Fálkinn - 19.12.1931, Blaðsíða 43

F Á L K 1 N N
43
Dyravörðuv Grímur Thomsen
Einarsson frá Bor(/ varð fertuq-
ur 10. des.
Guðjón Oddsson í Stóra-Seli
verður fimliiqur 23. desember.
Eyjólfnr Jónsson skipsljóri d
m.b. ,,Skírnir“ í Sandgerði verð-
ur fertugur 23. desember.
Frú Sigríður Ólafsdóttir Freyju-
götu 9 verður fimtug 23. des.
Gnðmnndur Jónsson og Margrjet Árnadóttir á Klöpp í Grinda-
vík átin giillbrúðkaup i gær.
Vigdís Eiriksdóttir frá Miðdal
varð 99 ára 2. nóvember, fædd
að Vorsabæ á Skeiðum 2. nóv.
1832. Hún er nú til heimilis lijá
dóttur sinni Guðbjörgu Guð-
mundsdóttur á Úlfarsfelli í Mos-
fellssveit og fái hún að lifa jól-
in sem farct í liönd verða þau
hundruðustu jólin sem hún lifir.
Hvita kona Sheiksins
Þaö var heitan sinnardag 1872, að
sheikinn Sidi el Hajd Abdeslam kom
siðast lil Tanger, sem er helsta borg-
in í Marokko. Hann reið hœgt og
gætilega gegnum mannþröngina og
gaf nákvæmlega gætur ungu inn-
fæddu stúlkunum. En alt í einu var
honum litið upp. Þá sá hann hvíta
stúlku svo fallega og með svo ljóst
hár, að honum fanst hann aldrei
liafa sjeð annað eins. Þetta var nú
engin önnur en kenslukonan hjá
enska sendiherranum þar í borg-
inni. Nokkrum mánuðum seinna, i
janúar 1873 stóð brúðkaupið. En
miss Emily afneitaði ekki trú sinni,
svo að vígslan lör fram eftir ensk-
um og Múhameðstrúargiftingasiðum.
Þau eignuðust tvö syni, og það
varð nóg til þess að innfæddu kon-
urnar sýndu hen'ni mestu vinsemd.
En þegar frú Emily ætlaði að koma
almennum hreinlætisreglum á i
kvennahúrinu, þá kom nú heldur
habh i bátinn. Einu sinni kom þjónn
inn til sheiksins í dauðans ofhoði
og' sagði að „hvita konan“ væri að
drekkja syni hans, en þegar menn
fóru hetnr að gá að þessu, kom það
i ljós, að hún hafði verið að haða
drenginn sinn. Seinna komst sheik-
inn til hærri metorða. Fóru menn
þá að sýna þeim hina mestu lotn-
ingu, og hvar sem þau komu voru
þau tignuð og tilbeðin eins og guðir.
— í fimtán ár lifðu þau hamingju-
sömu og rósömu lífi. Þá fór frú
Emily til Frakklands til þess að fá
gott uppeldi og góða mentun handa
syni sinum. Þá mátti sheikinn lil að
fá sjer aðra konu, og var náttúrlega
ckkerl út á það að setja, eftir aust-
urienskum sið. En um þetta leiti
lcnti sheikinn í deilum miklum við
Frakka. Var honum byrlað eitur af
óvinum sínum. Varð hann mjög
veikur og ljet sækja konuna sina
hvítu. Kom hún strax, en það var
samt of seint. Því að nokkru seinna
dó sheikinn. En frú Emily og synir
hennar tveir lifa en i Marókkó með
makt og miklu veldi.
Menn sem voru konur.
Sagan segir okkur frá mörgum
konum, sem gengu í karlmannsföt-
um. Aftur á móti eru það færri karl-
menn, sem ljetu dáðst að sjer í
kvenklæðum. Samt var það til. T.
d. kom kona ein, Henriette de Lan-
ges, fram á sjónarsviðið i París eft-
ir 1815, þegar Bourhonarnir komu
al'tur til valda. Iiún þóttist hafa ver-
ið fjeflett á hyltingatímunum og
sýndi hrjef, þar sem Lúðvík 16. gaf
henni, ekki aðeins lífeyri heldur
einnig ókeypis bústað i Versailles.
Hún var tvisvar trúlofuð og dó i elli
1843. Fyrst eftir dauða hennar kom-
ust menn að því hvers kyns hún
var. — Af konum sem gengið hafa í
karlmannsklæðutn skal fyrst telja
kohu þá, sem ferðaðist altaf með
Byron, þegar hann fór að heiman.
Þóttist hún vera yngri bróðir hans,
en var ekkerl annað en ástmær
liáns. Pohan kardínáli tók altaf með
sjer, þegar hann fór eitthvað, ung-
an ábóta. En ábótinn var engin önn-
ur en Marguise de Marigry, sem var
ástmey kardínálans. Svo eru það
tvær enskar konur, Maria Road og
Enne Bonny, sem rjeðu sig á sjó-
ræningjaskip 1720 og börðust ekki
ver en aðrir karlar. Ennfrcmur má
nefna greifafrú d’Agoult, sem fylgdi
Liszt hvert sem hann fór, dulbúinn
sem karlmaður. Massena hershöfð-
ingi fór með ástmey sina til Spánar
og hafði hána þar hjá sjer í aðstoðar-
foringjabúningi. Þegar Dumas kom
og var að liorfa á æfingar leikrita
sinna, fylgdi honuni altaf elskuleg-
ur unglingur, sem var cngin annar
cn ástmey hans. Balsac fór altaf nteð
ástmey sína, hvert sem hann fór.
Að lokum nefnum vjer frægustu
konuna, sehi hefir gengið i karl-
mannsklæðum. Það er skáldkonan
George Sand. Ilún var hálfa æfina
i karimannsklæðum.
Dr. Wizkowski i Warschau varð
a skömmum tima þektur um alt Pól-
land, sem aðalskurðlæknir iandsins.
Það kom varla svo sjúklingur, að
hann legði hann ekki á skurðar-
borðið. Á stuttum tíma hafði hann
skprið upp 400 sjúklinga. Að visu
hepnuðust honum ekki allir skurðir,
Steyptar mjrndir.
Höggmyndir eru svo dýrar,
að almenningur hefir ekki efni
á að eignast þær, og gipsafsteyp-
ur þykja sviplausar og eru auk
þess viðkvæmar og hættir til að
skemmast. Þessvegna eru mynd-
höggvararnir sem óðast að taka
upp ýmsar nýjar aðferðir til
þess að gela gert myndir, sem
eru svipsterkar eins og högg-
mvndir í marmara, ódýrar og
ekki brothættar. Ásmundur
Sveinsson hefir t. d. gert til-
raunir til að steypa myndir úr
granítblöndu, og eru nokkrar
þessara mynda til sýnis i glugga
í Bókaverslun E. P. Briem i
Austurstræti, flest lágmyndir.
Eru sumar mvndirnar gerðar
úr blendingi af steypu og norsku
graniti og telur Ásmundur það
efni hest af þeim, sem liann hel'-
ir revnt. Aðrar myndir eru
þarna úr sænsku graníti og loks
eru þarna myndir úr íslenskri
marmarasteypu. Hjer birtisl
mynd af einu listaverkinu:
„Piltur og stúlka“.
en að einu leyti var hann alveg frá-
bær. Hann saumaði betur saman
skurðina en nokkur annar læknir.
Að lokum þótti mönnum samt grun-
samlegl framferði þessa manns. Var
hafin rannsókn, setn líklega ein-
hverjir öfundarmenn hans innan
læknastjettarinnar hafa komið á
stað. Leiddi rannsókn þessi í ljós að
tnaðurinn var ekki dr. Wizkowski
lieldur Joseph Mallochski skósmið-
ur. Fyrir sjö árum hafði hann stol-
ið embættisbrjefum dr. Wizkowskis,
sem þá var myrtur. Lagði hann þá
niður skóaraiðn sína og ákvað að
teggja stund á lækningar. Hafði
hann á þessum árum náð þessari ó-
trúlegu leikni í skurðlækningum.
sem samt varð honum að falli.
Léreítstuskur kauplr Herbertsprent,