Fálkinn - 08.05.1963, Blaðsíða 18

MARANATA
það sáluhjálparatriði að útbreiða trú
sína um allar jarðir og íslendingar hafa
oftast verið fljótir til að gleypa við nýj-
ungum og jarðvegurinn því góður fyrir
trúboð.
En nú er það langt frá því, að þessi
safnaðafjölbreytni sé endilega eitthvað
slæmt og ætti að bannast eða eittbvað
í þá áttina. Einmitt það, að fólk skuli
stofna söfnuði og dýrka sinn guð á sína
vísu, sýnir okkur hvernig trúfrelsi
verður í framkvæmd í lýðræðislegu
þjóðfélagi.
Trúfrelsi er nú einu sinni einn af
hornsteinum lýðræðis og sízt bæri
fremstu lýðræðislöndum heims, Norð-
urlöndum, að setja fótinn fyrir þessa
söfnuði, þótt í öllum löndunum sé opin-
ber þjóðkirkja. Margir þessara safnaða
áorka líka frábærlega miklu á mörgum
sviðum og nægir að minna á líknar-
starfsemi Hjálpræðishersins í því sam-
bandi.
En ekki er allt gott þótt það kalli sig
kristið og svo langt má ganga í trúar-
ofstæki og afvegaleiðingu trúgjarns
fólks að setja verður stólinn fyrir dyrn-
ar. Hvar á að setja mörkin er hins veg-
ar erfitt vandamál án þess að skerða
trúfrelsið. Bezta lausnin hlýtur að
verða sú, að réttir aðilar, ég mundi
álíta okkar ágæta íslenzka þjóðkirkja
vari fólk við og fræði um starfsemi
þeirra safnaða, sem vafasamir eru.
Mun svo hafa skeð með starfsemi Votta
Jehóva á íslandi.
í þessu sambandi vil ég segja frá
nýjum söfnuði, sem nú blómstrar hér
í Svíþjóð. Líður varla á löngu, unz ein-
hverjir spámenn þessa safnaðar fara
að boða trú sína á íslandi og er þá
betra, að fólk viti á hverju von er.
Fyrir tveimur árum síðan klofnaði
út úr Fíladelfíusöfnuðinum í Örebro
nýr trúflokkur. Tók hann sér nafnið
Maranata, sem er armeiska og þýðir
„Drottinn kemur“. Maranata-söfnuðin-
um óx strax fiskur um hrygg og út-
breiddist fljótt til nálægra byggða.
Fyrir um hálfu ári síðan var lagt til
atlögu við syndara höfuðborgarinnar
og heldur. söfnuðurinn nú nær daglega
fundi í samkomusal templara hér í
Stokkhólmi. Frelsast menn unnvörpum
og ákalla guð hárri röddu, æpa hallelú-
jah og Maranata og biðja guð reka
djöfulinn úr mannssálinni.
Á samkomum þessum er venjulega
húsfyllir og virðast flestar stéttir þjóð-
félagsins eiga þar fulltrúa. Má þar jafnt
sjá nær farlama gamalmenni, sem
æskufólk, forstjóra sem verkamenn.
Samkoman hefst með því, að leikin
eru létt lög í valstakti til dæmis, og
drottni sungin lof og dýrð. Grípst þessi
misliti hópur með af hljóðfallinu og
klappar eða stappar í gólfið, í takt við
hljóðfallið. — Eykst stemmningin fljótt
og vonbráðar hefur einhver upp raust
sína og kallar „Jesú kom“. „Hallelújah,
hallelújah, hallelújah“ æpir söfnuður-
inn. Oftast grípast einn eða fleiri sam-
komumeðlima af einhvers konar ekstas,
fórna höndum og ákalla guð. Æpir þá
samkoman hallelújah inn í milli. Sum-
ir tala ókennilegum tungum og er mér
sagt, að þá tali heilagur andi í gegnum
þá.
Svo róast söfnuðurinn litla stund og
vitna þá ýmsir safnaðarmeðlimanna
um frelsun sína. Jesús hafi frelsað þá
frá krafti djöfulsins og kvölum helvítis.
Til þess að undirstrika þá blessun, æpir
söfnuðurinn nokkrum sinnum hallalú-
Norðuriandabúum hefur ætíð hætt
til alls konar demónatrúar, álfatrúar,
spíritisma o. s. frv.. En síðan það fór
úr tízku að trúa á drauga og huldufólk,
hafa þessar átrúnaðarþurfandi sálir
leitað annarra miða og upp hafa risið
hinir fjölskrúðugustu söfnuðir, kristnir
og hálfkristnir, í skjóli trúarfrelsis.
Má þegar nefna Mormóna. Votta Je-
hóva og Fíladelfíusöfnuði.
Flestir þessara safnaða hafa þó Biblí-
una sem hornstein trúar sinnar og önn-
ur trúarbrögð, svo sem Búddismi, Mo-
hameðstrú og Gyðingatrú hafa eigi
fest rætur að ráði.
En fjölbreytni hinna kristnu og
hálf kristnu safnaða hefur verið því
meiri. Margur mun geta státað af flest-
um þessara safnaða. Við eina götu í
Stavangri eru hvorki meira né minna
en 25 mismunandi guðshús og safnað-
arhús og safnaðafjöldinn í landinu, með
meira og minna álíka túlkun á Biblí-
unni, skiptir sennilega hundruðum.
Miðað við „fólksfjölda" mún þó ís-
land eiga heimsmet, eins og á svo mörg-
um öðrum sviðum. Á það rætur að
rekja til þess, að þessir söfnuðir telja