Fálkinn - 08.05.1963, Blaðsíða 15

Poirot var að því kominn aS gefast upp viS aS leysa hina erfiSu gátu.
Þá fékk hann hugdettu í lestinni og þaut út úr henni . . .
fundið á einu ári, og sannað þar með
vitsmunayfirburði yðar.“
„Einmitt, herra Poirot, og um leið
gerist ég svo djörf að hrósa yður fyrir
kænsku yðar, sem ég hygg bera mína
ofurliði."
„Ha-ha. Þetta elskulega hrós yðar
gleður mig sannarlega, og gráu frumurn-
ar í heilaberki mínum eru yður alger-
lega til reiðu. — En hafið þér leitað
nokkuð sjálf?“
„Aðeins lauslega, en hvað snertir
gáfnafar frænda míns, þá ber ég það
mikla virðingu fyrir því, að ég álít þetta
erfitt verkefni."
„Er erfðaskráin, eða afrit hennar í
yðar höndum?“
Ungfrú Marsh rétti skjal yfir borðið,
sem Poirot las með athygli.
„Gerð fyrir þrem árum, dagsett 25.
marz, og enn nánar, kl. 11 fyrir hádegi,
hm, það er mjög athyglisvert. Það þreng-
ir leitunarsvæðið. Það liggur í augum
uppi, að við verðum að leita annarrar
erfðaskrár. Erfðaskrá, gerð aðeins hálf-
tíma síðar, mundi ógilda þessa. Jæja,
ungfrú mín góð, þetta verkefni, sem
þér hafið falið okkur, er hvorttveggja
í senn bæði heillandi og slungið. Ég
mun njóta heimsins mestu ánægju af að
leysa það fyrir yður. Ef það er gefið,
að frændi yðar hafi verið góðum gáf-
um gæddur, þá munu gráu heilafrum-
ur hans, samt sem áður ekki geta stað-
ist gráu frumum Hercule Poirots snún-
ing.“ (Enn birtist hér hégómagirnd Poi-
rots). Sem betur fer, þá hef ég ekkert
verkefni fyrir höndum þessa stundina,
og þess vegna getum við Hastings farið
niður til Grabtree Manor núna í kvöld.
Ég reikna með, að þessi ráðsmaður og
kona hans séu þarna ennþá?“
„Já, og þau heita Baker.“
Morguninn eftir vorum við önnum
kafnir við leitina, þar eð við höfðum
komið seint kvöldið áður, en Baker
og kona hans væntu okkar, en þau
voru elskuleg hjón í raun og reynd, —
maðurinn þéttur á velli og rauðbirkinn,
og kona hans digur vel og af ósviknu
Devonshire kyni.
Þreyttir og þvældir eftir ferðalagið,
en einkum þó eftir 10 mílna bifreiða-
akstur frá járnbrautarstöðinni, höfðum
við gengið til hvílu, strax að loknum
ágætis kvöldverði. En nú var það indæl-
is morgunverður, sem við höfðum notið,
og sátum í litlu, tréklæddu herbergi, sem
hafði verið einkasetustofa Mars heit-
ins, og létum matinn sjatna í okkur.
Skrifborð með gáróttu renniloki efst,
troðfullt og þakið allskonar skjölum og
seðlum, öllum þó snyrtilega raðað og
vel fyrirkomið, stóð upp við einn vegg-
inn, en geysimikill hægindastóll klædd-
ur leðri á næstu grösum, gaf til kynna,
að hér mundi eigandinn stöðugt hafa
verið og dvalið. Gríðar.stór legubekkur
eða sófi, klæddur mynstruðu baðmullar-
áklæði, stóð við vegginn á móti, og hin
djúpu, lágu gluggasæti voru einnig
klædd hinu fölnaða gamaldags baðmull-
aráklæði.
„Jæja, kæri vinur,“ mælti Poirot um
leið og hann bar eld að einni af hinum
agnarlitlu sígarettum sínum, „við skul-
um ráðgera sókn okkar. Ég hef þegar
gert lauslega áætlun yfir húsið, en ég
þeirrar skoðunar, að einhvern lykil að
ráðgátu þessari sé að finna hér í þessu
herbergi. Við verðum að fara yfir þessi
.skjöl á skrifborðinu með ýtrustu ná-
kvæmni. Auðvitað býst ég ekki við að
finna erfðaskrána þeirra á meðal. Það
getur vel skeð, að eitthvert saklaust
plagg á að líta, kunni að fela í sér lausn
að geymslustað erfðaskrárinnar. En
fyrst verðum við að afla okkur smá-
upplýsinga. Viltu hringja bjöllunni?“
Ég hringdi, en meðan við biðum eftir
að svarað yrði, gekk Poirot fram og
aftur, og leit í kringum sig allánægju-
lega.
„Hann hefur verið reglusamur mað-
ur, þessi Marsh, sjáðu bara, hve hagan-
lega þessum skjölum hefur verið raðað
í pappírshólfunum, og lykillinn að
hverri skúffu er merktur með fílabeins-
plötu — og einnig lykillinn að kínverska
skápnum þarna á veggnum, og líttu bara
á, hve allt er í röð og reglu þarna inni
í skápnum. Svona röð og regla gleður
mannsins hjarta. Ekkert hér inni fer
í taugarnar á manni-----------.“
Hann nam skyndilega staðar, í sömu
andrá og aðalykillinn að sjálfu skrif-
borðinu bar fyrir augu hans, en við
hann hékk óhreint og hrakið umslag.
Poirot hleyptu brúnum um leið og hann
dró lykilinn úr skránni. Á umslagið
voru hripuð þessi orð: „Lykill að renni-
loksskrifborðinu“, en skriftin og annar
frágangur var svo hroðvirknislegt, að
það stakk alveg gersamlega í stúf við
alla aðra röð og reglu þarna innandyra.
„Aðskotadýr,“ mælti Poirot og gretti
sig allan í framan, „ég skyldi sverja
það, að hér er ekki lengur persónu-
leika Marsh til að dreifa. En hverjir
aðrir hafa verið ‘hér í húsi þessu? Ein-
ungis ungfrú Marsh, en skjátlist mér
Framh. á bls. 28.
FALKINN 15