Fálkinn - 17.01.1962, Qupperneq 19

inu og gekk inn. Hann hló.
Hann naut þess að hafa vakið
þetta gamla skass.
Hann var aftur orðinn
eirðarlaus, gekk að borðinu
og fékk sér meira að drekka.
Það voru fáir eftir í stofunni.
Herbergin voru mörg í hús-
inu. Hann langaði til að
komast yfir stúlkuna, sem
hann þekkti ekki, en hún var
horfin líka. Hann hélt áfram
að drekka og varð sinnulaus.
í útvarpinu var leikið lag,
sem hann kannaðist við. Það
minnti hann á eitthvað
fallegt, einhverja hamingju
og hann varð hálf klökkur.
Hvar var þessi hamingja?
Vinur hans kom inn í stof-
una ásamt stúlkunni. Það
voru tvö að dansa á gólfinu.
Ein stúlkan svaf á stórum
legubekk. Hárið á henni var
allt í óreiðu, pilsin höfðu
kippst upp um hana. Hún
var ljót. Vinkona vinar hans
fór að vekja hana, en hún
umlaði bara og hélt áfram
að sofa. Nú var breytt teppi
yfir hana. Vinur hans spurði
hvort honum leiddist. Hann
svaraði ekki en saup á glas-
inu. Vinur hans benti á stúlk-
una, sem hann hafði komið
með út úr herberginu. Hún
er ákveðin þessi, sagði hann,
og rétti henni vínglas. Stúlkan
roðnaði.
Það var komið langt fram
á nótt, og vínið búið. Aftur
voru flestir komnir inn í stof-
una. Það var rætt um að
kaupa meira vín, en sumar
stúlkurnar sögðust þurfa að
fara heim. Þá hló hann. Hann
er skrítinn þessi, sagði ein
stúlkan og benti á hann. Það
var stúlkan, sem hann þekkti
ekki. Hún var enn nokkuð
drukkin, og hélt utan um
piltinn, sem hún kom með
inn. Hann gretti sig framan
í hana, en hún leit undan.
Hún var fallega vaxin, og
hárið á henni var fallegt.
Hann langaði til að taka utan
um hana. Einhver spurði hvar
síminn væri. Skömmu seinna
flautaði leigubíll fyrir utan
húsið. Hann spratt upp og
hljóp út. Það voru einhverjir
að fara, og hann gekk að
leigubílnum og bað bílstjór-
ann að útvega sér eina flösku
af víni, og koma með hana
aftur. Hann lét hann hafa
peninga og gekk inn. Leigu-
bílstjórinn hrópaði á eftir
honum og spurði hvað hann
ætti að kaupa. Brennivín,
kallaði hann á móti.
Stúlkan sem hann þekkti
ekki var sest, þegar hann
kom inn. Hún sönglaði með
laginu í útvarpinu. Vinur
hennar hafði farið fram til
að kasta upp. Hann hló og
spurði hana hvers konar
aumingjar það væru, sem
hún legðist með. Þykist þú
vera eitthvað betri svaraði
hún. Hann fór að leita að vini
sínum. Hann fann hann í
einu herberginu steinsofandi.
Stúlkan var farin. Hann
breiddi yfir hann, slökkti og
lokaði.
Enn var fólk að fara.
Einhver kvaddi hann. Stúlk-
an . sem hann þekkti ekki
sat enn í stólnum. Vinur
hennar var enn að kasta upp.
Á gólfinu lágu tvö og kysst-
ust. Þau horfðu á þau, litu
hvort á annað og brostu.
Hann sá núna að hún hafði
fallegar tennur. Hann varð
að fá meira að drekka. Honum
var orðið illt í höfðinu. Hann
gekk fram í eldhús og fékk
sér vatn að drekka. Stúlkan
kom á eftir honum, og bað
hann um að gefa sér vatn.
Hann rétti henni glas. Vinur
hennar var enn að kasta upp.
Þau heyrðu í honum inni á
salerninu. Aumingja dreng-
urinn. hann er bara veikur,
sagði hún. Er þetta píanóleik-
arinn, sem þú ert tryllt í,
spurði hann. Nei, ég er tryllt
í þig sagði hún og hló.
Það flautaði bíll fyrir utan.
Hann gekk út. Það var myrk-
ur úti og hann ákvað að kyssa
stúlkuna, þegar hann kæmi
inn aftur. Hann tók við flösk-
unni af bílstjóranum, og gekk
inn. Þessi sem höfðu verið
að kyssast á gólfinu komu
út og kölluðu í bílstjórann.
Þau báðu hann að bíða. Hann
skellti hurðinni á eftir þeim.
Hún sat í sama stólnum, þegar
hann kom inn. Hann bauð
henni vín. Hún fékk sér í
glas. Hann spurði hana hvort
hún vildi dansa. Þau döns-
uðu, og hann kyssti hana á
hálsinn. Ertu vitlaus, hann
getur komið inn, sagði hún.
Hann er veikur og hann
hreyfir sig ekki, sagði hann.
Hún kyssti hann á munninn.
Hann bölvaði sjálfum sér
fyrir að geta þetta. Hún hafði
verið inni í herberginu með
öðrum fyrir lítilli stundu.
Hann hélt áfram að drekka,
og hún líka. Þau fóru að tala
saman. Hann varð actur ölv-
aður, og hann langaði að
njóta hennar. Hún var með
fallegan líkama. Kannski var
Framh. á bls. 32
FALKINN 19