Fálkinn - 17.12.1932, Page 51

F Á L K I N N
47
sem býr til Alfa-Laval mjaltavjelar,
skilvindur, strokka, smjörhnoöara og
Astra vjelar fyrir mjólkurbú, er stærsta
og merkasta fyrirtœki í heimi, um alt
sem lýtur að gerö og smíöi vjela til
mjólkurmeðferðar og mjólkurvinslu.
A|B. SEPARATOR
A|B. Separator
á verksmiðjur i Sviþjóð, Dan-
mörku, Þýskalandi, Austurriki,
Ungverjalandi, Kanada og
Bandaríkjunum.
A I f a - L a v a I
skilvindurnar eru vönduðustu
skilvindurnar, sem A|B. Se-
parator lætur smíöa. — Þær
hafa glæsilega yfirburði yfir
allar aðrar skilvindur.
Kaupiö Alfa-Laval þær svíkja enganl
Samband ísl. samvinnufjelaga
Jlólagjíafiirmar
Þið getið ímyndað ykkur að Ása
varð hrædd. Bíllinn ók langa lengi
og komst út fyrir borgina og þeg-
ar hann staðnæmdist loksins fyrir
utan hlið eitt vgr hún svo hrædd
að hún þorði hvorki að hreyfa sig
eða kalla, en hnipraði sig í horn-
inu þegar bilstjórinn opnaði bíi-
hurðina fyrir gamalli konu, seni
fór inn í bilinn.
„Hvað er þetta, sem er hjerna
í bílnum? Hjer er lítil telpa! Hvað-
an kemur þú?“ spurði gamla kon-
an.
„Já, hvaðan kemur þú? át Lil-
stjórinn eftir, „viltu hypja þig úl!“
Nú grjet Ása litla hástöfum og
sagði: „Jeg vil fara heim til
mömmu!“
„Hvar á mamma jjin heima? '
spurði gamla konan vingjarnlega.
„Á Vesturgötu, rjett hjá bakar-
anum“.
„Á Vesturgötu? og hvernig hefir
þú komist hingað?“
„Jeg fór út að skoða jólatrjeð i
húðarglugganum og svo viltist jeg
og svo — — og svo — —“. Hún
grjet og snökti en loks gat hún
sagt svo ítarlega frá, að þau skildu
hvernig i öllu lá.
Gamla frúin hugsaði sig um se\i
snöggvast; svo sagði hún við bíl-
stjórann:
„Jeg er að vísu að flýta mjer,
en við verðum nú samt að aka
heim til telpuhnokkans og skila
henni og svo verðum við að gefa
henni jólatrje?“
Svo tók gamla konan Ásu litlu
og vafði utan um hana sjali. Hún
hætti bráðlega að gráta þegar gamla
konan keypti jólatrje, kerti og
allskonar góðgæti handa henni á
heimleiðinni.
En heima höfðu þau orðið al-
varlega hrædd, Ivar og mamma
hennar, þegar þau urðu þess vör
að hún var horfin. Þau hlupu bæði
út og leituðu hennar í garðinunt
og í búðunum í kring, en enginn
hafði sjeð hana. En þá kom stór
bíll akandi og staðnæmdist og
Ása stakk höfðinu út um gluggann
og kallaði: „Mamma! Jeg hefi féng-
ið jólatrje! Bílstjórinn lauk upp
hurðinni og Ása hoppaði úl með
stóran böggul í hendinni en bíl-
stjórinn rjetti jólatrje út úr bílnum.
„Heyrðu, Ása! Hvar hefirðu ver-
ið?
Það varð gainla konan að segja
móðurinni og er hún hafði þakkað
henni oft og mörgum sinnum ók
hún áfram, en mamma og börn-
in flýttu sjer heim, því að nú urðu
þau að skreyta jólatrjeð, sem hafði
komið svona óvænt, eins fljótt og
þau gátu.
Þegar þau höfðu borðað jóla-
matinn gengu þau kringum jólatrjeð
og sungu jólasálma og það er ekki
golt að skera úr, hver glaðari vóru,
móðirin yfir því að hafa fundið
telpuna sína aftur eða systkinin yf-
ir að hafa fengið jólatrjeð. En
þegar Ása litla var háttuð tók hún
báðum handleggjunum um hálsinn
á mömmu sinni og sagði: „Mamma,
heldurðu að gamla konan hafi ekki
verið jólaengill?"
Einu sinni var drengur, sem var
svo hagur og útsjónarsamur, að
hann bjó til allar jólagjafirnar handa
foreldrum sínum og 'systkinum. Nú
ætla jeg að segja ykkur hvað það
var og hvernig hann fór að því, ef
ske kynni, að þið getið notuð ykk-
ur ráðleggingarnar hans einhvern-
tíma.
Rókaskápurinn.
— Jeg vissi, að henni mömmu var
svo illa við, þegar blöð og bækur
lágu á víð og dreif um stofuna, svo
jeg smíðáði handa henni þennan
bókaskáp, þvi að bókaskápurinn
hans pabba var orðinn fullur, sagði
liann. — í efri hillunni er rúm fyr-
ir bækur, en i þeirri neðstu fyrir
blöð. Skápinn gerði jeg úr furu,
hliðarnar voru 1 Vi meter á hæð og
2Vi cm. á þykt, hillurnar jafn-
þykkar. Hilluhæðina og dýptina
gerði jeg í samræini við bækurnar,
sem i skápinn áttu að fara. En
neðstu hilluna, fyrir blöðin, hafði
jeg 35 cm. djúpa. — Þegar jeg hafði
slegið skápinn saman málaði jeg
hann með hnotviðarbæs og þegar
það var orðið þurt fægði jeg skáp-
inn með shellakki, svo að hann
varð gljáandi.
Þegar neyðin er stærst ....
Það er ekki gaman ef hnetu-
hrjótinn vantar þegar sest er að jóla
sælgætinu og á að fara að brjóta
hneturnar. Jeg varð einu sinni fyr-
ir þessu, en þá fór jeg svona að:
Jeg fjekk mjer svolitla eikarspltu,
flata og boraði í hana nokkrar hol-
tuy mátulega stórar fyrir mismun-
andi hnetutegundir og svo djúpar,
að helmingurinn af hnetunni gengi
ofan i þær. Og svo mölvaði jeg
þær með hamri og var svo fljótur,