Fálkinn - 17.12.1932, Blaðsíða 18

14
F Á L K T N N
DYRIR
SILKISOKKAR
ENDAST
LENGUR,
sjen Þeir
Þvegnir úr
LUX
Þjer hafið efni á aS eiga hina fe-
gurstn s’lkisokka ef ]?jer ]n7oi’S ]?á
sjálfar úr LLJX.
Þeir endast meir en hálfu lengur
og aS útliti ætiS sem nýjir væru,
sjeu ]?eir ]>vegnir á hverju kveldi
úr LUX-löSri.
Silkisokkar verSa
kvegnir úr LUX.
M-Lx 374-047A lc.
aldrei of oft
LUX
tvöialdar
endingu
fíngerðra
faía
Lever Brothers Limited, Port Sunlight, England.
„Hafið þið mikið af svona
steinum í bygðarlaginu?“
„Heilt fjall“, sagði presturinn.
Þá stóð námustjórinn upp,
gekk til prestsins, lagði hönd-
ina á öxlina á honum og sagði:
„Sýnið þið mjer þá að þið far-
i« svo með það, að það verði
bæði ættjörðinni og ykkur til
gagns, því að þetta er silfur!“
„Jæja, er það“, sagði prestur-
inn og fálmaði fyrir sjer. „Jæja,
svo að það er silfur?“
Nú fór námustjórinn að út-
skýra fyrir honum, hvernig
hann ætti að ná sjer löglegu
eignarhaldi á námunni, og hann
gaf honum mörg góð ráð; en
presturinn stóð grafkyr og gaf
þessu engan gaum. Hann var að
hugsa um hve ótrúlegt það
væri, að þarna heima í fátæku
sveitinni væri heilt silfurfjall og
hiði hans“.
Konungur rjetti svo snögg-
lega úr sjer, að presturinn hætti
ósjálfrátt frásögninni.
„Það mun liafa farið svo“,
sagði konungur, að þegar hann
kom heim og fór að grafa, upp-
götvaði hann, að námustjórinn
liafði gabbað liann“.
„Ónei“, sagði presturinn,
„námustjórinn hafði engu log-
ið“.
„Þá geturðu haldið áfram“,
sagði konungur og fór aftur að
hlusta.
„Þegar presturinn loks kom
heim í sveitina aftur, fanst
lionum að fyrst af öllu skyldi
hann segja fjelögunum af verð-
mæti málmfundarins. Og af því
að leiðin lá framhjá bæ gest-
gjafans datt honum í hug að
líta þar inn og segja honum, að
það væri silfur, sem þeir hefðu
fundið. En um leið og hann
stöðvaði hestana á hlaðinu tók
hann eftir að hvítar blæjur voru
hengdar fyrir gluggana og að
slígurinn upp að dyraþrepinu
var stráður grenigreinum.
„Hefir einhver dáið hjerna?“
purði prestur piltinn, sem stóð
við hliðið.
„Já, gestgjafinn er dáinn“,
svaraði pilturinn. Og svo sagði
hann, að gestgjafinn hefði
drukkið sig fullan á hverjum
degi alla síðustu viku. „Þvílík
kynstur af brennivíni, sem liaí'a
farið í hann!“ sagði pilturinn.
„Hvað kemur til?“ sagði prest-
urinn, „ekki var hann vanur
að drekka sig fullan“.
„Hann drakk af þvi að hann
þóttist hafa fundið námu“, sagði
vj engurinn. „Hann sagðist vera
orðinn svo ríkur, að hann hefði
el'ni á að drekka frá morgni til
kvölds. Og í gær ók hann eitt-
hvað burt, blindfullur, og vagn-
inn valt um og hann slasaðist
til bana“.
Þegar presturinn hafði heyrt
þetta sneri hann hestunum og
k heimleiðie. Hann hrygðist
yfir þessu, sem hann hafði feng-
ið að vita. Hann hafði snúið
heimleiðis svo' ánægður og
hlakkað til að segja tiðindin.
En þegar hann hafði ekið
stuttan spöl sá hann Israels Per
Persson koma labbandi. Hann
var að sjá eins og hann var
vanur og það þótti presti gott,
að meðlætið skyldi ekki hafa
stigið honum til höfuðs líka. Nú
ællaði hann undir eins að segja
honum, að hann væri orðinn
ríkur maður. „Góðann daginn",
sagði Per Person, „ertu að koma
frá Falun?“ — „Jú, það held
jcg“, sagði presturinn, „og jeg
get glatt þig með því, að erind-
■slokin urðu enn betri en við
erðum okkur vonir um, þvi að
námustjórinn segir, að þetta
sem við fundum, sje silfur“.
En í sömu svifum var, Per
I’erson útlits eins og jörðin
hefði opnast undir fótum hans.
„Hvað ertu að segja? — hvað
ertu að segju? Er það silfur?“
,,.!á“, svaraði presturinn, „nú
verðum við allir rikir og getum
lifað við rausn það sem eftir
er æfinnar!“ — „Nei, er það
silfur“, spurði Per Person aftur
■nn ræfilslegri. „Já vist er það
silfur, — ekki skaltu halda
jeg sje að gabba þig. Og ekki
skaltu vera smeikur við að njóta
lífsins“. — „Njóta“, sagði Per
Persson, „hvers ætti jeg að
njóta? Jeg lijelt að þetta væri
ekki annað en gljágrjót og svo
fanst mjer vissara að hafa vað-
ið fvrir neðan mig. Jeg seldi
honum Olof Svárd minn hluta í
r.ámunni í gær fyrir hundrað
dali“.
Hann var yfirkominn af ör-
væntingu og þegar presturinn
fór stóð hann hágrátandi úti á
vegi.
Þegar presturinn kom heim
til sín sendi hann vinnumanninn
lil Olof Svárd og bróður hans
til að segja þeim, að það væri
silfur, sem þeir höfðu fundið.
Því að sjálfur var hann orðinn
ánægður af að segja góðu frjett-
irnar. En þegar prestur var sest-
ur einn inn i stofuna sína um
kvöldið krafðist gleðin útrásar.
Hann gekk út í dimmuna og
upp á hólinn, þar sem hann var
að hugsa um að byggja nýja
prestsetrið. Það skyldi nú verða
prestsetur í lagi, ekki lakara en
biskupsstofan.
Honum dvaldist lengi þarna á
liólnum og hann ljet sjer ekki
nægja að byggja upp prestsetrið.
Hann sá, að úr því að svona
ríkidæmi yrði þarna mundi fólk
flykkjast í hópum i hygðina og
að lokum mundi byggjast horg
þarna i kringum námuna i skóg-
inum. Og þá mundi hann verða
að byggja nýja kirkju í stað
þeirrar gömlu. Líklega mundi
mestur hluti eigna hans fara í
það. En ekki var þar með búið.
Þegar kirkjan væri tilbúin muni
konungurinn sjálfur og margir
hiskupar koma til vígslunnar
og konunginum mundi lítast
vel á kirkjuna og láta á sjer
lieyra, að ekki væri til í bænum
neitt hús sem sjer hæfði. Og þá
neyddist hann til að bvggja höll
handa konunginum þarna í
bænum“.
í sama hili kom feinn af hirð-
mönnum konungsins . inn í
dyrnar og tilkynti að nú væri
konungsvagninn kominn í lag.
Konungurinn stóð luidii' eins
upp og sýndi á sjer fararsnið,
en liugsaði sig svo um og sagði:
„Þú getur gjarnan sagt söguna
á enda. En farðu ofurlítið hrað-
ai yfir. Við höfum nú heyrt
hvernig manninn dreymdi og
livernig hann hugsaði. Nú vilj-
um við vita, hvað hann gerði“.
„Msðan presturinn bygjði
skýjahorgir í huganum kom
hoðberi til lians, er sagði að
Israels Per Person liefði fyrir-
farið sjer. Hann hafði ekki get-
að afborið, að hann skyldi selja
hlutinn sinn í námunni. Hann
hefir víst haldið, að lífið mundi
verða sjer óbærilegt, að horfá
■pp á aðra njóta gleði af auð-
num, scm átti að vera hans“.
Konungurinn rjetti aftur úr
'er á stólnum. Og nú voru bæði
augun opin. „Hefði jeg verið
prestur, þá svei mjer ef jeg
hefði nú ekki vefið orðinn al-
veg gáttaður á námunni“.
„Konurigurinn er nógu ríkur
fyrir“, sagði prestur, „liann þarf
ekki meira. En öðru máli er að
gegna um prest-tusku, sem ekk-
ert á. I stað þess hugsaði hann,
veslingurinn, þegar hann sá, að
hlessun guðs var ekki með fyr-
irtæki hans: „Nú vil jeg ekki
framar hugsa um, að afla mjer
anægju nje frægðar með þess-
um auðæfum. En ekki get jeg
látið silfrið liggja þarna i jörð-
inni. Jeg verð að láta vinna
■lámuna til þess að rjetta sveit-
ii.a við“.
Og þessvegna fór presturinn
einn daginn til Olof Svárd og
hróður hans til þess að ræða
við þá um hvað þeir ættu að
gera við silfurfjallið. Þegar
liann var kominn heim undir
hús striðsmannsins mætti hann
kerru, og á báðar hliðar henni
gengu menn með hyssu um öxl,
eins og þeir hjeldu vörð. Og á
kerrunni sat maður, með liend-
urnar bundnar á hak aftur.
Þegar prestur ,kom að kerr-
unni staðnæmdist hún, svo að
hann gat skoðað fangann. Höf-
uð lians var reifað, svo að erf-
ilt var að sjá hver þetta var,
en þó virtist prestinum hann
þekkja, að þar væri Olof Svárd.
Hann heyrði að fanginn
spurði gæslumennina, hvort
hann mætti ekki tala örfá orð
við prestinn.
Og presturinn gekk upp að
kerrunni og 'fanginn sneri sjer
að honum. „Nú ert þú sá eini,
sem veit hvar silfrið er“, sagði
Olof Svárd.
„Hvað ertu að segja, 01of?“
spurði presturinn.
„Líttu á, prestur. Þegar við