Fálkinn - 08.05.1963, Blaðsíða 21

ur. Stórkaupmaður nokkur, Antonio
Barezzi frétti af piltinum og bauð
honum stöðu við fyrirtæki sitt. Enn-
fremur sá hann svo um, að honum
yrði kennd latína og gríska, en
organistinn við dómkirkjuna sagði
honum til í tónlistinni.
Gæfan virtist nú brosa við Giu-
seppi Verdi; kaupmaðurinn Barezzi
tók hann alveg upp á sína arma.
Hann var orðinn sem einn af fjöl-
skyldunni. Hann las fagran skáld-
skap með dóttur Barezzi og saman
léku þau á slaghörpuna, sem nýlega
hafði verið keypt frá Sviss. — Þegar
Guiseppi Verdi var fullra 18 ára,
réðu velunnarar honum eindregið
að fara á konservatorið í Milanó.
Hann hafði fengið vilyrði fyrir
styrkveitingu úr sjóði, sem stofnað-
ur var til stuðnings fátækum lista-
mönnum. Síðan iagði hann af stað
til háborgar tónlistarinnar, með nesti
og nýja skó. Hann sótti um inngöngu,
en áður en honum var hleypt inn í
sjálft musterið, varð hann að þreyta
inntökupróf. En þeir háu herrar,
sem þar réðu húsum, kunnu ekki
að meta gáfur hans og felldu hann á
prófinu. — Það var ekki fyrr en
mörgum árum síðar, að þeir viður-
kenndu þessi mistök sín og skírðu
tónlistarskólann upp. Eftir það hét
hann Verdi konservatorium.
Verdi var niðurbrotinn maður;
þetta var mesta áfallið, sem hafði
orðið á vegi hans hingað til. En vinir
hans höfðu ekki snúið við honum
baki.Organistinn við dómkirkjuna í
Busseto var enn sannfærður um, að
pilturinn væri óvenjulegum tónlist-
argáfum gæddur, þótt þeir háu herr-
ar í Milanó hefðu fellt hann á inn-
tökuprófinu. Barezzi stórkaupmaður
trúði enn á hann og bæjarstjórnin
bauð honum stöðu sem stjórnanda
hljómsveitar bæjarins. Síðast en ekki
sízt var það honum mikill styrkur,
að dóttir Barezzi, Marherita, sem
hann ann, trúði á hann og vildi gift-
ast honum. Og þegar hún var ný-
orðin 22 ára, giftu þau sig og héldu
til Milanó. Þar ætluðu þau að eyða
hveitibrauðsdögunum. Þar ætlaði
Giuseppi Verdi að freista gæfunnar
i annað sinn.
Tónlistin var hin andlega fæða
ítalanna. Óperurnar voru þeirra líf
og yndi. Sérhver maður átti sér sinn
eftirlætis söngvara, sitt eftirlætis tón-
skáld og hafði að sjálfsögðu dálæti
á einum stjórnanda innan La Scala,
enda voru þar saman komnir á þess-
um tímum frægustu og beztu tón-
listarmenn álfunnar. Allir kepptust
þeir við að gera fólkinu til hæfis og
forstjórar óperunnar leituðust við að
færa upp nýjar óperur á hverju ári.
Árið 1836 spreytti Verdi sig við
fyrstu óperuna. Hann samdi óperu,
sem nefndist Oberto. Reyndi hann að
koma henni á framfæri við Merelli,
mann þann sem valdi verk til flutn-
ings á La Scala. Það var enginn
hægðarleikur að öðlast hylli hans
eða fá hann til að taka verk sín til
flutnings, enda var maðurinn umset-
inn af listamönnum, sem náttúrlega
vildu allir verða frægir og ríkir.
Giuseppi Verdi tókst ekki að vekja
áhuga þessa Merellis á verki sínu
og neyddist hann því að snúa sér
að öðru. Hann vann því fyrir sér og
Framh. á bls. 38.
FÁLKINN bregður sér
á æfingu á II Trova-
tore og nfjar upp
fyrir lesendum sínum
nokkra þætti úr ævi
tónskáldsins Giuseppi
Verdi.
Ingeborg Kjellegren og
Guðmundur Guðjónsson
í hlutverkum sínum. (Til
hægri).
Leikstjórinn, Lars Rön-
sted hor-fir yfir salinn.
(Efst til vinstri).
Svipmynd af einu atrið-
anna úr leiknum. Á
myndinni sjást Ingeborg
Kjellegren og Svala Niel-
sen í hlutverkum sínum.
(Til vinstri).