Fálkinn - 19.12.1931, Blaðsíða 7

F Á L K 1 N N
7
loið og hann gekk út úr dyrun-
uin, lil Helgu, en þá hrópaði
hún, cins og í angisl: Farið
ekki! .Teg hið yður um það! En
hann svara-ði aðeins: Ef að
þjer viljið koma á eftir þá skal
jeg bíða yðar upp við altarið.
Hann brosti ekki, en röddin titr-
aði og augnaráðið hans smaug
gegn um hugskot hennar, um
leið og.hann sagði ohðin. Og svo
íor hann.
Mínúturnar liðu og eftirvænt-
ingin óx, hjá þeim sem kyrrir
sátu. Mundi liann megna þetta?
Mundi hann koma aftur með
sálmabókina? Eitt var vísl, að
]iað var reimt i kirkjunni gömlú
það vissu allir.
Hinir gestirnir á læknisheim-
ilinu frjettu nú um ])ella tiltæki
og læknirinn gamli varð reiður.
Elcki vegna þess að hann væri
hræddur um bróðurson sinn,
siður en svo, þvi að taugunum
í houum var ekki fisjað saman
heldur varð hann reiður af
því, að unglingunum skyldi
detta þetla í hug.
Nú leið og beið og eftirvænt-
ingin óx. Sumir spáðu, að hann
ljeti sjer aldrei detta í hug, að
fara inn í kirkjuna, aðrir voru
handvissir um, að Tiann mundi
gera það, sem fyrir liann var
iagt. Annars mundi liann hafa
sncypu al’ öllu saman, En þeg-
ar liðið var langt um fram þann
lima, sem stúdentinn þurfti lil
þess að sækja sálmabókina, tók
að fara svo um ýmsa viðstadda,
að þeir hættu að skrafa nema i
hálfum hljóðum eða hvísling-
um. Það skyldi þó aldrei hafa
viljað eitthvað Ii 1 ?..
Stúdentinn lagði í miðnættis-
lor sina án ]>ess að kenna ótta.
Hann hugsaði aðeins um eitt:
Skyldi hún koma á eftir? Ilann
þóttist liafa sjeð eitthvað i aug-
um hennar, sem sýndi, að lienni
væri ekki sama um hann og
hann sagði við sjálfan sig: Ef
hún kemur — þá eru örlög mín
ákveðin. Og komi hún ekki —
þá er þetta aðeins hugsunar-
laust dufl.
Þessi hugsun æsti lnig hans.
Að fara inn í kirkjuna fanst
lionum ekki meira en að i'ara
inn í hvert annað hús. Hvað
gæti hent hann ilt inni í Guðs
húsi?
Hann stakk lyklinum í skrá-
argatið og sneri, fann síðan
innri hurðina og opnaði liana
líka.
Það var dimt í kirkjunni —
niða myrkur. Hánn gekk nokk-
ur skref inn gólfið, staðnæmd-
isl til þess að átta sig og venjast
myrkrinu. Alt í einu sýndist
lionum há hvitklædd vera hreif-
asl inni í kórnum, liann lirökk
við og fanst kall vatn renna
sjer milli skinns og hörunds.
Úr djúpi undirmeðvilundarinn-
ar skaut nú upp í huga hans ó-
grynnum al' sögum, sem hann
hafði heyrt, ægilegar sögur um
lólk sem gekk aftur og gat ekki
fundið frið i gröfinni —já, hvað
vissi maður í rauninni um alt
það, sem gerðisl utan við lil-
veruheiminn hvaða rjett
hafði maður til þess að brosa
út í annað munnvikið og neita
."...?
Myrkrið þyntist smátt og
smátt. Stúdentinn stóð og starði
og lór nú smámsaman að
greina aðallínurnar í kirkjunni.
Hræddur var hann ekki heldur
hafði aðeins gustur af liug-
myndaheimi hjátrúarinnar leik-
ið um hann sem snöggvast og
nú varð honum rótl aftur.
Gegnum þjetta dimmuna sá
hann hvítu vofuna------
kom hún ekki hægt á móti lion-
um ?
Nú það átti að hræða
liann! Ónei, verði þeim að
góðu! Hann gekk rakleitt móti
volunni og tók liana hrygg-
spennu, — en fyrirstaðan var
engin og vofan lineig eins og
froða ylir liann og niður ó
kirkjugólfið.
Hann tók upp lakið og sóp-
inn og brosti. Hafði hann ekki
látið hræða sig sem snöggvast?
Nú niintist hann þess alt í einu
að Hallvarður i Garðási hafði
verið svo lengi að sækja kirkju-
lykilinn.
Með sópinn í hendinni og lak-
ið á handleggnum þreifaði hann
sig áfram upp að altarinu tit
þess að sækja sálmahókina.
Hann settisl á knjefallið við
gráturnar.
Skyldi liún lcoma? Skyldi
hún þora það? Skyldi hún gefa
honum svarið með þessum ó-
vanalega hætti?
Meðan liann sat þarna var
skrúðhúshurðinni lokið hægt
upp og einhver vera kom inn í
kórilin. Stúdentinn, sem var
orðinn vanur myrkrinu, sá
greinilega að það var karl-
maður. Ilann fikraði sig hik-
andi áfram og nú datl stúdent-
inum i hug, að þetta hlyti að
vera þjófur. Og svo spurði hann
með lágri og draugalegri rödd:
llvað gerir þú hjer í þessu húsi?
Og um leið lyfti hann hægt
sópinum riieð lakinn á — hærra
og liærra.
Drottinn minn! heyrði
liann ópað og um leið datt mað-
urinn kylliflatur á gólfið og lá
þar. Og nú varð geigvænleg
þögn.
Jcg skvldi þó aldrei hafa
drepið manninn? hugsaði stúd-
cntinn með skelfingu. Hann
læddist að manninum og laut
niður að honum. Það hlaut að
Jiafa liðið yfir hann, dauður
var hann ekki, því að hann
heyrði hann draga andann. Á
þessu augnabliki hafð’i hann
gleymt lnigsuninni um Helgu
livort hún kæmi á eftir, og
hann einsetti sjer að flýta sjer
scm mest heim til læknisins og
hiðja um hjálp, en í sama bili
leið heyrðist rödd Helgu:
Eruð þjer hjer? spurði
hú'n.
Já, jeg er hjer, svaraði
liann og gekk á móti henni.
Helga, svo þú komst þá i
raun og veru!
Enginn í samkvæminu hafði
lekið eftir, að Helga var horfin,
því að allir hugsuðu ekki um
neitt annað cn hvort stúdentinn
kæmi aftur. En það beið og
heið og loks fór fólkið að verða
hrætt —»dauðhrætt, um að eitt-
hvað liefði orðið að honum.
Ilvað átti það að gera. Einn
spurði annan en enginn vildi
svara en allir vorn á nálum.
Loksins var ekki um það að
villast, að það vai’ð að fara út
i kirkjuna. Gamli læknirinn
gekk nöldrándi á undan og nú
var safnað saman öllum ljós-
kei’um, sem til voru á bænurn,
þvi að kirkjan var ekki raflýst.
Hallvarður í Garðási dró sig
í lilje. Uonum var órótt vegna
þcss, sem hann hafði gjöi’t.
Hann efaðist ekki um, að stúd-
entinn lægi i yfirliði fyrir fram-
an sópinn með livíta lakánu,
sem liann liafði sett Upp. Hver
veit nema hann_ væri dauður.
l’að voru dæmi til þess, að fólk
gæti dáið af hræðslu. Og þá
mundi hann — hann aleinn —
fá sökina. Svitinn rann niður
ennið á honum þegar hann
labbaði niðurlútur út að kirkj-
unni i humátt eftir hinum.
En það var alt önnur sjón
sem mætti liópnum i sálarhlið-
inu: Stúdentinn og Ilelga kornu
á móti þeim út úr kirkjunni —-
og leiddust.
Og þegar stúdentinn hafði
sagt frá vofunni og áhrifunum,
sem hún liafði haft, fanst Hall-
varði sem af sjer væri ljett
þungum steini, en jafnframt sá
liann sjer til mikillar soi’gar
liitt, sem skeð hafði.
Ilinn manninn, sem vofan
hafði lirætt svo eftirminnilega
tók gamli læknirinn að sjer svo
að hann vaknaði til lífsins aft-
ur og líklega hefir furða hans
cigi verið lítil, er hann raknaði
við innan um hóp af veislu-
klæddu fólki með ljóþker i
höndunum. Siðan þurfti sýslu-
maðurinn að tala við hann.
En á læknissetrinu var tekið
til óspiltra málanna á ný. Við
miðnæturhressinguna hjeit
gamli læknirinn ræðu fyrir
nýju hjónaefnunum. Það lxefði
vcrið leiðinlegt, sagði lxann, að
þau skyldu ekki fá að vei’a ein
fvrst.a kastið, um þetta sem var
þeirra á milli, en það hefði ver-
ið draugaganginum að kenna.
Fagnaðurinn hjelt áfram
tangt fram á nótt. En enginn
sagði draugasögu, það senx eft-
ir var næturinnar.
Maðurinn sem ætlaði
að giftast konunni sinni
Furðulegt atvik kom fyrir í þorp-
inu Bernburg. Þar bjó fyrir striðið
slátrari með koini og börnuni. Hann
var kallaður í herinn. Skildi liann
mjög hryggur við konu sína, og ekki
var sorg hennar minni. Þau hjetu
hvort öðru að skrifast á meðan hægl
væri að korna þvi við. Fóru brjefa-
viðskifti þeirra á meðal nokkra hríð,
en svo kom að því, að hann hætti
að skrifa. Nokkru síðar var konu
hans tilkynt, að hann hafi fallið
með særnd á vigvellinum. Var henni
síðan veittur styrkur af ríkisfje. Hún
ól nú upp börn sin í kyrð og næði,
en er þau tóku að stálpast sendi
hún þau til afa þeirra og ömrnu i
Póllandi. Henni var nú tekið að leið-
ast einlífið. Auglýsti hún.eftir manni.
Tvö hundruð tilboð bárust henni.
Valdi hún eitt, sem henni geðjaðist
sjerlega vel að. En er hún sá biðil-
inn lá henni við yfirliði. Þetta var
þá eiginmaður hennar. Er hún tók
að jafna sig, sagði hann henni alla
söguna. Þegar hann hafði dvalið
nokkra hrið á vigstöðvunum, fór
hann að hugsá, að nú væri best að
vera laus við konu og börn. Skifti
hann þvi á skjölum sinum við fall-
inn hermann. En nú hafði hann ekki
minstu löngun til að kvongast ekkju
sinni aftur og hún ekki heldur að
giftast honurn. Dró hann sig því i
lilje og hún krækti sjer í annan. En
samlyndið varð bágborið. KÓmust
yfirvöldin að þessum svikum og
urðu þessi þrjú að mælá fýrir rjetti,
luknst kirkjudyi’nar upp oí* um