Fálkinn - 19.12.1931, Blaðsíða 20

20
F Á L K I N N
Ferju-Lási,
Saga ettir Gunnar M. Magúss.
Lási damlaði i hægðum sín-
um gegnum rekísinn á firðin-
um. Honum lá svo sem engin
ósköp á í blessuðu logninu. En
hann þurfti að gæta þess vel
að róa ekki á ismolana, sem
morruðu í kafi og bárust með
straumnum um allan fjörðinn.
Lási vissi það af reynslunni, að
jafnvel smájakar gátu skorið
byrðinginn, eins og bitur egg-
járn.
í þetta skifti var Lási svo und-
ur ánægður með tilveruna.
Þelta var dagurinn fyrir Þor-
láksmessu og sólin skein niður
í miðjar hlíðar. Fannhvítar
f jallahliðarnar slóu björtum
ljóma yfir fjörðinn og bimiri-
inn hvelfdist i skammdegis-
bláma yfir sveit og sæ.
Lása ljetti altaf í hvert skifti
eftir vetrarsólhvörfin. Skamm-
degið ógnaði honum með
myrkri, dauðans kulda og
manndrápshengjum fyrir ofan
bæinn. En sólskinið á fjalla-
tindunum fyrsta daginn eftir
sólstöður fanst honum lioða
blessun og yndi.
Enginn fann þó betur breyt-
inguna á skaiiferli Lása, en hún
Sigríður lians, sem liafði lifað
með honum þarna á ferjustaðn-
um, eins og hún væri konan
hans — í þessi átján ár.
Og Lása langaði altaf til þess
að gleðja hana ofurlitið fyrir
jólin. —
- - Nú lagði hann upp árarn-
ar og ljet bátinn reka hægt með
ismorinu út eftir firðinum. Það
var svo einstaklega ánægjulegt
að sitja þarna á þóttunni,hlusta
á ísskruðninginn og sjófugla-
kvakið og gleyroa um stund öll-
um erfiðleikum í þessu blessaða
lífi.
Lása fannst, að hann hefði
ljorið allþunga byrði í lifinu,
ekki siður en liver annar. Þau
voru mörg áratogin, sem hann
var húinn að taka á ferjunni,
fram og aftur um fjörðinn.
Oft hafði hann komið blaut-
ur og kaldur úr ferjuferðum og
stundum hafði Sigriður hans
verið þung i vöfunum og gfört
lionum lífið erfitt.
Já, hún Sigríður hans.
Lása fanst aðra stundina, að
]jað liefði ekki verið fyrir alla
að feta í sporin hans um dag-
ana. Stundum var hann jafn-
vel liróðugur yfir því, hvað
hann væri þó ennþá, eftir sam-
búðina við þessa mislyndu
konu og þessa mislyndu nátt-
úru.
Lási hvíldi sig nokkra stund,
Ijet olnhogana hvíla á hnján-
um og höfuðið lianga. Þannig
naut hann værðar.
Þá vakti sjófuglakliðurinn
hann aftur til veruleikans.
Hann rjetti sig og leit í kring-
um sig. En hvað var liann ann-
ars að hugsa. Byssan hans lá
þarna í skutnum og fuglarnir
kvakandi alt i kring. Skeð gat
lika að selur sæist á jaka.
Stundum liafði Lási komið með
selkóp í soðið. Hann mintist
]>ess með hrifningu, þegar rjúk-
andi selkjötið var borið inn i
baðstofuna. — Hann skimaði
nú í allar áttir, en hvergi var
sel að sjá.
Lási damlaði nú með hægð
móti straumnum og læddist að
fuglahóp, sem hjelt sig í einni
vökinni. Skot reið af og annað
til. Nokkrar æðarkollur lágu í
blóði sínu. —
í ljósaskiftunum renndi Lási
ferjunni gegnum ishröngling-
inn, upp að fjöruhrönninni.
Sigríður kom kjagandi lit úr
hænum og krakkarnir Jieirra í
halarófu á eftir.
Lási var var svo einstaklega
glaður, þegar hann kastaði æð-
arkollunum, einni á fætur ann-
ari upp á hrönnina. Krakkarnir
hlupu tindilfættir, með hávaða
og kátínu og söfnuðu fuglunum
í eina hrúgu.
Svo stukku krakkarnir niður
að ferjunni og tóku smáhöggla
í fangið, sem pabbi þeirra hafði.
fengið yfir á eyrinni. í bög'gl-
unum var auðvitað einhver
glaðningur til jólanna. En Sig-
ríður stóð uppi á hrönninni
með hendurnar á maganum,
svo undur ánægð yfir því, hvað
veðrið var nú gott, og hvað Lási
gat breyst til hins betra upp úr
vetrarsólhvörfunum.
Svo tók hún allt í einu við-
J)ragð og fór að draga vírstreng-
inn ofan af spilinu. Lási krók-
aði í ferjuna, svo hljóp allur
skarinn, krakkarnir fimm og
Sigriður og Lási, upp að hand-
spilinu, til þess að draga ferj-
una upp i naust.
Lási var að vona, að liann
þyrfti ekki að fara fleiri ferju-
ferðirnar fyrir jólin. Úr þvi að
ferjan var komin í naust og æð-
arfuglakjötið í jólamatinn, gat
hann notið áhyggjuleysis fram
yfir jólin.
— Lási lagði nú trje á borð-
stokkana á ferjunni og batt
liana niður við þunga steina á
bæði borð. Síðan labbaði hann
inn í hæinn. Þar beið hans trje-
diskur, kúfaður af soðinni, út-
bleyttri grásleppu og l)olli með
mörfloti i, til þess að dýfa ofan
Grásleppustykkin lmrfu, eitl
eftir annað upp i Lása. En
krakkarnir stóðu i kring,
horfðu á pabba sinn og hlust-
uðu á það, sem hann var að
segja jnömmu þeirra í frjettum
úr kaupstaðnum. Nú lá vel.á
Lása og þá var altaf hátíð á
heimilinu. Hann bað kerlu sína
um molasopa aftur i bollann
sinn, og sagði henni að reka
svkurkvörn upp í krakkaang-
ana til þess að leiða þau af.
Siðan hallaði hann sjer á hakið
upp í rúmið sitt. Brátt seig á
hann sætur svefn, með værðar-
hrotum við og við.
Yngstu krakkarnir fóru að
leika sjer að hrútshornum á
moldargólfinu, en þau eldri
fóru að hjálpa mömmu sinni,
til þess að reita æðarkollurnar,
sem áttu að fara í jólamatinn.
- En dálítið ósamlvndi kom
fyrir, þegar Lási steig fram úr
rúminu í rökkrinu. Hann lók
ekki eftir fiðurhrúgunni á
miðju gólfinu og óð gegnum
fiðrið og þeytti því ylir Sig'riði,
um leið og hann skálmaði til
dyra. Sigríður sat þar enn, með
strigapoka á hnjánum og revtti
síðustu kolluna i myrkrinu.
„Þurftirðu endilega að reka
lappirnar í fiðrið“.
„Gastu hvergi liaft það ann-
arsstaðar, aulinn þinn“.
„Svei —
Lási skálmaði lit og gáði lil
veðurs. En Sigríður sagði elsla
stráknum að kveikja á týrunni.
Svo stóð hún upp og hristi af
sjer mesta fiðrið, og ljet krakk-
ana láta það í poka, meðan hún
kioppaði fiðurhýunginn, sem
hafði sest i hárið.
Þegar Lási kom inn, duslaði
liann smásnjókorn af erminni
sinni. Sagði hann að veðrið væri
að versna, himinn orðinn kaf-
þykkur og komið fjúk.
„Það er líklegt, að það sje
betra að vera kominn undir þak
með alt sitt, ef mig grunar
rjett“.
Það leið á kvöldið. llvítar
snjóflyksur settust á rúðurnar
á stafnglugganum, en veðrið
var hæglátt að öðru leyti.
Krakkarnir voru komnir i
svefninn, Lási húinn að loka
bænum, sestur snöggklæddur á
rúmið og farinn að leysa af sjer
skóna. En Sigríður var
frammi í bænum að skifta um
vatn á skötunni, sem álti að
vera í Þorláksmessumatinn.
Þá hrökk Lási all í einu við.
Það var einhver að koma við
stafngluggann. Snjórinn var
strokinn af rúðunni og Lási sá
glitta ógreinilega i skeggjað
andlit.
Það l'ór ónotahryllingur um
Lása.
„Hjer sje guð“, var kallað við
rúðuna.
Lási kallaði til Sigríðar,
„Hjer sje guð“, var aftur sagt
við rúðuna.
„Guð hlessi þig“, kallaði Sig-
riður á móti. „Hver er úti?“
„Langfcrðamaður, sem þarf
að fá gistingu eða ferju vfir
fjörðinní kvöld“.
Lási ók sjer eins og hrollur-
inn ykist. „Jeg fer ekki fet út
í náttmyrkrið og kafaldið. Get-
um við ekki látið hann sofa
þarna i rúminu ykkar?“
„Krakkarnir — —.?“
„Þú getur fært krakkana
saman. Og við verðum þá að
kúldast saman hjerna í nótt“.
Sigríður brá sjer fram í bæj-
ardyr og opnaði útidyrahurð-
ina. Við dyrnar stóð maður,
mikill vexti og þreklegur, snjó-
ugur eftir logndrífuna, frá
hvirfli til ilja.
Hann steig hiklaust yfir
þröskuldinn um leið og liann
heilsaði og hljes snjónum úr
skegginu. Gusturinn af honum
sveiflaði fjúkinu inn i hæjar-
dyrnar.
Svo að jeg get l'engið að vera
hjerna í nótt“, spurði gesturinn.
„Ef að gesturinn getur gerl
sjer það að góðu, sem við bú-
um við“.
Hann gaut augunum undan
loðnum brúnunum inn í hað-
stofuna, liristi af sjer snjóinn
og stappaði niður fótunum á
víxl. Svo fór hann úr þykkum
ferðajakkanum og smeygði sjer
úr togsokkunum.
Sigríður stóð hjá honum hálf-
liogin, til þess að vera viðbúin
að taka sokkana á lofti.
Síðan gekk hún á undan gest-
inum inn í haðstofuna. Lási sat
þar enn hálfháttaður, með skó-
þvengina leysta og annað axla-
bandið út af öxlinni.
Gesturinn gekk rakleitt inn
að rúmi Lása og x-jetti honum
höndina.
„Gott kvöld. — Jeg heiti Ver-
mundur“.
Það var eins og gripið væri
um lcverkar Lása.
„Ver hmundur“, sxxgði hann
i einliverju fáti og hvesti augun
á gestinum.
„Ilvaðan ber þig að?“
„Jeg kem að sunnan, gat ekki
fengið skipsferð í þessu sigl-
ingaleysi, en verð að komast
lxeim fvrir jólin. .Teg hý í Heið-
ardal“.
Gesturinn strauk yfirskeggið
og leit kringum sig.
Lási var staðinn upp og staul-
aðist út að glugganum og horfði
út í myrkrið og fjúkið. Hann
i'iðaði á beinunum eins og fár-
vcilcur maður.
Sigríður tók eftir þessari
breytingu og lagði liendina á
öxlina á Lása.
„Lási, hvað er að þjer?“
„Hugsaðu ekkert um mig“.
Sigríður snjeri sjer frá Lása
og fór að sinna gestinum. En
Lási ljest vera að gá til veðurs
og starði gegnum rúðuna. En
hugurinn var annarsstaðar.