Fálkinn - 08.05.1963, Blaðsíða 14

Vandamálið, sem Miss Violet Marsh
fékk okkur í hendur, var kærkomin til-
breyting frá okkar daglega verki. Ung-
frúin hafði óskað eftir viðtali við Poi-
rot, í djörfu og ákveðnu bréfi, og hann
hafði boðið henni til sín kl. 11 daginn
eftir.
Hún kom á réttum tíma, þessi háa,
granna, laglega, unga stúlka, smekklega
klædd og hiklaus í fasi. Það var auð-
sætt, að þessi unga kona ætlaði ekki
að vera eftirbátur annarra í heimi þass-
um. Ég er ekki hrifinn af hinni svo-
nefndu nýju kynslóð kvenna, og þrátt
fyrir fegurð hennar, þá er ég ekki
hlynntur henni fyrirfram að öðru
óreyndu.
„Herra Poirot, erindi mitt er óvenju-
legs eðlis,“ sagði hún eftir að hafa setzt
niður, „en það er bezt að byrja á byrj-
uninni og segja alla söguna eins og hún
er.“
„Eins og yður þóknast, mademoiselle.“
„Ég missti foreldra mína snemma.
Faðir minn var annar tveggja bræðra,
sem voru synir smájarðeiganda í Devon-
shire. Jörð þessi var afar rýr, og eldri
bróðirinn, Andrew, fór til Ástralíu, þar
sem hann hagnaðist vel á fasteignasölu
og varð ríkur maður. Yngri bróðirinn,
Roger, faðir minn, hafði engan áhuga
á akuryrkju, gat menntað sig dálítið,
og öðlaðist skrifstofustarf hjá litlu fyrir-
tæki. Hann kvæntist móður minni, sem
var talin ofar honum, og var dóttir
fátæks listamanns. Faðir minn dó, þeg-
ar ég var sex ára, en móðir mín þegar
ég var fjórtán. Eini lifandi ættingi minn
þá var Andrew frændi minn, sem var
nýlega kominn frá Ástralíu, og hafði
keypt hér í föðurlandi sínu lítið sveita-
setur, Crabtree Manor. Hann var ákaf-
lega góður við munaðarlaust barn bróð-
ur síns, tók mig að sér og reyndist mér
í öllu sem væri ég hans eigin dóttir.
Crabtree Manor er, þrátt fyrir nafn-
ið, aðeins gamall bóndabær. Sveitabú-
skapur var frænda mínum í blóð bor-
inn, og hann hafði framúrskarandi áhuga
á ýmsum nýtízku búskapartilraunum.
Enda þótt hann væri ekkert nema gæð-
in sjálf gagnvart mér, þá ól hann samt
í brjósti vissar rótgrónar hugmyndir um
uppeldi kvenna. Þrátt fyrir töluverða
kænsku og hagsýni í vissum greinum,
þá var hann samt sem áður næstum
ómenntaður, og hann áleit að bókvitið
væri ekki látið í askana. Einkum og
sér í lagi var hann mótfallinn mennt-
un kvenna. Hans skoðun var sú, að
stúlkur ættu að leggja stund á raun-
hæf heimilisstörf og mjólkurbúskap, og
vera til mestra nota heima fyrir, en
sneiða hjá bóknámi svo sem unnt væri.
Mér til sárra vonbrigða og hugarang-
urs, ákvað hann uppeldi mitt samkvæmt
þessari skoðun sinni. Ég reis gegn þessu
af einbeitni, því mér var ljóst, að ég
hafði góðar gáfur, en hafði ekkert til
brunns að bera, sem heimilisskyldurnar
kröfðust. Mörg bitur orðasenna spratt
af þessu, milli mín og frænda míns, en
þó við værum mjög hænd hvort að öðru,
þá vorum við allviljasterk hvort um sig.
Ég var svo heppin, að vinna námsstyrk,
og 'hafði mitt í gegn að vissu marki.
Úrslitakostirnir komu, þegar ég hafði
ákveðið að fara til Girton. Ég átti smá
peningaupphæð eftir móður mína, og
var alveg fastráðin að nota sem bezt
þær gáfur, sem guð hafði gefið mér.
Síðan kom úrslitadeilan milli okkar.
Hann sagði meiningu sína skýrt og skor-
inort. Hann hafði ætlazt til að ég yrði
einkaerfingi hans, þar eð hann átti enga
aðra ættingja, og hann var mjög ríkur
maður. Ef ég í þrákelkni héldi dauða-
taki í þessar grillur mínar, þá þyrfti
ég ekki að búast við neinu frá honum.
Ég stóð fast fyrir í allri hæversku, og
mér mundi ætíð þykja vænt um hann,
en ég yrði sjálf að ráða lífsstefnu minni.
Þannig skildum við. „Þú ert haldin ein-
hverjum gáfugrillum, stúlka mín, og ég
hef enga bóklega menntun, en þrátt
fyrir það, þyrði ég að beita mínu höfði
gegn þínu, hvaða dag sem væri. Bíð-
um við og sjáum.“ Þetta voru hans
síðustu orð um þetta efni.
Þetta var fyrir 9 árum síðan, og
alltaf öðru hverju hef ég dvalið hjá
honum um helgar, og við höfum verið
gagnvart hvoru öðru eins og ekkert hafi
skeð, en skoðanir okkar hafa verið
óbreyttar. Hann minntist aldrei á há-
skólanám mitt né að ég hefði tekið
meistarapróf. Síðustu 3 árin hefur heilsu
hans farið hrakandi, og fyrir mánuði
lézt hann.
Nú kem ég loks að erindi mínu hing-
að. Frændi minn lét eftir sig allundar-
lega erfðaskrá. Eftir ákvæðum hennar,
þá á ég að njóta Grabtree Manors í
eitt ár frá láti hans-„en á þeim
tíma getur frænka mín spreytt sig á
því að glíma við vitsmuni mína, og
sanna ágæti sinnar vizku fram yfir
mína“. Þannig er orðalag erfðaskrár-
innar, nákvæmlega. Að þeim tíma liðn-
um, ef klókindi hans reynast betri en
mín, þá skal húsið og allar hans eigur
renna til ýmissa góðgerðastofnana."
„Þetta er heldur harkalega að yður
farið, miss Marsh, þar ,sem þér eruð
eini ættingi hins látna.“
SMÁSAGA
EFTIR
AGATHA
CHRISTIE
„Ég lít ekki þannig á það. Andrew
frændi aðvaraði mig fyllilega, en ég
kaus mína eigin stefnu, Sökum þess að
ég þekktist ekki boð hans, þá var hon-
um fyllilega frjálst að arfleiða hvern
sem var.“
„Var erfðaskráin rituð af lögfræð-
ingi?“
„Nei, hún var rituð á prentað erfða-
skráreyðublað og vitni voru gömul hjón,
sem eiga þarna heima og vinna hús-
verkin.“
„Væru möguleikar á að ógilda slíka
erfðaskrá?"
„Ég mundi ekki einu sinni reyna að
gera ,slíkt.“
„Þér skoðið þetta þá sem nokkurs-
konar áskorun af hálfu frænda yðar?“
„Einmitt þannig hygg ég það vera.“
„Vissulega ber þetta öll merki slíkrar
ályktunar,“ sagði Poirot hugsi, „og ein-
hvers saðar í þessum gamla hjalli hef-
ur frændi yðar falið annaðhvort pen-
ingaupphæð í seðlum, eða öllu heldur
aðra erfðaskrá, sem þér eigið að geta
14 FÁLKINN