Fálkinn - 19.12.1931, Blaðsíða 16

18
F Á L K I N N
Jólakvöldíð
lhams PJetmrs í Skarði
Efiir Stein Balstad.
Pjetur lá í fletinu sínu í
Tröllavatnskoti og góadi upp í
loftið.Hann hafði verið að rölta
með byssuna sína allan daginn
og loks telcist að ná í einn hrein-
hafur þegar liðið var á dag;
en svo kom myrkrið svo að
hann varð að dysja hann þar
sem liann var og flýta sjer heim.
Og nú lá Pjetur þarna í fletinu
og gat ekki sofið, það var ein-
hver órói í skrokknum á hon-
um, eins og hann var altaf van-
ur að finna undir óveður.. Enda
mátti nú fara að búast við breyt-
ingu á tíðarfarinu. Það hafði
verið þurrakuldi og hreinviðri
það sem af var vetrinum og nú
var komið Þorláksmessukvöld.
Hann vatt sjer fram úr flet-
inu og gekk út á stjett. Drunga-
legur kvöldhiminn lá yfir eyði-
legum: heiðunum. Lágu liæðirn-
ar skáru vel úr við himininn.
Hjer og hvar stóð naldnn koll-
ur upp úr mýrarflánum en
langt í fjarska rifu sýlhvassir
fjallatindar skörð i himinblám-
ann. Sjöstjarnan blikaði í
austri, í vestri blikaði máninn
eins og ofurlítil sól, stjörnur
tindruðu á við og dreif um fest-
inguna. Tröllvatnið lá spegil-
sljett milli skriða og' slútandi
hamra. Og innan úr Trölldal
heyrðist niður og suða af fall-
andi vatni, eins og einradda
söngur yfir heiðarnar. -— En
útlit fyrir veðurbreytingu? Nei.
— Jú, þegar hann gætti betur
að sá hann þokubakka í norðri
og þegar liann lagði betur eyr-
að við fossniðinn heyrði hann
að hann var svo ójafn, að það
vissi á ilt.
Enn stóð liann kyr um stund,
svo labbaði hann inn aftur,
lagði nolckra kubba á eldinn og
skreið undir feldinn. Og' ylur-
inn fór smámsaman að færast
um kroppinn á honum, þrejdan
færðist yfir liann og svo sofn-
aði liann. En hann bandaði með
höndunum, bylti sjer og kvein-
aði, þvi að í svefninum var
liann að fást við grimman björn.
Alt í einu reis hann u'pp á
olnbogunum og glaðvaknaði.
Yindhviða skall á kofagaflin-
um, svo að brakaði í. Svo varð
grafkyrt dálitla stund en þá fór
vindurinn að ýlfra og væla og
það var eins og urgaði í þús-
undum af steinvölum við þak
og veggi.
Hann hafði víst sofið lengur
en liann hjelt þvi að á arnin-
um var ekki annað en eimyrj-
an, en súr og þykkur reykur
fylti herhergið. Hann fór á fæt-
ur, krækti upp hurðinni að inn-
an, beygði1 sig undir lcarminn
og' fór út. — Yss, það var nið-
dimm nótt og óveðrið dansaði
á fjallstindunum ýlfrandi og
öskrandi faldafeyki. Haglið
flengdi urð og sinu og snöggir
svipirnir buldu á kræklóttri
fjallafurunni svo að það livein
og brakaði i henni. Dimmúðug
ský komu á æðisgengnum flólta
norðan að. Og það var svarta
myrkur.
Nei, annað eins veður hafði
hann aldrei sjeð á aðfangadags-
upp liugann, slengdi löppunum
fram á gólfið og trítlaði berfætt-
ur út á stjettina. Ila, komið
ljómandi veður.
Jæja, Iiann varð nú að fara i
dag, livað sem þvi leið — upp
um fell og hnúka og vitja um
haukasöx og snörur. Því að
meðan lielgin stæði yfir átti all
lifandi að fá að vera í friði,
hvort sem það voru rándýr eða
ckki. Svo langt varð maðurinn
að feta í fótspor meistarans.
II.
Þokan sauð upp af klettun-
uni i norðri og rak suður á bóg-
inn með kaldanum, í þjettum
bólstrum og loðnum flyksum.
Pjetur á Skarði sat uppundir
Grænakambi með byssuna milli
hnjánna og horfði agndofa á
þetta. Aldrei' liafði hann sjeð
annað eins áður, þó oft hefði
hann komið þarna upp í fjall.
Sólin var enn á lofti og ljek
sjer við víðikjarrið og kra'kla-
björkina, sem var þarna niðri
á stallinum, með allsnakta ang-
ana. En svo kom þokan vell-
nótt, enda þótt hann hefði nú
átt þarna heima hátt á fjórða
tug ára og jafnan tekið eftir þvi
sem fram fór. Skyldi veturinn
verða einhver forátta núna.
Hann labbaði inn aftur,
liengdi votu fötin sín upp til
þurks og hlúði að sjer í fletinu.
Og það leið ekki á löngu þang-
að' til mökið sótti á hann aftur,
svo að allan mátt dró úr lton-
um og hann sofnaði. Hann svaf
lengi — vaknaði loks við að
hann var að skellililæja, reif
feldinn ofan af sjer og góndi
kringum sig eins og i hálfgerðri
vímu. Hriðin var búin, slcildi
hann strax. Og dagsbirtan
reyndi að smjúga inn lil hans
gegnum rifuna ntilli hleranna,
sem hann hafði fyrir gluggan-
um á suðurgaflinum. Hann lá
kyr um stund og háfði ekki
kjark til þess að skríða undan
heitum feldinum, en svo herti
andi og lagðist vfid alt saman.
Grænikambur einn rak nefið
upp í himinblámann og þarna
sat Pjetur eins og á skeri úti i
regnhafi en sólin speglaði sig
í þokuhafinu fyrir neðan hann
og myndaði þúsundir' af ör-
smáum regnbogunt.
Alt í einu fann hann liroll-
kalda vindstroku leika um sig,
eins og ísnálar stingjust í and-
lit og hendur. Klettarnir langt
undan urðu eins og skuggar,
skuggarnir kontu nær og nær,
fínn úði al' vatnsdropum ýrði
á hann.
Hann hnipraði sig santan og
bretti upp úlpukragann, tróð
hampi í bysstdilaupið og bjóst
til að halda af stað. Hann var
renglulegur vexti og' andlitið
veðurbarið, skeggið jarpt og
strýkent. Hann var nteð storm-
húfu, í peysu og gráunt vað-
Framhahl á bls. 31,