Fálkinn - 08.05.1963, Blaðsíða 5

úrklippusafnið
Sendið okkur spaugilegar
klausur, sem þér rekizt á í
blöðum og tímaritum. Þér
fáið blaðið, sem klausa yða-.
birtist í. sent ókeypis heim.
UM síðustu aldamót voru 25.609
bifrciðar ogr bifhjö! á landiuu. —
Fóiksbifreiðar, sem tóku allt að
átla fraþeg-a, voru 18.815. Staerri
fólksbifreiðar voru 895. Vörublf-
reiðar, sem tóku tvo til sex far-
þega voru 1978 og þasr, sem téku
aðeins 1 farþega, voru 4297. Þáj
voru hér 324 bifhjól. J
Alþýðublaðið 8. marz ’G3.
Send.: Jónas Þorsteinsson.
ÓSKA Ei TlK Af) KAUFA
RIJSSA
Morgimblaðið í marz.
Sendandi: Sigvaldi.
Þetta er ekki svona í Norður-Ameríku einni. í
Englandi var málið rannsakað sarneiginlega af Kenn-
eth Barney, skólastjóra íyrir skóla, þar sem bæði
eru piltar og stúikur, og ungírú A. L. Berry, forseta
fyrir nefnd skólastjóra. I ljós kom, að kynlífið er
oröið einkennandi fyrir brezkar skólastúikur. „Jafn-
vel allt niður í þrettán ára, haga þær sér eins og það
sé ekki allt með felldu. ef þær séu ekki með karl-
mönnum", sagði Barnes.
' Ungfrú Berry var sammáia niðurstöðu starísbróð-
ur síns, að „aldrei hafi karimennirnir haft það svo
Maöur u'iti sfúndar sauð-
fjárbúal-ap var.tar ráðskonu
má hata 1—2 börn,
Sími 23539
Tíminn 10. apríl ’63.
Sendandi Jóna Jónsdóttir
Sendandi; B. V.
8WESSUR 1
Ifafskip h.f.
m til Skytlands. Itaugá kom ti!
Alþýðublaðið í apríl.
Sendandi: K. B. Þ.
mitti henuar og reyndi að kyssa hana á vangann. Hún
meri sér snarlega að honum og kyasti hann á munn-
inn. Þetta. gerðist svo æsilega og óvfent, að honum lá
Við yfirliði. Hara vissi, að hún tók eftir þvi, að hann
var fölur og skjáifandi, og að hann yrði að gefa henni
einhverja sk>Tingu. Hann vijdi ekki, að hún fongi það •
& tilfinninguna, að hann væri einhver reynslulaus sauð-
ur, og það eina, seim hann fann til að breiða yfir það,
var að segja henni, að hann elskaði hana.
Ný vikutíðindi 10. apríl ’63. Sendandi: B. V.
Sjón og Saga, apríl ’62.
Bræarafélaai Óráéa safnaðarins:
Aðatfundur félagniiM. vcrðu)
Tíminn 10. apríl ’63.
Send.: Guðni Einarsson.
Predikarinn og púkínn Hjónabandið
Breytið ávallt rétt
gagnvart öllum
mönnum.
Skilið þvi auðu á
kjördag.
Sem betur fer höfum við
öll svolitla kímnigáfu og til
þess að halda henni við þá
skulum við heyra um banda-
rísk hjón fyrir rétti.
Kona nokkur að nafni
Audrey Fisher sótti um skiln-
að við mann sinn á þeirri for-
sendu, að hann elskaði sig
ekki lengur.
—- Og hvernig vitið þér það?
spurði dómarinn í réttinum.
—• Þannig er mál með vexti,
að maðurinn minn hefur ný-
lega fengið sér líftryggingu.
Upphæðin er hálf milljón
dala. Sem erfingja hefur
hann tilnefnt Sandy Fisher
en ekki mig.
— Hm, Sandy? spurði dóm-
arinn, er það dóttir ykkar?
— Nei, það er hundurinn
okkar.
Konan fékk skilnað.
T aðskegglingarnir
Kunnur Englendingur kom
nýlega til Hollivúdd og heim-
sótti þar frægan leikara í
vinnuherbergi hans. Englend-
ingurinn leit í krigum sig og
það fyrsta, sem hann rak aug-
un í var stór mynd af Karl
Marx.
— Ekki vænti ég, að þér
séuð kommúnisti? spurði
hann leikarann.
— Kommúnisti, hrópaði
leikarinn reiður, hvers vegna
í ósköpunum haldið þér það?
— Vegna þess, að þér hafið
hengt mynd af Karl Marx upp
á vegg.
— Nú, svo að þetta er Karl
Marx. Það hafði ég ekki hug-
mynd um. Ég keypti myndina
bara vegna þess að það er svo
gott að sminka sig eftir henni,
þegar maður þarf að leika
hlutverk, sem krefjast þess að
maður sé með skegg.
Kaupmennskan
DOIMIMI
Það bezta við að
eiga sjónvarp er það,
að nágrannarnir vita
eins og skot af því.
meira sem þær átu af meðal-
inu, þeim mun feitari og
frísklegri urðu þær.
Fyrirtækið vildi ekki eyði-
leggja birgðir sínar og nú
auglýsir það:
Kjamfóður handa nagdýr-
um.
Rithöfundarnir
Rithöfundurinn hafði hing-
að til aðeins skrifað nýtízku
skáldsögur, en nú skipti hann
um viðfangsefni og tók að
rita sögulegar skáldsögur.
— Hvers vegna ertu farinn
að gera þetta? spurði Sammi
kunningi hans.
— Auðveldara, vinur minn,
ég hef nefnilega séð, að sag-
an er skáldsaga, sem maður
þarf ekkert að spekulera í.
Belgar eru næstum því eins
aðsjálir og Skotar og fara
mjög gætilega og að því er
þeim sjálfum finnst, mjög
hyggilega með verðmætin.
Fyrir nokkru sendi fyrir-
tæki nokkurt í Bruxelles nýtt
rottueitur á markaðinn, en
ekki leið á löngu unz kvört-
unum rigndi yfir sölumenn
fyrirtækisins: Það var ekki
aðeins, að meðalið dræpi
ekki rotturnar, heldur því
Skotasagan
Tveir Skotar stóðu við bar-
inn á kránni og röbbuðu sam-
an. Þeir voru miklir mat-
menn og ræddu einkum um
gómsæta rétti.
— Veiztu, sagði annar, hvað
er leyndardómurinn á bak
við gott salat?
— Nei.
— Sko, það verður að fórna
svolítilli olíu.
sá bezti
Tveir enskir hermenn, báðir yfir nírœtt,
sátu á bekk fyrir utan elliheimilið í Chelsea
og spjölluðu saman.
Þeim varð auðvitað tíðrœtt um þá gömlu, góðu daga, og sá
eldri, sem var 98 ára gamall, sagði:
— Manstu, þegar við börðumst í Krímstríðinu?
— Víst man ég eftir því, sagði hinn, sem var 96.
— Manstu eftir pillunum, sem þeir gáfu okkur til þess að
kvensemin hlypi ekki með okkur í gönur?
— Já, þœr voru grœnar á litinn.
— Heyrðu annars, ég held, að þær séu byrjaðar að verka
á mig.
FALKINN
5