Fálkinn - 19.12.1931, Blaðsíða 21

FÁLKINN
21
Iiann ýmist hnyklaði brýrnar
eða beil á jaxlinn og þrútnaði
í framan. —----Vermundur —
Verri sending gat ekki komið
inn á liéimilið. Það var ekki
um að villast. Þetta var hann
Vermundur, hatrammasli óvin-
ur hans, illgjörðamaður, svik-
ari, lvgari. Örið á hægra kinn-
beininu, hnyklarnir yfir augna-
brúnunum lýstu honum — þetta
var þræhnennið.
En breyttur var hann samt
orðinn. Og svona- var bann ef-
laust orðinn breyttur sjálfur.
Líklega þekti Vermundur hann
ekki eftir þessi tuttugu ár. Jæja
jæja. — Lási ætlaði að reyna
að dyljast. Mann snjeri sjer frá
glugganum, settist aftur á rúm-
ið og rjeri nokkra stund í sæt-
inu.
„Nei —- í kvöld fer jeg ekki“,
tautaði liann við sjálfan sig, „i
kvöld fer jeg alls ekki“.
Siðan fór hann úr skónum,
buxunum og sokkunum og bylti
sjer undir rekkvoðina. Gestur-
inn sal og át brauð úr mal sín-
um með grautarsleikjunni, sem
Sigríður færði honum. Hann
ljet sjer fátt um Lása og hátt-
aði í ylvolgt.rúmið hennar Sig-
ríðar, því að hún hafði telcið
einn kralckann vipp úr því og
holað bonum niður annarsstað-
ar.
Vermundur virtist þreyttur
ur og svefnþurfi. Innan skamms
var liann farinn að hrjóta og
vissi ekkert um jagið yfir í rúmi
Lása, þegar Sigríður kom upp
í til hans. Sigriður þurfti að
synda milli skers og báru, þar
sem krákkinn var á aðra blið
og Lási á liina, og nú lá hreint
ekki vel á Lása fram við rúm-
stokkinn.
Sigríður reyndi að liggja á
sömu hlið og Lási, lil þess að
rýmra væri í rúminu. En þá
þurfti Lási endilega að bylta
sjer yfir á hina hliðina eða bak-
ið, ýmist að kreppa sig eða
rjetta úr sjer.
Sigríður bylti sjer og velti
sjer líka á ýmsa vegu. En hún
var þreytt, ekki síður eftir
þennan dag en aðra daga og
loks sofnaði hún.
— En Lási vakti. Ilann hugs-
aði svo ljótt um gestinn, sem
braut í rúminu á móti honum,
að hann gat ómögulega fest
blund. Blóðið ólgaði, hann
spenti greipar undir rekkvoð-
inni — jú — jú — hann gæti
tekið fyrir hroturnar í dólgn-
um — he — he —. Nei, nei.
Atvikin. frá fyrri samveru
þeirra Vermundar stóðu ljós-
lifandi fyrir Lása. Þeir voru
samsveitungar og rjeru báðir
fyrir sunnan. Skömmu fyrir lok-
in, eitt sinn, veiktist hann af
taugaveiki. En Vermundur fór
heim með brjef frá honum.
Það brjef kom aldrei fram. -—
Lási lnigsaði ekkerl úl, en
heiftin magnaðist. Vermundur
hafði logið á liann, hann hafði
svívirt unnustu hans. Þegar
i,ási kom heim í sveitina sína
eftir veikindin, var alt hið .lielg-
asta glatað. Öll æskuást hans
heil og djúp, snjerist í beiskju
og hatur gegn lífinu. í mörg ár
flæktist bann ejrrðarlaus lands-
hornanna milli, drakk og reyndi
að láta sjer standa á sama um
alt.
Loks gerðist bann ferjumað-
ur við Hrafnsfjörð og „lagðist
út“ með Sigriði. Og þar höfðu
þau þumbast saman þessi ár,
þreytt livorl á öðru í löngu
skammdeginu og sólarleysinu
vestan Ilrafnsfjarðar.
Æjá — og svo kom þessi höf-
uðóvinur til þess, að ýfa gömlu
sárin. Lási krepti hnefana fastar
— Iie be —• gaman væri —
Lási bylti sjer á hliðarnar á
vixl. En það kom fyrir ekki.
Hann gat ekki fest blund og
starði galopmun augum út í
myrkrið. Það var ógeðsleg til-
hugsun ef veðrið versnaði. Þá
þurfti hann að brjótast út í ill-
viðrið og ferja Vermund yfir
fjörðinn. Að öðrum kosti hýsa
hann um jóhn. Nóttin var öm-
urleg fyrir Lása. Vermundur
liraut værðarlega í hinu rúm-
inu. Kafaldið straukst öðru
livoru fastar við rúðurnar og
snjórinn hæklcaði á gluggabrún-
inni við neðstu rúðuna.
Undir morguninn festi Lási
loks blund, en hrökk brátt upp
aftur við org í krakkanum fyrir
ofan Sigriði. Og skömmu el'tir
brölti Sigríður yfir liann, til þess
a.ð 1‘ara að lifga eldinn og velgja
morgunsopann.
Lási klæddi sig' og fór út.
Veðrið liafði versnað seinni
hluta nætur, nú var kominn
bylur og stormur út fjörðinn.
Bylgusurnar þyrluðust framan
í Lása, þegar hann opnaði úti-
dyrahurðina.
Hann gekk niður að ferjunni.
Hún var hálffull af snjó og í
kringum liana skefldi í dyngj-
ur. Lási leit íram á fjörðinn.
Hann gat aðeins grillt dálítið
frarn fyrir landsteinana. Hann
vissi það, að nú var ísrek á firð-
inum og ilt að komast yfir um.
Það leit ekki út fyrir að birta
mundi og í dag var Þoi’láks-
messa. Annaðhvort var nú að
hrökkva eða slökkva. Þegar
liann gekk heim að bænum, var
hann búinn að talca ákvörðun-
ina. Ilann skyldi losna við gest-
inn strax. —
— Stundu síðar lögðu þeir
frá bænum, Lási og Vermund-
ur, niður að ferjunni. Á eftir
þeim kom Sigríður með tvo
elstu krakkana. Lási mokaði
lausum snjónum upp úr ferj-
unni með stóru austurtrogi.
Ilirti hann ekki um að hi’einsa
hana vel og skipaði svo ólund-
arlega að hi’inda ferjunni fram.
Eftir nokkurt sti’it og bjástur
tókst að ixxjaka henni af stað,
eftir það rann hún liðlega nið-
ur hi’önnina, fram í fjöruna.
Vermundur kvaddi Sigríði og
krakkana með handarbandi, en
Frh. á bls. 30.
i Eruð þjer svo efnalega sjálfstæð-
| ir að heimili yðar sje borgið, þö |
þjer fallið frá í náinni framtíð?
Ef svo er ekki, ættuð þjer að leila upplýsinga um þá
einu leið, sem almenningi er fær til að tryggja fjöl-
skvldunni lífsviðurværi, og það er
að líftryggja sig.
Leitið upplýsinga hjá stærsta lífsáhvrgðarfjelagi norð-
ui’landa
Thule
— Fjelag þetta endurgreiðir hinum tryggðu meiri upp-
hæð en nokkurt annað fjelag er hjer starfar.
Aðalumboðsmenn fyrir ísland
A. V. Tulinius
Eimskip 29. Sími 254.
Símnefni Tulin, Reykjavík.
NILFISK
RVKSUOAN
«0 BÖNVJEL
er nauðsynleg á
hvei’ju heimili.
Þar af leiðandi
kærkonmasta
jélaojöf in
lxanda hverri
luismóður.
Nilfisk er
—— seld með
mánaðar-
afborg-
unumhjá
wí
r-1 •

m
‘.A ■'
Raftækjaverslunin Jón Sigurðsson