Fálkinn - 08.05.1963, Blaðsíða 36

t eldliim
Framhald af bls. 17.
blik, en svo sá ég flugvélina hrapa í
báli en flugmanninn dinglandi í fallhlíf.
Ég varpaði öndinni yfir því að þessi
félagi minn skyldi hafa sloppið lifandi
og hugsaði að hann væri sloppinn. Ég
missti sjónar af honum augnablik
meðan ég hristi af mér Þjóðverja, sem
var komast aftan að mér, en þegar ég
leit við og sá félaga minn í fallhlífinni
stirðnaði ég upp: Ég sá hvar Messer-
schmitt orustuflugvél renndi sér að
honum með spúandi byssukjöftum og
ég sá hann kippast til um leið og hann
var hittur. Ég trylltist af bræði í garð
þessa óþokka og ég sá rautt. Mér
gleymdust allar varúðarráðstafanir og
ég renndi Mustang-flugunni minni á
fullri ferð eftir þessum manndjöfli. En
Ailt í einu kipptist flugvélin mín til
eins og risahönd hefði slegið hana og
út á stjórnborðsvængnum var skörðótt
gat. Ég snarbeygði til bakborða og þýzk
Focke-Wolf 190 skauzt fram hjá mér
hinu megin. Ég fór í eins krappan hring
og frekast var unnt og á hámarkshraða
og eitt augnablik náði ég flugunni sem
ráðist hafði á mig í sigti. Ég þrýsti á
hnapp ofan á stýrispinnanum, svo fast
að mig verkjaði í fingurinn. Á næsta
andartaki stóð hún í björtu báli og
hrapaði stjórnlaus niður í skóginn fyrir
neðan.
En óvinirnir voru að komast að baki
mér og ég varð að velta flugunni og
taka krappar beygjur. Ég óskaði þess
að vera kominn burt úr þessu, sem
engan enda virtist ætla að taka. Mér
tókst að koma skotum á Messerschmitt
um leið og hún fór framhjá. Það gaus
upp reykur og ég sá að hún fór í hringj-
um niður á við. Á næsta augnabliki
varð ég að beygja til þess að forða
eigin skinni og missti sjónar af henni.
Allt í einu var þetta búið. Ég var
einn eftir og sá óvinina hverfa í suður-
átt. Hreyfillinn var farinn að ganga illa
enda yfirkeyrður allan tímann, sem loft-
orrustan stóð yfir.
Mér fannst leiðin heim mjög löng.
Þegar ég lenti á flugvellinum okkar
stóðu strákarnir og bentu og horfðu
á flugvélina. Ég ók upp á stæðið okkar
og fór út úr flugvélinni og þá sá ég
ástæðuna: Hálft stélið og stýrið var
gjörsamlega horfið. Göt voru hér og
þar á flugvélinni og eftir endilöngum
belgnum voru skotgöt. Tveir félagar
mínir úr Gulu-deild voru komnir heim
á undan mér en einn vantaði.
Robbi félagi minn hafði skotið niður
eina Messerschmitt og Ned sennilega
eina Focker-Wolf 190 og ég einaFocker-
Wolf 190 og sennilega eina Messers-
chmitt. Um kvöldið drukkum við þrír,
flugvirkjarnir sem hirtu um flugvélina
mina og ég, erfi hennar í þrem flösk-
um af bjór.
— Hvaða aðgerðir eru þér minnis-
stæðastar úr innrásinni?
— Það skeði sitt af hverju, en líklega
er orrustan um Arnheim í Hollandi
einna minnisstæðust.
Fallhlífarliðið var látið svífa til jarð-
ar við Arnheim og átti að koma að baki
þýzka hernum. En margt fer öðruvísi
en ætlað er og veðrið, sem hafði litið
vel út, brást gjörsamlega. Nokkrum
klukkustundum eftir að fyxstu fallhlíf-
arhermennirnir voru látnir svífa til
jarðar fór að rigna og svo lagðist þoka
yfir svæðið. Við gátum litla aðstoð veitt
fallhlífaliðinu, en þjóðverjarnir gátu
óhindrað flutt lið og vopn og umkringt
liðið. Það var reynt að kasta niður til
þeirra vistum og skotfærum, en mikið
af þeim sendingum lenti hjá óvinunum.
loksins létti þakunni en var mjög lág-
skýjað og við létum Þjóðverjana hafa
það eftir beztu getu. Samt fór þetta
svo, að áttatíu af hverjum hundrað fall-
hlífahermönnum sem lentu við Arn-
heim féllu.
Ég er viss um að hefði góða veðrið
haldizt, þá hefði áformið með Arnheim-
fallhlífarliðið heppnast.
Og áfram hélt sóknin inn í Evrópu.
Ég komst lengst til Brussel, en var þá
til allrar bölvunar sendur til Bretlands
og látinn í það leiðindaverk, að fylgja
bandarískum sprengjuflugvélum til ár-
ása inn yfir Þýzkaland.
Einnig fórum við í leiðangra upp
að ströndum Noregs til þess að svip-
ast um eftir þýzkum skipum. — í
þessum ferðum flugum við alltaf lág-
flug, þetta í 20—30 feta hæð yfir öldu-
toppunum. Þetta var gert til þess að
flugvélarnar sæjust ekki í radar óvin-
anna.
Rétt fyrir stríðslok var ég aftur kom-
inn á topptíma, búinn að vera 200 flug-
stundir í hernaðaraðgerðum og var sett-
ur í hvíld.
— Fannst þér nokkur þörf á slíku?
—- Nei, ekki aldeilis. Maður var ung-
úr, rúmlega tvítugur og fann ekki til
þreytu og naut þess að taka þátt í
æsispennandi atburðum.
Ég kom því svo fyrir að í þeim hvíld-
artíma, sem í hönd fór, var ég sendur
heim til íslands og hafði þá verið utan
í fjögur ár. Þeir í brezka flughernum
hérna fengu mér það verkefni að fljúga
Martinette flugvél, sem dró heljarmik-
inn poka, sem vélbyssuskyttur í öðrum
flugvélum æfðu sig að skjóta á. Þetta
var rólegt „job“ og ekkert sérlega
skemmtilegt. Svo brustu varnir öxul-
veldanna öllum að óvörum og allt í
einu var kominn friður í Evrópu. Ég
var hér heima á friðardaginn en fór
nokkrum dögum síðar til Englands á
skipi.
Nú blasti við manni nýtt vandamál.
Maður sá fram á enda ófriðarins og
ekki langaði mig til þess að verða orr-
ustuflugmaður á friðartímum. Ég sótti
því um að verða fluttur í flutningadeild
flughersins og var veitt það.
Ég fór í skóla í Mið-Englandi þar sem
ég var þrjá mánuði á DC-3 námskeiði.
Eftir það var ég settur á DC-3 flutninga-
flugvél sem var í förum milli Englands
og Indlands.
Ég var þarna annar flugmaður í
tveim ferðum en varð síðan flugstjóri.
Þetta var mikil breyting frá starfinu
sem orrustuflugmaður í fjögur ár. Við
fluttum hermenn til Indlands og frá
Indlandi og komum víða við á leiðun-
um. Við fórum venjulega frá London
til Sardinu og þaðan til Tripoli eða
Sikileyjar. Þaðan austur til Jórdaníu
og til Persaflóa og til Karaci.
— Og hvernig var að fljúga farþega-
flugvél eftir að vera búinn að fljúga
orrustuflugvél svo lengi?
— Umskiptin voru mikil.
— En hefðir þú getað haldið stöðu
þinni í R. A. F. — Brezka flughernum?
— Jú, mér stóð það til boða, en eins
og ég sagði áðan, þá freistaði það mín
ekki. Ég fór hins vegar og tók atvinnu-
flugmannapróf hjá Loftferðaeftirlitinu
brezka og var þar með búinn að fá
full réttindi til farþegaflugs.
— Hvaða kaup fengu orrustuflug-
menn?
— Ég var víst kominn upp í ein 70
pund á mánuði.
— Og svo gekkst þú úr flughernum.
Sjá næstu síðu.
36 FÁLKINN