Fálkinn - 17.12.1932, Blaðsíða 52

48
F Á L IÍ I N N
a'ð jc{! hal'ði við að mölva handa
öllum. En það má ekki slá of hart
þvi að þá kvarnast hneturnar.
jeg til þennan skríta karl — úr
appelsínu og lappirnar úr makkar-
ónípípum og appelsínuberki. Það
Vindlageymirinn.
— Pabbi reykir og þessvegna
gaf jeg honum skrítinn hlut, til þess
að geyma í vindlana sína og vindl-
ingana. — Jeg fjekk mjer kross-
viðarfjöl, 25x30 cm. og rak gegn
um endana smánagla, þannig að
oddarnir komu í gegn, fjölina lagði
jeg þannig, að nagloddarnir vissu
upp. Svo tók jeg mjóar ræmur af
þykkum pappír, jafnlangar og fjöl-
ina. Festi svo vindlana á naglodd-
ana en lagði ræmurnar milli end-
i anna á þeim að ofan, með því að
stinga títuprjón gegnum ræmuend-
ana og niður í vindlana. Grind-
verkið að framan gerði jeg úr vindl-
ingum. Húsið er gert úr eldspítu-
stokk, sem hvílir á vindlingum. I
miðjunni er öskubikar, liáiffullur af
tóbaki, með silfurpappír yfir, al-
veg eins og gosbrunnur, og englahár
ofan á. Og svo skreytti jeg þetta alt
með mislitum krep-pappír.
Handa henni systur minni bjó
var fljótgert og systir mín var lika
fljót að gera út af við hann.
3BE
3BE
KAFFIBÆTISVEKKSMIBJAN
Freyja“

Akureyri
framleiðir kaffibæti í stöngum og kaffi-
bætisduft, sem selt er í smápökkum. —
Kaffibætir þessi hefir náð ótrúlegum vin-
sældum og útbreiðslu á þeim skamma
tíma, sem liðinn er síðan hann kom á
markaðinn, enda eingöngu búinn til úr
bestu hráefnum.
Fæst hjá öllum kaupfjelögum landsins og
mörgum kaupmönnum.
Samband ísl. samvinmifjelaga
3BE
Það som
„Ó! Ho! Já! — Ó! Ho! Já!“, var
másað uppi á loítinu. „Nú eru jólíu
komin aftur!“ Það var búálfurinn,
sem sagði þetta.
Svo setli hann nefið upp í ioft
og hnusaði. Og svo sagði hann:
„Jæja gott er það að húsbændarn-
ir hafa ekki gleymt búálfinum sín-
um í ár, þó að minna sje orðið um
jólamatinn nú, en var i gamla daga“.
Og svo skimaði hann kringum sig.
Þarna á miðju gólfi stóðu ailar krás-
irnar.
Arabíu lifa nærri því eingöngu .i
mjer!“
„Uss!“ hneggjaði gæsin.
„Jú, þetta er satt. Og það c-r
gaman að rækta mig. Jeg vex upp
úr akri, sem stendur undir vatni
og það eru ekki nema öxin, sem
standa upp úr vatninu — og allur
þessi raki gerir ioftslagið óheil-
næmt“. Og hrísgrjónið sagði frá
mörgu merkilegu í ókunnu iönd-
unurn þar sem jmð vex og gat þess
að það hefði verið ræktað í Kína
Jólamatur
búálfsins.
Þarna stóð grautarskál með þykku
lagi af kanel og sykri ofan á, smjör-
holu í miðju en möndlur stungu
iipp hvítum kollinum hjer og bvar
um alla skálina, gegnum rauðbrúpt
kanel-lagið. Á diski þar hjá stóð
vænn biti af gæsasteik og lagði af
henni ilminn, og ekki hafði gleyn.sl
að setja þarna stóra könnu með
jólaöli. Hans litli, gárunginn á bæn-
uin hafði auk þess sett lítið jólatrje
með stjörnu inn til búálfsins.
Búálfurinn njeri saman höndum
af ánægju.
Og svo settist hann og tók til
matarins. Hann tók stóra skeið al'
graut en áður en að hún var kom-
in i munninn heyrði hann sagt með
aumingjaiegri og veikri rödd:
„Bíddu við!“
Búálfurinn varð svo hræddur að
hann misti skeiðina á gólfið.
„Hver er þar?“ spurði hann.
„Það er bara jeg“, sagði eitt lirís-
grjónið.
„Og hvað vilt þú mjer, örkvisínn
þinn?“
„Mjer sýnist þú vera svo gráðug-
ur, að jeg ætlaði að biðja þig að
jeta okkur ekki alveg upp“.
„Jeg hefi það nú eins og mjer
sýnist“.
„Þá ertu heimskur".
„Hvernig þá?“
„Ef þú Ieifir svo litlu af inatn-
um getuin við grjónin, sem eftir
verðum, sagt jijer æfisögu okkar,
og ])ví gæturðu haft gagn af“..
Búálfurinn fór að hugsa um þetla
— — — jú, víst gæti hann það;
hann þyrfti ekki að leifa svo miklu,
einum spæni eða svo, einum sopa
af öli og ofurlítilli tætlu af gæsar-
bjórnum. Og svo gæddi hann sjer
á matnum.
En þegar hann var orðinn sadd-
ur strauk hann siða skeggið sitt, en
hrisgrjónið tók til máls:
„Að vísu er jeg minst hjer í
hópnum, minni en mandlan, gæsin,
trjeð og jólastjarnan, en jeg er nú
samt mikilsverðasta sáðkornið i
veröldinni. Meira en 750 miljonir
manna í Kína, Japan, Persíu og
inörg þúsund árum áður en Krist-
ur fæddist.
„Þetta er nú gott og blessað",
sagði búálfurinn, „en voru það ekki
einhverjir fleiri, sem ætluðu að
segja frá?“
„Jú, jeg!“ kallaði mandlan.
„Og hvað hafðir þú á samvisk-
unni?“
„Jeg er sú, sem geri jólagrautinn
að happdrætti, því að sá sem finn-
ur möndlu í grautnum sinum fær
verðlaun. Annars er jeg ættuð frá
Sýrlandi og ræktuð víða í Asíu og
Miðjarðarhafslöndunum, og allra
bestu systur minar koma frá Val-
encia i Spáni en þær ljelegustu
koma frá Marokko og eru kallaðar
„barbarica". Og „krakkmöndlurn-
ar“ koma frá Marseille og Sikiley“.
„Þakka þjer fyrir liplýsingarnar",
sagði búálfurinn. „En þú gæs, ves-
lingurinn, þú ert eitthvað svo
raunaleg; þú þorir víst ekki að tala
i svona fínu samkvæmi!“
„Ójú“, svaraði gæsin, „ep Jíf okk-
ar gæsanna er nú ekki sjerlega
skenitilegt, því að þegar mapn-
fólkið heldiir liátíðir þá erum við
altaf drepnar og jetnar, Við sjáipn
aldrei mömmur okkar, því að þær
eru drepnar meðan við erum i egg-
Grenitrjeð segir frá.