Fálkinn - 08.05.1963, Blaðsíða 16

FÁLKINN
V I K U B L A Ð
Þorsteinn E. Jónsson hefur frá ársbyrjun 1946 verið flugstjóri hjá Flugfélagi
íslands.
Innrásin í Evrópu.
í dögun flugum við inn yfir Frakk-
landsströnd þar sem barizt hafði verið
frá því morguninn áður. Ströndin var
þakin sundurskotnum prömmum og
hergögnum og líkum manna, sem höfðu
látið lífið í fyrstu átökunum. Banda-
menn höfðu náð öruggri fótfestu og
enn streymdu innrásarprammar hlaðn-
ir hermönnum og hergögnum yfir sund-
ið; upp í fjöruna þar sem hermennirnir
hlupu á land og skriðdrekar bröltu
silalega fram úr prömmunum og úr
öðrum komu fallbyssuvagnar stórskota-
liðsins. Ströndin var eins og iðandi kös
og hún lá undir eldregni eldskeyta frá
stórskotaliði Þjóðverja. Við gerðum
árásir á landliðið og stórskotaliðið en
lentum lítið í loftorrustum.
— Forðuðust Þjóðverjar þá að lenda
í slíku?
— Já, það var erfitt að fá þá til þess
16 FÁLKINN
að koma upp. Við flugum lágt yfir
flugvöllunum þar sem við vissum að
orrustuflugsveitir höfðu aðsetur en þeir
hreyfðu sig ekki. Svo fórum við að
fljúga þarna yfir aðeins fjórir og fjórir
saman og þá kom fyrir að þeir létu
egna sig.
— Hver var ástæðan fyrir þessum
sinnaskiptum Þjóðverja?
— í fyrsta lagi hve gengið var á
æfða flugmenn hjá þeim. Flugmennirn-
ir sem þeir höfðu voru flestir ungir
óharðnaðir og æfingalitlir. Þó voru
innan um menn sem voru færir í flestan
sjó og líklega vel það. Við töluðum
stundum um það í okkar hóp flugmenn-
irnir, að ekki tryðum við nokkrum flug-
manni til þess að skjóta á varnarlausan
andstæðing, sem væri að bjargast til
jarðar í fallhlíf. Við fréttum að Þjóð-
verjar sýndu stundum slíka fúlmennsku
en því var hreinlega ekki trúað meðal
birtir hér þriðja og
síðasta hluta hinna
óvenjulegu stríðs-
minnmga Þorsteins
Jónssonar flug-
manns.
okkar: Við flokkuðum þetta undir
stríðsáróður af simplara tagi.
Nokkrum dögum eftir innrásina, vor-
um við í Sextugustu og fimmtu flug-
sveitinni fluttir yfir til Frakklands. Við
bjuggumst um á flugvelli, sem verk-
fræðingadeild hersins hafði hróflað upp,
aðeins nokkur hundruð metrum fyrir
aftan víglínuna, eins og hún lá þá.
Þjóðverjarnir voru iðnir við að skjóta.
á okkur úr fallbyssum og gerðu stund-
um talsverðan usla. Við flugmennirnir
tókum það ráð, að grafa holur niður
í tjaldbotnana og refta yfir með bjálk-
um og sandpokum. Það var aðeins lítið
op til þess að komast inn og út. Þarna
svaf maður ágætlega.
Mustang orrustuflugvélarnar sem
okkar flugsveit hafði til umráða, voru
nú útbúnar með tveim 500 punda
sprengjum, sem komið var fyrir sinn
undir hvorum væng og við vorum not-
aðir sem stórskotalið: Fórum í stuttar
árásarferðir yfir víglínuna og til árása
á samgönguleiðir óvinanna.
í einni slíkri ferð varð ég sjónarvott-
ur að því að þýzkur flugmaður skaut
á flugmann sem var að svífa til jarðar
í fallhlíf. Það atvik hafði næstum kost-
að mig lífið.
í þetta sinn höfðum við farið í flug
snemma morguns til þess að gera
sprengjuárásir á nokkra járnbrautar-
vagna, sem voru geymdir í skógi nálægt
Vernon. Fyrirliðinn stjórnaði Preston
— þ. e. miðfylkingunni, kunningi minn,
Lance, stjórnaði Rauðu fylkingunni
vinstra megin og ég stjórnaði Gulu
fylkingunni sem var til hægri við mið-
fylkinguna. Áður en við fórum af stað
lagði fyrirliðinn svo fyrir að ef óvina-
flugvélar réðust á okkur ættu Gulir
að kasta sprengjunum og ráðast til at-
lögu við þær. Allt gekk eins og í sögu
fyrst framan af. Við flugum að árásar-
markinu í dásamlegu veðri í 9 þúsund
feta hæð. Fyrirliðinn velti flugvélinni
á hliðina og steypti sér fyrstur lóðrétt
niður. Hann hafði sagt okkur að láta
sprengjurnar falla úr 4 þúsund feta
hæð en hækka síðan flugið upp í 9 þús.
fet og fylkja á ný. Ég var sá níundi
sem steypti mér og í því hófst æðis-
gengin loftvarnaskothríð. Það var bók-
staflega eins og hvert einasta tré í
þessum skógi væri orðið að eldspúandi
loftvarnabyssu. Hraðinn var orðinn yfir