Fálkinn - 08.05.1963, Blaðsíða 32

Sœluvika
Framh. al bls. 31.
voru milli áttrætt og níræðs og létu
engan bilbug á sér finna. Þeir sögðu
að það væri talað um góðan kjallara
og lélegan kjallara.
Við komum í Bifröst um hálf eitt-
leytið og húsið var orðið troðfullt þótt
ekki væri nema hálfur tími síðan þeir
byrjuðu. Hnappurinn fyrir framan hús-
ið stærri en kvöldið áður og tíminn,
sem það tók okkur að komast inn,
lengri.
Þeir voru þegar farnir að tínast í
kjallarann, en söngurinn var ekki byrj-
aður og þeir sem mættir voru frekar
miðaldra en gamlir. Þeir settust á bekk-
ina fram með veggjunum og þegar þeir
voru orðnir þétt settir, fóru þeir að
standa á gólfinu og þegar söngurinn
hófst fjölgaði óðum. Þeir voru ekki
samstilltir í fyrstu. Stundum voru þeir
með fjögur lög í gangi sitt í hverju
horninu og jafnvel það fimmta á miðju
gólfi. Brátt fór þó að færast meira líf
í þetta og söngurinn að verða styrkari.
Þeir settu koll á mitt gólfið og einn þar
ofaná sem gerðist forsöngvari. Þá
hljóðnaði hornasöngurinn og allir
sungu sama lagið. Þeir voru þjóðlegir
og sungu það sem Útvarpið kallar
„Gömlu lögin sungin og leikin“. Stund-
um endurtóku þeir lögin og höfðu þá
uppi ýmis tilbrigði. Þeir sungu í lotu
og gerðu ekki hlé, ekki nema rétt til
að væta kverkarnar.
Það var mikið um gamla menn þarna.
Gamla veðurbarna menn með hrjúfar
hendur, sem höfðu stritað í moldinni,
og voru nú komnir til að skemmta sér
og gera hlé á daglegu brauðstriti. Gaml-
ir menn, sem höfðu verið á mörgum
Sælum. Þeir voru synir héraðs síns og
þetta var þeirra hátíð.
Við tókum einn þeirra tali. Hann stóð
utarlega í hópnum og hafði kastskeiti
á höfðinu og djúpa rödd. Hann hossaði
sér við sönginn og sló taktinn með ann-
arri hendinni. Þegar við hnipptum í
hann, svaraði hann ekki, og tók ekki
eftir okkur heldur hélt áfram með
sönginn.
— Þær eru orðnar margar Sælurnar
þínar, er það ekki?
— Eitthvað um fimmtíu. Hef ekki
töluna nákvæmlega sem stendur.
— Er þetta góður kjallari?
— Þeir eru nú að taka við þessu
yngri mennirnir. Eg sé að hér vantar
mörg gamalkunn andlit. Þeir tína töl-
unni þeir elztu.
— En það heldur áfram að verða
Sæla þótt þeir falli frá. Er það ekki?
— Það dreg ég ekki í efa, ef Skag-
firðingar fá að vera í friði með sitt. En
mér er nú sagt að stöðugt fjölgi að-
komumönnum um hverja Sælu, en þeir
þekkja ekki það andrúmsloft sem hér
ríkir.
— Ert þú hestamaður?
— Já, ég er víst það sem þeir kalla
hestamaður.
— Áttu marga hesta?
— Tvo sem stendur.
— Eru það góðir hestar?
— Annar þeirra er vel brúklegur.
Hinn var ungur og ég þekkti hann lítið
ennþá.
— Hvaða gangur er skemmtilegastur?
— O töltið, töltið, maður minn. Það
ber af.
— Hvaða eiginleika þurfa góðir reið-
hestar að hafa?
— Þeir þurfa umfram allt að vera
skapgóðir, viljugir og koma vel uppí
fangið á manni svo maður finni vel fyr-
ir þeim.
Hann mátti ekki vera að spjalla við
okkur lengur því nú kom einhver vin-
ur hans og þeir heilsuðust innilega.
Við héldum upp úr kjallaranum og
í anddyrið hjá fatageymslunni. Við
mættum tveimur sem voru á niðurleið
og annar sagðist hafa heyrt að það
vantaði marga í kjallarann. Við gáfum
okkur á tal við Árna Þorbjörnsson lög-
regluþjón.
— Þeir sjmgja vel núna.
— Já, það liggur vel á þeim. Þetta
er þeirra siður.
— Þeir eru lítið með ólæti hér þó
margmennt sé.
— Já það er sjaldgæft að illindi séu
hér á böllum og aldrei á sæluviku. Þá
koma menn til að skemmta sér. Þeir
eru aldir upp við þetta frá blautu
barnsbeini. Það eru helzt aðkomumenn
sem eiga til að lyfta hendi.
— Er þetta þannig um böll hér yfir-
leitt?
— Já það er einstaka sinnum að menn
takast eitthvað á svo alvara liggi þar
á bak við. Við þekkjum þá úr sem eiga
það til. Menn grínast oft en það er ekki
í illu.
Það var gaman að líta yfir dansgólf-
ið og sjá allan þann fjölda sem þar dans-
aði. Og það var einkenni hve vel lá á
mönnum. Við fórum að hugleiða hve
það væri furðulegt að svona margir
gætu verið saman undir einu þaki, án
þess að ekki hlypi heitt í suma. Senni-
lega er þetta Sæluvikuandrúmsloftið
sem gerir þetta. Menn sögðu að nú væri
Sælan og þá ættu allir að vera kátir
og hreifir. Aðkomumennirnir þekktust
úr. Ekki vegna þess þeir væru ekki
kátir. Þeir voru einhvern veginn öðru-
vísi kátir.
Við heyrðum á tal tveggja manna
sem sögðu að ofmikið væri af aðkomu-
mönnum, og það vantaði marga góða í
Kjallarann. En þeir töldu þetta eitt
mesta fjölmenni, sem þeir hefðu séð í
einni Sælu.
Þeir hættu dansinum um fjögurleyt-
ið og Sigurður lét þá alla syngja ísland
ögrum skorið. Það var tekið undir af
miklum þrótti og menn sungu það af
innileik. Svo fóru þeir að tínast úr saln-
um og niður í anddyrið. Við gáfum
okkur á tal við Hauk hljómsveitar-
stjóra meðan þeir í hljómsveitinni voru
að pakka niður hljóðfærunum.
— Er langt síðan þú stofnaðir þessa
hljómsveit?
— Nei, það er ekki nema rúmt ár.
— Þetta er bara aukastarf hjá ykk-
ur, er það ekki?
— Jú ,allir eru í öðrum störfum, iðn-
aðarmenn og sjómenn.
— Er ekki erfitt að halda svona út
kvöld eftir kvöld þar sem þú ert nú í
leiknum líka?
— Jú, það er bara skapið sem heldur
manni við þetta svona lengi. Það dug-
ar ekki að gefast upp. Svo hvílir maður
sig eftir Sæluna.
— Menn syngja almennt með hljóm-
sveitinni. Er það algengt á böllum hér?
— Já þeir syngja mikið með manni.
— Er langt síðan þú fórst að spila?
— Já, það eru mörg ár, og þetta hefur
aldrei verið annað en aukastarf. Mað-
ur hefur verið á sjónum og í ýmsum
störfum.
Þeir voru ennþá að syngja í Kjallar-
anum, en nú voru forsöngvararnir farn-
ir og tvö lög í gangi. Hópurinn var far-
inn að þynnast. Þegar við gengum út
var farið að birta af nýjum degi. Það
hafði hemað á pollum og Tindastóll var
tignarlegur í morgunhúminu, þeir
mundu halda áfram á morgun og svo
kæmi mánudagur og þá væri Sælan
úti.
Það mundi verða hljóður bær sem
heilsaði þeim mánudagi.
PIIAEDRA
Framh. af bls. 25.
ekki lengur. Barnið var mér uppspretta
mikillar gleði, meðan það var ungt.
Mér þótti nú vænst um hann, þegar
hann svaf. Þá gat ég horft á hann tím-
unum saman, dreymandi yfir vöggu
hans.
Við höfðum lokið við kvöldverðinn
og vorum að drekka seinni kaffibollann,
þegar mér varð ljóst, að ég hafði breytt
þveröfugt við það, ,sem ég ætlaði mér.
Ég afsakaði það við hann, að ég hefði
einokað samræðurnar,og með þessari af-
sökunarbeiðni kom ég á jafnrétti á milli
okkar. Ég leit á hið alvarlega andlit
hans og brosti eins blítt og ég gat. En
óttinn bjó í mér enn. Þessi ungi maður
dró mig svo sterklega að sér og tókst
alltaf að afvopna mig.
,,Nú getum við talað alvarlega,“ sagði
ég, um leið og þjónninn fór með koní-
akið. „Þú ert fangi minn, ég fer með
þig til Parísar.“
Þetta var rétti tónninn, fannst mér,
valdsmannlegur og þó vingjarnlegur.
„Faðir þinn vill tala við þig um fram-
tíðina.“
„Já, mamma." Augu hans voru glettn-
isleg.
„Ég hata að gefa ráðleggingar. Ég
vil að þú vitir, að ég trúi á þig og trúi
að ákvörðun þín verði sú rétta. Ég er
ekki móðir þín. Ég
„Þú ert stjúpmóðir mín,“ sagði hann
og benti ásakandi fingri á mig. „Eins
Ijót og gölluð eins og stjúpmóðir í álfa-
32 F%_KINN