Fálkinn - 19.12.1931, Blaðsíða 14

14
F Á L K 1 N N
Fyrirbæn. Eftir S. D. Gordon.
Megum vjer treysta því, að
lyrirbænir vorar verði ástvin-
urn vorum að liði?
Guðsorð og reynsla trúaðra
manna svarar þeirri spurningu
liiklaust játandi.
Sagan,sem jeg ætla að segja
ykkur, staðfestir þetta. Þar eru
tvær aðalpei'sóniir: konan, sem
biður, og maðurinn, sem verð-
ur að nýjum manni.
-v Hann er fæddur og uppalinn
í Nýja-Englandi (í Norður-
Ameríku) og á þar heima. Að
likamsbyggingu er hann óvenju
vel á sig kominn og hraustur.
Og slíkt liið sama er að segja
um andlegt atgervi lians. Hann
er málafærslumaður og eins og
skapaður til forystu. I æsku
langaði hann til að verða prje—
dikari. En með aldrinum varð
hánn efagjarn, lesinn og lærður
í hverskonar efaspeki. Sam-
bandsþingmaður var hann kos-
inn fyrir ríki sitt, hvert kjör-
tímabilið eftir annað, nú í
fjórða sinn, er saga þessi gerð-
ist;
Atburðir þeir, er hjer ræðir
uin, gerðust þá er liörðust var
rimman i Sambandsþinginu
milli þeirra Hayes’s (síðar for-
seta Bandaríkjanna) og Tild-
en’s (landstjóra i New York),
sem talið er róstusamasta þing
eftir borgarastyrjöldina. Það
var eiginlega ekki tími nje tæki-
færi til að hugsa um andleg
efni í þingsölunum, enda beind-
ust hugsanir þingmannsins alls
ekkert í þá átt. Hann gaf sig
aðallega að fríhyggjumönnum
í þinginu, sem styrktu hvorir
aðra í vantrú og efasemdum.
Þá bar svo til einn dag, er
bann var önnum kafinn við
þingstörfin, að yfir hann
þyrmdi þeirri hugsun, að Guð
— sem hann alls ekki trúði á
og þóttist geta berlega sannað,
að ekki væri til — væri þarna
hjá honum, ljeti sjer ant um
hann og væri óánægður með
framferði hans gagnvart sjer.
Og hann sagði við sjálfan sig:
„Þetta er hlægilegt, já heimsku-
legt! Jeg hefi víst lagt of mikið
á mig og haft of miklar kyrset-
ur, og er þessvegna orðinn veikl-
aður. Það er því best að jeg fari
út og fái mjer friskt loft“. Og
það gjörði hann.
En þessi sannfæring um ná-
lægð Guðs varð sterkari. Hún
óx dag frá degi. Og þessu fór
fram svo vikum skifti, eða á
fjórða mánuð, ef jeg man rjett.
Þá ákvað hann að taka sjer
hvíld og fara heim og dvelja þar
um hríð. Hann þurfti líka að
gæta hagsmuna sinna þar, því
að til stóð að þingflokkur lians,
sem var öflugastur, útnefndi
hann sem landsstjóra fylkisins.
Þegar heim kom, varð hann
þess brátt áskynja, að kona
hans og tvær konur aðrar höfðu
bundist helgum samtökum um
að biðja fyrir honum, að Guð
mætti veita honum náð til aft-
urhvarfs. Um þetta voru þær
búnar að biðja svo mánuðum.
skifti. Þá mintist hann strax
hinnar ógeðfeldu reynslu í
Wasbington og undraðist stór-
um. Ljet hann þó ekki á þvi
bera, en spurði kæruleysislega,
hvenær þær hefðu byrjað á
þessu tiltæki. Kona lians nefndi
daginn. Fór hann þá að bera
saman í huganum og komst
brátt að raun um, að það var
einmitt sama daginn, sem hinni
furðulegu sannfæringu um ná-*
lægð Guðs þyrmdi yfir hann.
Hann varð meira en lítið
óttasleginn. Hreinskilinn vildi
hann vera og vandaður í öllum
sínum hugsunarliætti. Og hann
sagði við sjálfan sig, að ef það
reyndist satt, að bæn gæti haft
slik áhrif, þá hlyti kristna trú-
in að vera sönn. Og nú hófst
hin innri barátta. Hafði hann
farið villur vega öll þessi ár?
Hann velti þessu vandamáli
fyrir sjer fram og aftur, með
rökvissu málafagrslumannsins.
Og hann sagði við mig, er hann
skýrði mjer frá þessu: „Sem
heiðvirður maður hlaut jeg að
viðurkenna það, sem gerst
hafði. Og í raun og veru var jeg
þess albúinn, að trúa á Krist
það sama kvöld“.
Nokkrum kvöldum síðar
kraup bann á knje við altarið
í meþódistakirkjunni þarna í
átthögum sínum og fól Guði
sterkan vilja sinn. Vaknaði þá
aftur bjá honum löngun og
sannfæring æskuáranna, að
liann ætti að verða boðberi
fagnaðarerindisins. Og það fór
um hann eins og Pál frá Tars-
us: lií hans gjörbreyttist. Og
alla tíð síðan hefir hann prje-
dikað fagnaðarerindi Krists
með krafti.
En svo fýsti mig mjög að
kynnast liinni hlið málsins,
„bænarhliðinni“.
Kona þingmannsins liafði
verið trúuð um margra ára
skeið, einnig áður en þau gift-
ust. Síðar hafði hún og orðið
fyrir sjerstökum trúaráhrifum,
er urðu til þess, að hún gaf sig
algjört á vald Drottni Jesú. Og
þá vaknaði hjá henni sú inni-
lega þrá, að manni Jiennar
mætti auðnast að taka sinna-
skiftum og snúa sjer til Guðs.
Og svo var það, að vinkonurn-
ar þrjár tóku til að biðja dag-
lega um þetta, uns breytingin
varð.
Eitt kvöldið, er hún var kom-
in inn í svefnherbergi sitt og
var að biðja, varð hún óvenju
sorgbitin, er hún hugsaði til
manns síns og bað fyrir lionum
(það var fyrsta kvöldið, sem
hánn — i mörg hundruð milna
fjarlægð varð var við áhrif
fyrirbæna hennar). Hún fekk
engrar værðar notið, vegna
sorgarinnar. Loks reis hún upp
úr rúminu og kraup við rúm-
stokkinn. Meðan hún svo var
að biðja, fanst henni sem við-
kvæm og kyrlát innri rödd
segði við hana: „Viltu taka af-
leiðingunum?“ Hún varð ótta-
slegin. Þetta var henni svo ó-
vænt, að hún áttaði sig eklci á
þvi. Og svo hjelt hún áfram að
biðja, án þess að sinna þessu
frekar. En aftur kom sama
spurningin: „Viltu taka afleið-
ingunum?“ Og enn varð hún
brædd. Hún fór upp í rúmið.
En sofnað gat hún ekki. Og enn
kraup hún á knje og bað og
heyrði sömu viðkvæmu rödd-
ina.
Nú svaraði hún, og það með
þeim innileik og alvörugefni,
er bar vott um sálarneyð henn-
ar: „Já, lierra, veitir þú mjer
aðeins þá bæn mína, að maður-
inn minn snúi sjer til þín, þá
er jeg fús til að taka hverju
því, er að höndum kann að
bera!“ Jafnskjótt hvarf sorgin
og hjartað fyltist nýjum og sæl-
um friði. — Og nú gat hún sofn-
að.
Dag eftir dag hjelt hún svo
áfram að biðja, ekki með hrygð
í liuga, heldur róleg og með ör-
uggri sannfæringu um bæn-
heyrslu. Og eins og þegar er
getið, náðu áhrif fyrirbænanna
alla leið til Washington, gegn-
um þykka og þunga loftið i
þingsölunum og til hans, sem
fyrir var beðið. Honum var
borgið!
En hverjar voru þessar af-
leiðingar", sem konan var
spurð um?
Hún var þingmannskona. Og
til stóð að hún yrði landstjóra-
frú, tignasta konan i ríkinu. Nú
er hún prjedikara kona og fær
ekki að halda lengi kyrru fvr-
ir á sama stað.
Þetta eru harla ólíkar stöð-
ur. Þó liefi jeg aldrei sjeð konu,
er meira ætti en hún af þeirri
fegurð, sem er samfara Guðs
friði. Hann ljómar á ásjónu
hennar og i ljúfu brosi hennar.
— Lauslega býtt. —
Árni Jólmnnsson.

íiifiJBMSiOíiiiik.-
Málning.
Öllum verður reynslan
sama á vörum okkar.
VÖRUR
frá I. D. Fliigger, Hambnrg:
Titanhvíta
Zinkhvíta
Dekkhvíta
Blýhvíta
„Gletscherweiss*
„Rapiol“
Japanlakk
Huflina-
Eikar-
Kopal-
Ahorn-
Garðbekkja-
Borðplötu-
Slípingar-
Silkigljáa-
Hitaleiðamli-
Asfalt-
Gólf-
„Oxylin"-l)ílalökk, fyrir
sprautur, glær og í 35 litum.
Hjólheslalökk, vjelalökk.
Allir litir, þurrir og olíu-
rifnir. Löguð málning í öll-
um litum..
burkefni
Terpentína
Blöndunarefnið „Rapid",
sem þurkar málningu á 3—
4 timum, má engan málara
vanta.
Spartl,
Sandpappír,
Trjellm
o. fl. o. II.
Höfum öll málaraáhöld og
allt, sem að málningu lýtur.
Einnig alt fyriir listmálara.
Penslarnir eiga að vera með
þessu vörumerki:
Vörur sendar út á land gegn
póstkröfu.
Málarinn
Reykjavík
Bankastr. 7. Sími 1498.