Fálkinn - 08.05.1963, Blaðsíða 25

„Afsakaðu mig eina mínútu,“ sagði
hann. „Ég hef ekki kysst hana í dag.“
Hann fór inn í búðina og skildi mig
eftir fyrir utan. Svo birtist hann við
hliðina á bílnum. Hann lagði 'höndina
að hjartastað, lokaði augunum og gerði
sig svo líklegan til að krjúpa á kné.
Síðan laut hann niður að bílnum og
kyssti á stýrið. Skyndilega birtist sölu-
maður með nelliku í kragahorninu við
hlið hans. Alexis benti á rispu á hlið-
inni, og ég gat séð, að hann var í fúl-
ustu alvöru að ávíta manninn fyrir að
vanrækja hinn verðmæta hlut.
Ég hló svo, að mig verkjaði í mag-
ann, og þegar ég sneri mér við, sá ég
hægláta herramanninn með göngustaf-
inn, ,sem gengið hafði á undan okkur,
stara inn í búðina agndofa af undrun.
Ég róaðist dálítið, og sagði honum að
taka ekki mark á Alexis. „Hann er hálf-
grískur, skiljið þér, mjög ofsafenginn
í skapi. Þetta er „elskan hans“.“
Hann starði á mig, eins og til að segja,
að ég væri sjálf ekki með öllum mjalla.
Þá kom Alexis aftur út, og við geng-
um gegnum mannþyrpinguna, leiddumst
og hlógum. Ég bað Alexis að fylgja
mér á hótelið og hitta mig aftur seinna.
Ég vildi hugsa og vera ein svolitla stund.
Við ákváðum að hittast fyrir kvöldverð.
Það hafði verið tekið til í herberg-
inu á meðan ég var í burtu. Allt var
í röð og reglu og náttkjóllinn minn lá
á koddanum mínum.
Mér fannst ég vera komin í mitt eigið
svefnherbergi. Og uggur minn við það,
sem framundan var, hvarf fljótlega; ég
féll í hálfgert mók, svo sofnaði ég og
svaf í rúma tvo tíma. Þegar ég vakn-
aði var orðið framorðið og ég varð að
flýta mér til að ná í Alexis.
Ég söng í baðinu og flautaði lag, á
meðan ég greiddi mér. Það var ekkert,
sem skyggði á gleði mína. Það var eins
og ég væri orðin tvítug aftur, og hefði
verið lokuð inni í langan tíma, og eygði
nú frelsi til skemmtunar. Seinna sá ég,
að ég hefði, í staðinn fyrir að rifja
upp bjánalegan franskan ástarsöng, áít
að undirbúa ræðu mína yfir Alexis, og
byggja samband mitt við hann á vin-
gjarnlegum en ekki alveg óformlegum
grunni. En eina hugsunin, sem komst
að, var að gera sjálfa mig eins aðlað-
andi og unnt var, og ég sá fyrir mér
tvo glæsilega elskendur.
Hann var stundvís, og nákvæmlega
klukkan 8.30 hringdi síminn til að segja
mér að hann biði. Hugaræsingin, sem
þetta olli mér, hefði átt að vera mér
önnur viðvörun. En ég hló upphátt og
nuddaði svolitlu meira af ilmvatni í
hnakka mér. Hann var samkvæmis-
klæddur og dálítið órór. Áður en við
yfirgáfum hótelið, keypti hann þanda
mér indæla hvíta rós, sem mér fannst
fara einstaklega vel við hinn gráa klæðn-
að minn.
Það stóð bifreið fyrir framan hóte-
lið, og er við stigum upp í hana, fann
ég til nokkurs óróleika. Framkoma hans
virtist ekki í samræmi við hið unglega
og kærulausa fas, sem við höfðum tam-
ið okkur áður. Hann hegðaði sér öðru-
vísi. Hann lék hlutverk aðalsmannsins,
sem fylgir dömu sinni til hirðarinnar.
Hann kallaði mig aldrei annað en frú,
þótt hann væri mjög kumpánlegur við
bifreiðarstjórann. Augu 'hans ljómuðu
skært, eins og í barni. Ég hló að lát-
um hans, og ég vissi nú, að engin al-
varleg ræða gæti haft áhrif á hann.
Þegar við komum til Riverklúbbs-
ins, vorum við bæði voteyg af hlátri.
Það var erfitt að verjast hlátri, þegar
gervifranskur hótelstjóri vísaði okkur
til borðs. En umfram allt reyndist
mér örðugt að standast Alexis. Mig lang-
aði til að finna hinar mjúku hendur
hans koma við mínar, að strjúka fín-
legan kjálka hans og feitt, svart hárið.
Ég hafði ætlað mér að spyrja hann
margra spurninga um skólaveru og fjöl-
skyldu hans og vini. En í stað þess,
kannski innblásin af hinni lágværu
hljómlist og nálægð Thames, fór ég að
segja honum frá minni eigin bernsku
og æsku. Hann hlustaði gaumgæfilega
og við og við gerði hann einfalda at-
hugasemd, sem sýndi mér, að hann hafði
samúð með þankagangi mínum og vildi
fylgjast með honum.
Ég sagði honum frá heimili okkar,
hinu stóra og gamla húsi með myrkri
sínu og hinum gríðarstóru, ónotuðu her-
bergjum.
Ég sagði honum frá samkeppninni
milli Ariadne og mín. Afbrýði hennar
i minn garð hafði aldrei iægt. Síðan
sagði ég honum fráSviss og hinum milda
og menntaða unga prófessor, sem ég
varð ástfangin af, þegar ég vár sautján,
ára, og hvernig illyrt skeyti og orðsend-
ingar gengu stöðugt milli Zúrich bg
Aþenu, þangað til ég gafst upp og snerf
grátandi heim, ákveðin í að hefna mín.
Ég sagði honum jafnvel frá söngáhuga
mínum. En ekki minntist ég á, að hæfi-
leikar mínir í þá átt voru harla litlir
og ég 'hefði aldrei orðið mikil söngkona.
Ég sagði honum frá Önnu, og gerði
svolítið gys að henni, en bað hana samt
í hljóði fyrirgefningar.Hvernig átti þessi
gáfaði, ungi Englendingur að skilja
áhrifavald gamallar, grískar konu yfir
mér?
Hann spurði ekki margra spurninga,
en hann spurði einnar um Thanos. Ég
hef gleymt hvernig hún hljóðaði, en
ég man, að ég vék mér undan henni.
Ég vildi ekki tala um hann við Alexis.
Það virtist ósæmilegt, þar sem ég var
eiginkona hans, og maður ræðir ekki
um eiginmann sinn við aðra. Það hefði
verið tvisvar sinnum ósæmilegra að tala
um Thanos nú, því að hann var eigin-
maður minn og faðir hans. Umfram allt
vildi ég ekki hugsa um Thanos. Ég tók
því að tala um Dimitri minn litla, og
þegar ég ræddi um þroska hans, ærsl
og hugmyndir, leit svo út að ég væri
umhyggjusöm móðir. En það var ég
Framh. á bls. 32.
FÁLKINN 25