Fálkinn - 08.05.1963, Blaðsíða 29

LITLA
SAGAIM
EFTIR
WILLV
BREIMHOLST
SKYNSAMLEG
RÁÐSTÖFUN
Multeberg forstjóri horfði hvasst á
unga manninn.
— Ja, fyrr má nú rota mig en dauð-
rota, sagði hann. ÉG hef nú aldrei á
ævi minni heyrt aðra eins vitleysu. Þér
getið ekki verið með öllum mjalla, mað-
ur minn. Mér mundi aldrei detta í hug
að gifta dóttur mína yður, — Con-
stance er eina barnið sem ég á. Þér getið
sjálfur sagt yður að ég hef allt aðrar
ráðagerðir í huga varðandi framtíð
hennar. Þér hafið nú sóað fimm mín-
útum af dýrmætum vinnutíma mínum
og ég verð að biðja yður um að hypja
yður út og láta mig aldrei sjá yður
aftur.
Multeberg forstjóri beygði sig niður
yfir skjölin og fór að lesa nokkra mik-
ilvæga samninga, sem hÖfðu verið
lagðir inn til hans, svo að hann gæti
skrifað undir þá.
— Afsakið, sagði ungi maðurinn og
gekk einu skrefi nær, — en forstjórinn
gleymdi að spyrja mig áðan um mikil-
vægt atriði, þegar hann spurði mig
um aldur, nafn og stöðu.
Forstjórinn leit upp gremjulega.
— Hvaða atriði var það? spurði hann.
— Jú, hvort ég væri giftur eða ó-
giftur.
— Nú, hvort eruð þér? Ég reiknaði
með því, að þér væruð ógiftur.
— Nei, herra forstjóri, ég er giftur.
Af öryggisástæðum þá gifti ég mig
Constance, einkadóttur yðar í gær.
Willy Breinholst.
en skyndilega breyttist svipurinn á and-
liti hans úr gleði svip og í undrunar-
svip. Allt sem hann fann inn í holunni,
var kulnaður pappír eftir bruna, annað
fannst ekki.
„Fjárinn“, hrópaði Poirot, „einhver
hefur verið hér á undan okkur“.
Við rannsökuðum pappírsleifarnar
gaumgæfilega, og það var engum vafa
undirorpið, að þetta voru leifar af því
sem við vorum að leita að. Hluti af
nafni Bakers var þekkjanlegur, en það
var allt og sumt.“
„Þetta skil ég ekki,“ sagði Poirot.
„Hver hefur eyðilagt þetta? og í hvaða
tilgangi?"
,,Bakershjónin“, sagði ég.
„Hvers vegna? Þau eru ekki nefnd
í hvorugri erfðaskránni, og það er mikið
sennilegra að þau haldi stöðu sinni, ef
miss Marsh erfir allt, en ef eignirnar
renna allar til sjúkrahúsa. Hvernig
gæti það verið nokkrum í hag, að eyði-
leggja erfðaskrána? Sjúkrahúsin njóta
góðs,--------að vísu, en það er knapp-
lega hægt að gruna slíkar stofnanir um
græsku.“
„Ef til vill hefur gamla manninum
snúist hugur, og hann hefur sjálfur
eyðilagt þær,“ skaut ég inn í.
Poirot reis á fætur, og dustaði hnén
með venjulegri nákvæmni.
„Það er ekki óhugsanlegt“ viður-
kenndi hann. „Þetta er ein af skynsam-
legri athugunum þínum, Hastings. Jæja,
hérna er ekki meira fyrir okkur að
gera. Við höfum gert allt sem mann-
legur máttur getur gert. Við höfum
með góðum árangri beitt kænsku okkar
gegn Andrew Marsh sáluga, eða öllu
heldur gegn kænsku hans, en því miður
verður það ekki séð, að frænka hans
sé betur á vegi stödd vegna afreka
okkar.“
Með því að aka strax til járnbrautar-
stöðvarinnar, reyndist unnt að ná í lest
til London, en þó ekki hraðlestina.
Poirot var daufur og niðurdreginn, og
ég var þreyttur og hálf svaf úti í horni.
Þegar við vorum rétt að fara út úr
Taunton, rak Poirot skyndilega upp
nístandi hljóð.
„Fljótt, Hastings. Vaknaðu og hopp-
aðu. Já, hlauptu, segi ég.“
Áður en ég gat áttað mig, stóðum
við á stöðvarpallinum, berhöfðaðir og
farangurslausir, en lestin hvarf út í
buskann. Ég var æfur, en Poirot sinnti
því ekki hót.
„Mikill fábjáni hef ég verið“ hrópaði
hann. „Margfaldur auli. Ekki skal ég
gorta af gráu frumunum framar.“
„Það er að minnsta kosti hyggilegt,“
skaut ég inn í. „En hvað á annars allt
þetta að þýða?“
„Þegar hann fór að borga kaupmann-
inum-------ég gleymdi því alveg. Já,
en hvar? Jæja, það gerir ekkert, mér
getur ekki skjátlast.“
Við leigðum okkur bifreið og ókum til
Crabtree Manor. Ég ætla ekki að lýsa
undrun Bakers hjónanna þegar þau sáu
okkur aftur. Poirot veitti engum at-
hygli, en hélt beint til einkaskrifstofu
Marsh sáluga.
„Ég hef verið ekki einungis þrefald-
ur bjálfi, heldur þrátíu og sex sinnum
slíkur.“ „Stattu nú klár að því.“
Hann gekk beint að skrifborðinu, dró
út lykilinn og losaði umslagið frá hon-
um. Ég glápti á hann, bjánalega.
Hvernig gat hann búist við að finna
stóra erfðaskrá í agnarlitlu umslagi?
Með mestu varúð skar hann upp um-
slagið og breiddi úr því. Síðan kveikti
hann loga og hélt innri hlið umslags-
ins að loganum. Brátt fóru daufir staf-
ir að koma í ljós.
„Sjáðu vinur,“ hrópaði Poirot sigri
hrósandi.
Ég sá. Ákvæði erfðaskrárinnar voru
í fáum orðum þau, að miss Marsh var
arfleidd að öllum eignum frænda síns.
Sjá næstu síðu.
FÁLKINN 29