Fálkinn - 08.05.1963, Blaðsíða 22

ORLAGA
DOMUR
Hann hafði ekki hugsað sér að láta
þau hafa svo mikið sem grænan eyri.
Hann vissi ofurvel, að þetta var aðeins
byrjunin. Þau mundu halda áfram að
kúga fé út úr honum, svo lengi sem
eitthvað var af honum að hafa. Hann
var staðráðinn í að gera upp sakimar
við Preston og það einmitt nú. Hann
gekk inn í hellinn.....
Hann lagði seðlabúntið á stein og
gekk síðan síðan aftur út úr hellinum.
Andartaki síðar var hann á leið upp
brattan stíginn, ná þess að. líta til baka.
Preston fór áreiðanlega í humátt á eftir
honum til þess að vera viss um að
hann færi beint heim.
Robert brosti kuldalega. Skyldi
Preston vita, að það væri hægt að
ganga inn í þennan helli frá tveimur
stöðum? Robert vissi um annan inn-
gang.
Þegar hann var kominn þangað skreið
hann inn í hellinn. Hann var þaulkunn-
ugur þessum slóðum, allt frá því að
hann var strákur. Eftir fáeinar mín-
útur stóð hann á ný inn í sjálfum hell-
inum, og þrýsti sér fast upp að veggn-
um, Það var niðamyrkur og hann stóð
hreyfingarlaus. Lengi vel heyrði hann
ekkert hljóð, en loks virtist þolinmæði
hans bera árangur. Hann heyrði fóta-
tak, það var kveikt á eldspýtu. í dauf-
um bjarma hennar sá hann konu.
— Meg, hrópaði hann.
í sama bili fleygði hann sér í áttina
til hennar og greip þéttings fast í hana.
Hún brauzt um á hæl og hnakka, en
strax og hann náði færi á tók hann vasa-
ljós sitt upp og kveikti á því. Ljósið
féll beint framan í konuna:
— Meg, hrópaði hann, — Hvernig
gaztu gert mér þetta?
En skyndilega snarþagnaði hann:
— En .... þetta ert ekki þú. Ég sé
muninn greinilega. Guð minn góður.
Þetta ert þú, Nella.
Vasaljósið var slegið úr höndum hans.
Hún sleit sig lausa.
Einhver hreyfði sig á bak við hann.
Hann sneri sér eldsnöggt við, en of
seint. Steinn hæfði hann í höfuðið og
hann féll meðvitundarlaus til jarðar . . .
Meg hugsaði með sér, að sennilega
sæti hann í bílnum sínum fyrir utan
stöðina og biði eftir henni, fyrst hann
var ekki á járnbrautarpallinum.
Vonbrigði hennar urðu mikil þegar
hún sá ekki bílinn heldur. Hún beið
stundarkorn og vonaði, að hann hefði