Fálkinn - 08.05.1963, Blaðsíða 28

Maranata
Fi amh. a{ bls. 19.
þú getur þurft á hjálp hans að halda.“
En það virðast spámenn Maranata ekki
hafa lesið. Kannski ekki komnir svo
langt í Biblíunni enn þá.
Hvort hægt er að lögsækja foreldr-
ana, er ekki gott að segja. Þau eru eins
og svo margt annað fólk, sem lætur
blekkjast af falsspámönnum og í ein-
faldleika og trú gera það, sem þau
álíta rétt. En við lifum nú einu sinni á
20. öldinni og fólk hefur ekki leyfi til
þess að hundsa læknavísindin, hverju
sem það trúir. Að deyða barn á ekkert
skylt við trú eða trúfrelsi. Eitthvað
verður að gera, til þess að svona geti
ekki endurtekið sig. Mannslífið er meira
virði en svo. Annað er svívirðing við
læknavísindin og alla þá sigra, sem
náðst hafa á því sviði.
Forystumenn Maranata voru fljótir
að afneita því að hafa beinlínis hvatt
safnaðarmeðlimi til þess að leita ekki
læknis, enda væri þá fljótlegt að
sækja þá til saka. En eftirfarandi sagði
„Æðstipresturinn" Arne Imsen í
blaðaviðtali:
„Vilji maður vera trú sinni sam-
kvæmur, hlýtur það að vera jafn eðli-
legt að leita til Jesú eins og að leita
til læknis. Hver og einn verður að
gera það upp við sjálfan sig. Öll vanda-
mál böls okkar eru enn ekki leyst.
Hefur kannskc læknavísindununi tekizt
að leysa sjúkdómsvandamálin? . ..
Svona menn eiga ekki heima sem
andlegir leðtogar enfaldra sálna í
nútíma þjóðfélagi. Andlát 13 ára drengs
er þögult vitni þess. Vonandi verða
þau ekki fleiri saklaus fórnardýr þess-
ara manna. Það er alla vega ekki guði
þóknanlegt.
G. H. Ó.
Erfðaskráin.
Framhald af bls. 15.
ekki, þá hygg ég að hin unga stúlka
sé reglusemin sjálf í húð og hár.“
Baker birtíst sem svar við hringing-
unni.
„Viljið þér gera svo vel að sækja
konuna yðar, og svara svo fáeinum
spurningum?"
Baker fór og kom að vörmu spori aftur
ásamt konu sinni, sem þurrkaði hend-
ur sínar á svuntunni, og ljómaði í
framan.
í fáum orðum skýrði Poirot frá hlut-
verki sínu, og vann um leið hylli og
samúð hjónanna.
„Það er fjarri því, að okkur langi
til að sjá ungfrú Marsh svipta réttmætri
eign sinni,“ mælti konan. „Það er all-
hart að láta aðra hreppa allt.“
Poirot hélt áfram spurningum sínum.
Já, þeim var í fersku minpi að hafa
verið vitni að erfðaskránni. Baker hafði
áður verið .sendur eftir 2 prentuðum
eyðublöðum.
„Ha, tveim eyðublöðum?“ spurði Poi-
rot hvasslega.
„Já, herra, ég býst við að það hafi
verið til vonar og vara, ef annað skyldi
skemmast-------og það var einmitt það
sem skeoi. Við höfðum skrifað undir
sem vitni að annarri, — —.“
„Um hvaða leyti dags var það?“
Baker klóraði sér í hnakkanum, en
kona hans var fyrri til.
„Jú, það er auðvelt, ég var rétt ný-
búin að setja mjólkina í kakóið yfir
eldinn um ellefu-leytið. Heldurðu, að
þú munir það ekki, allt hafði soðið upp
úr pottinum og á eldavélina, þegar við
komum aftur fram í eldhúsið.“
„Og ,seinna?“
„Um klukkustundu síðar vorum við
kölluð inn aftur. „Það fór hálf klaufa-
lega fyrir mér,“ sagði húsbóndinn okkar
sálugi, ég varð að rífa allt í sundur og
kasta því, ég neyðist til að biðja ykkur
að rita undir aftur.“ Að öllu loknu,
afhenti hann okkur ríflega peningaupp-
hæð. Ég hef ekki arfleitt ykkur að neinu
í erfðaskránni, sagði húsbóndinn okkar.
„Vitið þið hvað hr. Marsh gerði, eftir
að þið höfðuð skrifað undir erfðaskrána
sem vitni í annað sinn?“
„Hann fór út í þorpið til að borga
kaupmanninum.“
„Þetta virtist ekki vera rétta leiðin.
Poirot reyndi annað. Hann rétti út hend-
ina með ,skrifborðslyklinum.
„Er þetta rithönd húsbónda ykkar?“
Það kann að hafa verið ímyndun mín,
en mér virtist Baker hika örlítið, áður
en hann svaraði, en svo sagði hann:
„Já. það er rétt.“
„Hann lýgur,“ hugsaði ég, „en hvers
vegna?“
„Hefur húsbóndi yðar nokkurn tíma
leigt húsið? Hafa nokkrir ókunnugir
dvalið hér síðustu þrjú árin?“
„Nei, herra minn.“
„Engir gestir?“
„Aðeins Miss Violet.“
„Alls ekki neinir ókunnir komið
inn í þetta herbergi?“
„Nei“.
„Þú gleymir verkamönnunum, Jim“,
sagði kona hans.
„Verkamenn", sagði Poirot, og sner-
ist á hæli. „Hvaða verkamenn?“ Konan
skýrði frá því, að fyrir hálfu þriðja ári
síðan, hefðu einhverjir verkamenn ver-
ið fengnir til þess að annast einhverjar
viðgerðir. Henni var alveg óljóst hverr-
ar tegundar viðgerðirnar hefðu verið.
hún var þeirrar skoðunar, að þetta hefði
verið óþarft hvað svo sem það hefði
verið. Verkamennirnir hefðu verið
mestan tímann inni í einkaskrifstofu
húsbóndans, en hvað þeir hefðu gert
þar, gat húp ekki sagt, sökum þess, að
engum ygr leyfður aðgangur meðan á
verki tiessu. .stóð. Til allrar óhamingju
var þeiin ekki unnt að muna nafn fyrir-
tækisins, sem hafði sent mennina, en
það var í Plymouth.
„Það gengur þó hægt fari, Hastings“,
sagði Poirot og neri hendur sínar af
Iðnframleiðinn Multeberg pírði aug-
unum á ljóshærðan, hæverskan ungan
mann, sem einkaritari hans hafði
hleypt inn í herbergið.
— Gakk, sagði hann hvasst. Hann
hafði verið liðsforingi í hernum og enn
var ríkur hernaðarandi í honum.
Ungi maðurinn lyfti öðrum fætinum
eins og til að sýna, að hann hefði skilið
skipunina.
— Nafn? spurði forstjórinn.
— Knud Áge Jensen.
— Aldur?
— 23.
— Staða?
— Skrifstofumaður.
— Hvar starfið þér?
— Hérna í fyrirtækinu, herra for-
stjóri.
— Þér hafið beðið um viðtal við mig
út af sérstaklega mikilvægu máli. Hvað
er yður á höndum?
Ungi maðurinn gekk varlega nokkur
skref nær.
— Ég kom svona formsins vegna.
Ég ætla að biðja yður um hönd dóttur
yðar.
— HVAÐ SÖGÐUÐ ÞÉR. Multeberg
forstjóri stóð upp úr stólnum. — Gift-
ast dóttur minni? Eruð þér ekki með
öllum mjalla? Hvaða áætlanir hafið
þér gert um framtíðina?
— Sem stendur, hef ég aðeins launin
mín hér, 4500 kr. á mánuði og 750 kr.
í vísitöluuppbót. Ennfremur hef ég
ágæta von um að hækka í tign hér inn-
an fyrirtækisins. Vegna skynsamlegra
ráðstafana þá mun ég að öllum líkind-
um verða vara-framkvæmdastjóri, þeg-
ar Eriksen hættir eftir tvö ár.
ánægju. „Það er greinilegt að hann
hefur gert aðra erfðaskrá, og fengið
menn frá Plymouth til þess að útbúa
hæfilegan felustað. í stað þess að eyða
tímanum í það að rífa upp gólfið og
fleira, þá förum við til Plymouth og
reynum að hafa upp á fyrirtækinu sem
útvegaði verkamennina.
Fyrirhafnarlítið tókst okkur að finna
fyrirtækið sem Marsh hafði notað, svo
og mennina tvo. Þeir mundu vel eftir
þessu verki. Meðal annars höfðu þeir
verið látnir taka burt einn múrstein
úr gömlu eldstónni, gera þar holrúm
fyrir aftan, og láta svo múrstein aftur
á staðinn svo að ekkert var unnt að
sjá, engin verksummerki um að neitt
hefði verið hreyft þar. Ef þrýst var
á annan múrstein frá endanum, þá opn-
aðist þetta leynihólf af sjálfu sér. Þetta
hafði verið mesta vandaverk, en gamli
maðurinn hafði verið afar nákvæmur
gagnvart öllu sem það snerti.
Við vorum í bezta skapi þegar við
héldum aftur til Crabtree Manor, og
eftir að hafa lokáð stofuhurðinni vand-
lega á eftir okkur, fórum við að reyna
hina nýju vitneskju okkar. Ekki var
nokkur leið að greina nokkur verksum-
merki á eldstónni, en þegar þrýst var
á steininn, þá opnaðist hólfið undir eins.
Poirot stakk hendinni inn með ákafa,
28 FÁLKINN