðiirinn: — Það var
teiðinlegt að hatturinn yðar skyldi
verða eftir þarna líti.
— Það er ekki um það að tala,
þjer verðið að bregða yður út aftur.
— Er það ekki svo, pabbi .... sá
sem getur öskrað svo hátt að ekki
heyrist í hinum, hann hefir unnið?
Mannætuforinginn: — Vildir ]ni
mega segja nokkuð áður en við jet-
um þig?
Fórnardýrið (gamall ræSumað-
ur): — Mætti jeg leyfa mjer að tala
nokkur orð um ágæti jurtafæðu-
kenningarinnar?
Stúlkan (við kunningja sinn):
— Góði, þú mátt ekki leiða mig.
Hvað ætti jeg að segja við hana
mömmu ef hún sæi það?
— Þú gætir sagt, að jeg væri
broðir þinn.
Hversvegna hefirðu þennan
bandspotta um litlafingurinn á þjer?
Konan mín batl hann svona í
morgun, til þess að jeg skyldi muua
að láta brjefið hennar í iióstkass-
an n.
— Og hefirðu j)á látið brjefið í
kassann?
— Nei, hún gleymdi að fá mjer
það.
Sögukennarinn sjer að Jónsi litli
er kominn aftur i skólann, eftir að
hafa legið veikur lengi. — Það er
gott að þú ert koininn aftur, Jónsi
minn. Nú ertu kominn langt aftur
úr. Hvað er langt siðan þú komst í
skólann siðast?
— Jeg veiktist þegar þeir undir-
skrifuðu tiyllingareiðana i Kópa-
vogi.
Nýtisku Hrukassamaður.
Ferðamaðurinn við vasaþjófinn:
Fyrirgefið þjer að jeg skuli leyfa
mjer að ganga með rottugíldrn i
vasanum.