Fálkinn - 08.05.1963, Blaðsíða 35

□TTÓ □□ BRÚÐUR SÆKDNUNGSINS
Eðvald var ekkert hrifinn af framkomu húsbónda síns, en
Eberhörður greifi nálgaðist þau þrjú og gladdist geysilega
yfir þvi, að þau yrðu hrædd við hann. En móttökurnar urðu
allt öðruvísi en hann hafði búizt við. 1 stað þess að leggja á
flótta, hljóp Ottó á móti honum með opnum örmum. „En heppi-
legt,“ hrópaði hann„ við þörfnumst hjálpar. Þessi stúlka þarna
er alvarlega særð.“ Greifinn horfði á þau til skiptis. Hann var
gramur yfir því að vígamóður hans skyldi engin áhrif hafa
haft á neinn. Hann hikaði andartak en gekk síðan að stúlkunni
sem lá á jörðinni. „Karen", hrópaði hann og þreif í öxlina á
henni. „Varlega, varlega," sagði Danni og ýtti greifanum frá,
„það má ekki hreyfa hana.“
Framkoma Danna olli greifanum mikillar gremju. Hann gekk
nokkur skref aftur á bak og greip til sverðsins. „Og hver er
svo þessi lágættaði hundur, sem þorir að ganga í veg fyrir
mig, greifann," sagði Eberhörður greifi með fyrirlitningu.
„Hundur getur ekkert gert að því, þótt hann sé lágættaður,"
sagði Danni glaðlega. „Ég gekk aðeins í veg fyrir greifann
vegna þess að ég var að hugsa um velferð stúlkunnar." „Hér
er einhver misskilningur á ferð,“ bætti Ottó skjótt við. „Þetta
er Valentinus læknir, lávarður minn. Þér hafið áreiðanlega
heyrt hans getið að góðu.“ „Hann líkist nú ekki lækni,“ sagði
greifinn tortrygginn. „Það er nú ekki alltaf hægt að dæma
hæfni manns eftir útliti, lávarður, enda þótt útlit yðar segi mér
margt. Getur verið að þér þjáist af verk í síðunni, eða hafið
þér vont bragð í munninum?" „Já,... já,“ svaraði greifinn. „Er
ég veikur?“ Og Danni tók að spyrja hann út úr og brátt var
greifinn orðinn mjög veikur, veikur af hræðslu við veikindi. Á
meðan Danni lék svona meistaralega, komu hermennimir nær
til þess að heyra hvað Danni var að segja húsbónda þeirra.
„Elðvald", hrópaði greifinn, láttu þá fara að leggja af stað, ég
er ekki vel frískur." „Hverjar eru skipanir yðar, greifi," sagði
Eðvald, því að honum fannst ástandið næsta broslegt. „Mér er
illt í síðunni," umlaði greifinn, „taktu við skipunum af lækn-
inum hérna. Hann mun segja þér, hvað á að gera við Karen.“
Þungur á brúnina sneri Eðvald sér að Danna, sem skipaði að
láta setja Karen á börur, sem síðan voru bornar af tveimur
hermönnum. Danni beygði sig síðan yfir sjúklinginn og fullviss-
aði sig um, að allt væri réttilega gert og vel færi um hana.
„Alveg leikur hann hlutverk sitt meistaralega," muldraði Ottó
við sjálfan sig, „svei mér þá ef ég er ekki farinn að trúa, að
hann sé læknir."
FÁLKINN 35