Fálkinn - 19.12.1931, Blaðsíða 31

! .Á 1. K I N N
31
Y

VETRARKÁPUR, stærst úrval. KÁPUTAU, margar teg.
SAMKVÆMISKJÓLAR. SAMKVÆMISKJÓLAEFNI,
fjöldi tegunda.
ULLARTAUSKJÓLAR. TRICOTINEKJÓLAR.
KJÓLATAU, margar tegundir.
Alt til íslenska búningsins svo sem: KLÆÐI, SILKI,
SLIFSI, SVUNTUR.
VETRARFRAKKAR, mjög góðir.
REGNFRAKKAR, fjölbreytt úrval.
MANCHETTSKYRTUR, feiknar úrval. FLIBBAR. BINDI.
HATTAR, linir og harðir.
NÆRFÖT úr silki, ull og bómull.
KARLMANNASOKKAR, mjög margar tegundir.
Á jólabasarnum
er afar fjölbreytt úr-
val af fallegum jóla-
gjöfum við allra hæli
»
ÚTBÍI: HafnartMt.
Við liöium ávalt fyrirliggjandi flest alt það er yður vanhagar um og
þjer þurfið á að halda á hverjum tíma. Snúið yður þvi fyrst til okka>.
því stórt og fallegt úrval, er yður trygging fyrir góðum og hag-
kvæmum viðskiftum.
Allar pantauir utan af landi eru afgreiddar um hæl.
= ' =11 •—v ........|pcg^q|= - .......T-=j| ..... i. .1.
8 A jólabasarnum
er afar fjölbreytt úr-
val af fallegum jóla-
gjöfum við allra hæfi
>»c=> +<=>+C=> ♦€=> ♦€=> *<=>4C=> <=>♦€
ÚTBfi: Lauoaveg.

inu, sem hafði verið skorðað
uridir þóttu, og jós eins og' ber-
serkur. Honum var vel borgið
á ferjunni úr því svona fór.
Hann gaut augunum til Ver-
mundar. Og óstjórnleg ofsa-
gleði gréip liann alt í einu. -
Nú var tækifærið. Hann gæti átl
lcost á að svala sjer, eftir alt
innibirgða hatrið. He be.
Hann þurfti aðeins að ná í ár-
arblaðið og ýta því svolítið nið-
ur í sjóinn he he — mundi
það ekki vera svölun að sjá
fljóta yfir kollinn á honum.
Lási lokaði augunum snöggv-
ast, til þess að njóta þessarar
æsandi tilhugsunar. Oho, hann
skyldi, hann skvldi. llann
snjeri ferjunni að Vermundi og
náði í árarblaðið. Svo hjelt hann
árinni frá sjer með úlrjettum
handlegg og glotti afkáralcga,
— he hc.
Andlit Vermundar var af-
skræmt, hann starði mcð voða-
legri áfergju á Lása. Augu
þeirra mættust.
Lási lvikaði. Hann varð alt. i
einu svo undarlegá bljúgur og
s_ár. Ilonum fanst, eins og vlrik
hönd færi um sig allan og göm-
ul setning, sem hann liafði ekki
vcrið ,að íhuga um dagana, rarin
nú upp fyrir honum. Elskið
óvini yðar. — Hann dró að sjer
árina, rjetti Vermundi liöndina
og kipti honum upp á borð-
stokkinn. Og isama bilifannhann
ástúð lil þcssa manns, streyma
um sig allan og gagntaka sig.
Hann var svo sæll og hrifinn,
að liann klappaði Vermundi
íiváð eftir arinað á herðarnar
og strauk á hoiium. hárið.
Vermundur skalf og nötraði
eins og hrisla í vindi og á með-
an Lási þurjós ferjuna, ljct hann
renna það ánesta af sjónum úr
fölum sínum og barði sjer.
Hann hafði Íítið drukkið af
sjó og var furðu hress.
Þeir settust nú báðir undir
árar og rjeru af móð og afli
miklu, cn gættu nú vamllega að
ísjökum. Vermundi hitnáði við
róðurinn, svo að skjálftinn
minkaði.
Lása skeikaði ekki landtakan..
Hann lcnti utarlega á eyrinni
og tók Vermund með sjer til
kunningja síns og útvegaði hon-
um föt og húsaskjól. En Lási
fór síðan til kaupmanns þar á
eyrinni og fjekk drjúga viðbót
við jólaglaðninginn. —
A leiðinni yfir f jörðinn var
bann að bugsa um þessa setn-
ingu, sem hafði skotið upp í
lniga hans. Og áður en hann
lenti, var hann sannfærður um
það, að engum getur þótt vænt
um óvin sinn, fyr en hann er
búinn að eiga kost á því að
gjöra honum ilt eða gott og
vclja hið síðai'a.
— — Þegar ferjan var
koniin í naust, rak Sigríði i
rogastans, því að Lási kom til
hennar og kysti hana rembings-
koss og síðan alla krakkana.
Ifann ljek við hvern sinn fingur,
þegár hann sagði frá þessari
ferjuferð. Slíkur hafði hann
aldrei vcrið fyr. Nú voru allir
hlutir vingjarnlegir og framtið-
in í glóandi hillingum.
Bögglarnir voru opnaðir á
heimilinu.
Nóg kerti — nóg ljós — nóg
sætabrauð gleði og söngur í
kotinu. Jólin voru b'yrjuð. Lási
söng kvæði, sem honum hafði
ekki döttið í hug að hafa yfir í
tuttugu ár, Sigríður söng með
og krakkarnir kyrjuðu undir.
Ferju-Lási var orðinn sig-
urvegari i lífinu. —
Framhald af bls. 16.
málsbuxum. Sokkaböndin voru bund-
in utan um skálmarnar, þvi að það
kom sjer bctur, þegar hann óö i
polli eöa sökk í snjó milli steina. —
-----Að fara hcim, já. Rata i þcssu
veðri þarna um slóðalausa auðnina!
Ilann gekk í kút og honum fanst
eins og hann vœri með drápsbyrði
á herðunum. Aldrei hafði honum
fundist hann vcra eins cinmana. Best
að reyna að halda beint í austur, þvi
áð þar var Tröllvatn og kæniist hann
niður að vatninu þá var honum
Ijorgið. Hann rjetti' úr sjcr, ldó að
eymdarskapnum í sjálfum sjer —
það tók því nú varla fyrir íullorð-
inn mann að verða að aumingj i, þó
að hann lenti i einhverjum þolcu-
slæðingi. Ifann greikkaði sporið og
komst niður að vatninu á rúinum
klukkutima.
Sinan var orðin vot og niðri á
brúninni lak vatnið af fjalldrapan-
um svo að hann varð gagndrcpa á
fótunum'. Og þokan var svo vatns-
mett og' svo köld, að hún gustaði
köldu á hann gegnum fötin.
Hann þversneri við og ljet skeika
að sköpuðu um nýju stefnuna. Það
var uin að gera að finna einhverja
sló'ö, þvi að hann hafði vist verið
rammviltur liegar hanni kom niður
af fjaltinu. Sumstaðar varð hann
að víkja úr leið til þess að lenda
elcki í fenjum og við það misti hann
stefnuna á ný.
Þetta fór að verða tvísýnt, fanst
honum og nú fór myrlcrið að læð-
ast, þjettar og þjettar, yfir heiðina.
Mikil óforsjálni var það, að hafa
ekki með sjer ofurlítið meiri mat.
Líklega muhdi hann svelta i hel eða
krókna, cf hann’ yrði að vera úti
um nóttina. Og svo pjakkaði hann
áfram og áfram góða stund, þá fjell
á hann niók og værð. Svo glaðvakn-
aöi hann aftur við það að hann var
icominn á kúagötu niðri i dalverpi,
þ.ar. sem1 gild og gráskeggjuð greni-
t'rje stóðu og rjettu út lil hans anga
sina.
Hm. Sá sem bara vissi.... Lik-
lega seljavegur og hann hlaut ein-
hversstaðar að enda. Hann stóð kyr
um sturid og braul heilann um livora
áttina liann skyldi velja; siðan hjelt
liann á stað sporhvatur og upprjett-
ur. ílonum fanst hann ckki vera svo
einmana framar, því að það var eins
og honum þætti einhver fjelags-
skapur i jjessari kúagötu, sem svo
margt lifandi hafði gengið. Og hann
gekk og gekk, en smám saman slcift-
ist stígnrinn í margar smærri grein-
ar sina í hverja áttina og hann átti
elcki annars úrkostar en að snúa við.
Þarna mundi hann liggja það sem
eftir væri vetrarins, sem æti úlfa og
refa. Hann hryllti við tilhugsuninni.
Iin samt sem áður hugsaði hann til
dauðans án allrar skelfingar. Honum
fanst það ofur aðgengilegt að leggj-
ast þarna og sofna. En svo fór hryll-
ingurinn um hann aftur. Hvernig
mundi honum líða eftir á?
— — „Og þar mun engin sorg
verða íramar og engin þjáning“,
rnuldraði hann fyrir nuinni sjer.
Hann lagði augun aftur, dottaði og
var rjetl fallinn um koll, en tók sig
á og reikaði enn áfram.
Loksins mundi hann koma til
hennar Margrjetar sálugu, konunn-
ar sinnar, jú — nú var koniið að því
— þvi áð hann mundi aldrei sleppa
lifs af úr lressu. — í vor væru liðin
þrjátíu og tvö ár, síðan hún kvaddi
þennan heim. Það mtinaði minstu að
hann yrði ruglaður j)á, og hann vissi
vel, að það var almannarómur i
sveitinni, að hann væri ekki með öll-
um mjalla. Það talaði elclci við hann
eins og annað fólk og var eitthyað
svo smeðjulegt við hann og andmælti
honum aldrei i neinu. Og þá seldi
hann býlið sitt og keypti Trllvatns-
kotið og þar hafði hann átt heima
siðan, Hann sá sjaldan eða aldrei
lólk nema rjett um hásumarið,
þvi að þá var lólk í seljunum lcring-
um Tröllvatn. Og sjálfur kom hann
sem aldrei niðúr i sveitina —- hann
kunni aldrei vel við sig innan um
fólk.
Alt í einu staðnæmdist hann og
hlustaði hann hjelt niðri i sjer
andanum og hlustaði, og það var
eins og allri þreytu væri svift af
honum. — Var þetta ekki niðurinn
úr Trölldal?? — ,— Sussunei, það
voru svo margar smáár hjerna aust-
urfrá, svo að það var ekki að henda
reiður á niðinn. Samt sem áður
hraðaði hann sjer norður á bóginn,
rann í forinni, herti á sjer aftur,
en gafst svo upp. Hjartað barðist
eins og sleggja i brjósti hans, and-
ardrátturinn var stuttur og erfiður.
— Var þetta ekki Tröllá, samt. Hon-
um fanst hann kannast svo vel við
niðinn.
Hann var i þann veginn. að reka
nefið í bæjarkampinn þegar hann
rankaði við sjer næst. Þá seig hann
niður á hnjen og krepti hnefana; en
það kom ekki annað upp úr hon-
um en þungur hixti; svo kom hann
fyrir sig fótunum aftur, f'ann lyk-
ilinn, opnaði og fór inn.
Hann velti sjer út af á fletið vot-
ur og illa til reika, en svo setti a'ð
honum svo mikinn hroll að hann
varð að standa upp aftur. Og það
leið ekki á löngu þanga'ð til heitar
eldtungurnar voru farnar að sleikja
viðarkubbana á arninum og hann
hafði hengt fötin sin til þurks vi'Ö
eldinn.
Hann stóð þarna liugsandi ijm
stund, svo braut hann pappírsblað
utan af svolitlum dúk og breiddi
liann á borðið. Það var þó allajafn-
an aðfangadagskvöld og það kvöld-
i'ð haf'ði liann altaf gert sjer ein-
hvern dagamun öll þessi ár. Hann
iagði á borðið hnífa og diska lianda
tveimur, þó hann væri einn eins og
öll kvöldin áður. En þetta minti svo
á þetta cina jólakvöld, sem' þau
höfðu fengið að vera saman, hún
Margrjet hans óg hann. Og enginn
gat sagt nema hún væri þarna hjá
honum enn, enda þótt augu hans
megnuðu eklci að sjá harja,-
Hann steikti bæði kjöt og fisk ög
að þvi loknu fór hann úti skemrnu
eftir svolitlum grenitopp, sein hann
setti á borðið. Efst á toppinn .festi
hann tólgarkertisstúf. Hann'Tcveikti
á kertinu og svo spenti hann greip-
ar og' sörig jólavers og á eftir las
hann jólaguðspjallið.
Þegar hann hafði matast sat jhann
lengi við arininn og reykti og hugs-
aði um árið sem var að líða, og
árið sem koma mundi. Og hann vissi
að hver dagurinn sem rann í eilífð-
ina færði hann einu skrefi nær Mar-
grjeti. Þvi að það var hann alveg
viss um: -— hana mundi hann hitta
þegar tími væri til kominn og -þ.á
myndi hver einasti dagur verða
honum cins og jóladagnr.