Fálkinn - 08.05.1963, Blaðsíða 23

orðið seinn fyrir. Loks gafst hún upp
og tók sér leigubifreið.
Á heimleiðinni reyndi hún að hugga
sig við það, að ef til vill hefði Robert
verið svo önnum kafinn við bréfaskrift-
irnar að hann hefði með öllu gleymt
tímanum. En þegar hún kom heim, var
húsið almyrkvað. Hún hraðaði sér upp
tröppurnar og inn í forstofuna.
— Robert, kallaði hún.
Ekkert svar. Litlu síðar heyrðist fóta-
tak úr eldhúsinu og frú Verney birtist.
— Hvar er Róbert, spurði Meg.
Ráðskonan var mjög alvarleg á svip
og röddin kuldaleg:
— Ætli þú vitir það ekki miklu betur
en ég.
— Er hann ekki heima?
— Hann fór út fyrir um klukkutíma
síðan. Ég hélt að hann ætlaði að hitta
þig á stöðinni.
— Ég hef ekki séð hann. Var hann
í bílnum?
Frú Verney hristi höfuðið.
Meg fannst eins og ráðskonan leyndi
hana einhverju. Bara að samband
þeirra væri nú eins vingjarnlegt og það
hafði verið áður en hinn fáránlegi mis-
skilningur kom til sögunnar.
— Sagði hann þér ekki hvert hann
ætlaði?
— Nei, mér fannst hegðun hans í
hæsta máta einkennileg.
— Hvað áttu við?
— Hann virtist vera í mjög æstu
skapi út af einhverju.
Meg herpti varirnar og hrukkaði
ennið.
— Hefurðu nú verið að skaprauna
honum enn einu sinni, spurði hún. —
Varstu að tala um kvöldið sem þú þótt-
ist hafa séð mig og Bruce Preston
saman?
Frú Verney dæsti fyrirlitlega.
— Ég þurfti ekki að minnast á það
mál að fyrra bragði. Læknirinn spurði
mig sjálfur um það.
Meg varð órótt:
— Um hvað spurði hann?
— Hvort ég væri sannfærð um, að
það hefði verið þú, sem varst með
þessum náunga þarna.
Varir Meg skulfu. Robert hafði sem
sagt setið allan daginn og hugsað um
þetta. Og vafasemdirnar og tortryggnin
hafa aftur náð tökum á honum. Hún
hafði talið sér trú um, að honum væri
í raun og veru annt um hana. En það
hafði aðeins verið hugarburður. Annars
hefði hann treyst henni?
Meg gekk inn í stofuna og horfði
Framhaldssögunni, örlagadómur, eftir Gareth Alton fer nú senn aS
Ijúka. Þó er enn nær ógerningur fyrir lesendur aS siá fyrir, hvernig
sagan endar, því aS þessi vinsæla saga hefur veriS jafn spennandi
frá upphafi til enda.
rannsakandi í kringum sig. Engin skila-
boð lágu til hennar á borðinu, eins og
hún hafði vænzt. Hvert hafði hann far-
ið? Hún gekk út í gegnum garðinn og
að grindverkinu. Það var niðadimmt.
Niður hafsins yfirgnæfði öll önnur
hljóð. Það var útlit fyrir óveður.
Hún gekk aftur inn í stofuna, settist
og beið. Klukkustund leið .Tvær klukku-
stundir. Þá gat hún ekki beðið lengur.
Hún varð að fara út og leita að honum.
Hún varð að finna þann mann, sem
var henni jafnvel meira virði en lífið
sjálft.
En áður en hún hafði komið sér af
stað, heyrði hún að bifreið beygði upp
að hliðinu. Fyrst hélt hún að það væri
Robert, en þá mundi hún, að frú Verney
hafði sagt henni, að hann hefði ekki
farið á bílnum.
Ráðskonan kom fram í forstofuna á
undan Meg reiðubúin til þess að fara
til dyra. Hún opnaði og lögreglumaður
ásamt öðrum manni stóðu í dyrunum.
— Er frú Greene heima?
Meg kom þjótandi til þeirra frávita
af hræðslu:
Hún snéri sér beint að þeim:
— Hvað hefur gerzt? Hvar er mað-
urinn minn? Hefur eitthvað komið fyrir
hann? Hvers vegna segið þér það ekki?
Hvar er hann?
Lögreglumaðurinn gekk inn ásamt
hinum manninum.
— Hvers vegna haldið þér að eitt-
hvað hafi komið fyrir lækninn, spurði
hann.
— Hann .. . hann hefur verið svo
hræðilega lengi í burtu.
Frú Verney hlustaði áköf á samtalið.
— Já, heimsókn okkar er vissulega
í sambandi við mann yðar, frú Greene.
Og við höfum því miður slæmar fréttir
að færa.
Meg fékk kökk í hálsinn:
— En segið þá hvað það er.
Lögreglumaðurinn horfði rannsak-
andi á hana. Síðan hóf hann máls:
— Fiskimaður fann Greene lækni
meðvitundarlausan á ströndinni fyrir
um klukkutíma síðan.
Meg rak upp óp.
— Hvar er hann nú. Ég verð að finna
hann.
— Það er því miður ekki hægt núna,
frú Greene. Enginn fær að hitta hann
fyrr en hann hefur sagt frá því, sem
gerðist. Hann liggur nú á sjúkrahúsi.
Hann vaknaði í sjúkrabílnum.
— Sagði hann ekkert um það hver
hefði ráðizt á hann, spurði frú Verney.
— Hann tautaði fáein orð sagði mað-
urinn lágt. — Hann sagði .... að kon-
an hans hefði gert það.
— Að ég hefði gert það, át Meg upp
eftir honum og trúði ekki sínum eigin
eyrum.
— Það var einmitt það sem hann
sagði, þegar hann vaknaði. Og hann
endurtók það oft þar til hann féll aftur
í ómegin. Það er vakað yfir honum
núna. Hann verður yfirheyrður strax
og hann vaknar.
Meg gekk inn í stofuna eins og í
svefni og maðurinn fylgdi fast á
eftir henni. Án þess að nokkur óskaði
eftir því kom frá Verney einnig og
stillti sér upp í dyragættina.
— Hafið þér verið heima í allan dag,
frú Greene?
Maðurinn varð að endurtaka spurn-
inguna áður en Meg heyrði hvað hann
sagði.
Hún reyndi eftir mætti að herða sig
upp og hafa hugann við yfirheyrsluna,
sem nú var að hefjast.
— Ég .... ég hef verið úti í allan
dag hér um bil. Frú Verney getur vitn-
að um það.
— Það er rétt, sagði frú Verney. —
Hún fór til bæjarins til þess að verzla.
Hefur ekki verið heima lengi. En ég
sá enga pakka.
Hún snéri sér beint að Meg:
— Keyptir þú ekkert í bænum?
Meg lét sig falla niður í stól. Hún átti
erfitt með að greina það sem fram fór
í kringum hana. Allar hugsanir hennar
snérust um Robert. Hvernig gat hann
ásakað hana á þennan hátt? Hvers
vegna hafði hann gert það? Hvers
vegna mátti hún ekki heimsækja hann?
— Keyptuð þér ekkert í bænum, end-
urtók maðurinn spurningu frú Verney.
— Nei, svaraði Meg. — Ég hafði
hugsað mér að kaupa mér kápu, en fann
enga sem mér geðjaðist að.
— Hittuð þér einhvern sem þér þekk-
ið í bænum?
— Nei, ég þekki svo fáa hér um slóðir.
— Ekki í lestinni heldur?
— Nei, ég var ein í klefa. En ég tók
mér leigubifreið á stöðinni, þegar mað-
urinn minn kom ekki til þess að taka
á móti mér. Bílstjórinn hlýtur að geta
vottað það.
— Við skulum rannsaka það, frú,
sagði maðurinn. — En það var ráðizt
á mann yðar löngu áður en lestin yðar
kom.
Meg stóð snöggt á fætur.
Framh. í næsta blaði.
23
FALKINN