Fálkinn - 23.08.1965, Síða 8

ÁSMUNDUR
EIRÍKSSON
forstöðumaður
Fíladelfíu:
Spurningin er alvarleg og
verð allrar íhugunar. Fyrst af
öllu vil ég benda á, að greftr-
unin en ekki líkbrennslan hef-
ur fylgt í spor Guðs opinber-
unar gegnum allar aldir. Því
virðist rökrétt að álykta, að
það sé meir eftir vilja Guðs
og ráði að greftra lík en
brenna.
Með Abraham og forfeðrun-
um hefst Guðs opinberun í
því ljósi, sem hin mannlega
hlið í henni verður okkur
meira þekkt og skiljanleg. For-
feðurnir viðhafa allir greftrun
og það með miklum virðu-
leik. Eftir forfeðurna tekur
ísraelsþjóðin við Guðs opin-
berun. Þar mætir okkur hið
sama: Greftrun er þjóðarsiður.
Undantekningu frá þessu eða
frávik gefur lögmálið aðeins
í þeim tilvikum, ef maður hef-
ur framið hina viðbjóðslegustu
lesti. Þá átti að brenna lík
' þeirra manna (3. Mós. 20; 14,
21, 9). Þetta getur ekki skil-
izt á annan veg en líkbrennsla
sé ekki geðfelld Guði.
Fyrir kristni var það ríkj-
andi siður hjá Evrópuþjóðum
að brenna lík. Rómverjar
brenndu lik sín allt fram und-
ir 200 e. Kr. En þá leggst lík-
brennslan niður og greftrun-
in kemur í staðinn.
Ástæðan er augljós. Ljós
kristindómsins hafði rutt sér
'I '«■■■ 1 —»1
til rúms og kraftur hans ýtt
úr vegi æ fleiri hlutum af
heiðinglegum uppruna. Einn
af þeim var líkbrennsla.
Að mínu áliti er megineðlis-
munur á líkbrennslu og greftr-
un. Sá eðlismunur veldur því,
að greftrun en ekki lík-
brennsla hefur alla tíma verið
í heiðri höfð af þeim lýð eða
þjóð, sem varðveitt hefur opin-
berun Guðs. Það er staðreynd,
að báðar þessar stefnur hafa
boðskap að flytja, önnur já-
kvæðan, hin neikvæðan. Lík-
brennslan flytur boðskap um
gereyðingu. Það er hinn nei-
kvæði boðskapur. Eiginleiki
eldsins er að gereyða, endir
alls, ekkert eftir skilið. Því
eru það oftast og fyrst og
fremst guðsafneitendur og
vantrúarmenn, sem aðhyllast
líkbrennsluna (fleiri gera það
auðvitað, en margflestir af
þeim í hugsunarleysi). Guðsaf-
neitarinn og spottarinn óttast
að mæta því eftir dauðann,
sem þeir hafa sáð í þessu lífi.
Þennan hvíslandi grun í sam-
vizkulífinu losnar enginn mað-
ur við, þó að hann reyni það
allt sitt líf. Með því að láta
gereyðingu eldsins ganga yfir
líkama sinn að manninum
látnum finnst þeim þeir vera
að styrkja skoðun .sína á því,
að allt sé búið með dauðanum.
Ekker.t sé hinum megin. Undir-
þetta renna þau rök stoðum,
að í sama mæli sem Evrópu-
þjóðirnar falla meir og meir
frá trúnni á lifandi Guð og
frelsara mannanna, hverfa
þær í sama máli til líkbrennsl-
SIGURÐUR LÍNDAL
hœstaréttarritari:
Ég vil láta jarða mig.
unnar. íslendingar eru auðvit-
að með í þeirri fylkingu. Lof-
ið mér að segja yður það aft-
ur, að með lifandi kristindómi
hvarf líkbrennslan meðal Ev-
rópuþjóða. Þegar kraftur
kristindómsins hverfur og ljós
han.s hættir að lýsa þjóðun-
um, kemur líkbrennslan aftur
til sögunnar. Þetta er svo ó-
mótmælanlegt, að það gæti
haft nokkuð að segja þeim
sem eru á báðum áttum.
En greftrunin hefur einnig
boðskap að flytja. Það er hinn
jákvæði boðskapur. Það er
boðskapur Biblíunnar, boð-
skapurinn um upprisuna frá
dauðum og eilíft líf. Biblían
segir: „Ef Andi hahs sem
vakti Jesúm frá dauðum, býr
í yður, þá mun hann sem
vakti Krist Jesúm frá dauð-
um, og gjöra lifandi dauðlega
líkami yðar“. (Róm. 8, 11).
Biblían segir við hinn kristna
mann, að hann eigi að sjá
í líkama sínum sem lagður
er niður í móður jörð, fræ-
korn, sem lagt er niður í jörð-
ina og bíður upprisunnar, eins
og bert frækornið, sem sáð er,
bíður sinnar upprisu. Um
þetta segir svo í Guðsorði:
„Og er þú sáir, þá er það
ekki líkaminn, sem verða á,
sem þú sáir, heldur bert fræ-
kornið“. (1. Kor. 15, 37).
Vegna þassarar öruggu trú-
ar á upprisu frá dauðum, sem
Guð leggur niður í brjóst lýðs
síns, áttu hvorki forfeðurnir,
ísrael né sannkristnir menn
nokkru sinni samleið með lík-
brennslumönnum. Þeir trúðu
Guði, að upp muni rísa bæði
réttlátir og ranglátir, „og þeir
munu ganga út, þeir sem gott
hafa gjört, til upprisu lífsins,
en þeir sem illt hafa aðhafzt,
til upprisu dómins". Vegna
þess lifa þeir í eftirvæntingu,
eins og Guð hefði talað við
þá persónulega þau orð, sem
hann sagði við Daníel spá-
mann: „En þú, gakk áfram
til endalokanna, og þú munt
hvílast og upp rísa til að taka
þitt hlutskipti við endi dag-
anna.“
Að lokum mætti ég ef til
vill minna á þetta sterka orð
Heilagrar ritningar: „Eða vit-
ið þér ekki, að líkami yðar
er musteri Heilags Anda í yð-
ur?“ Ég mun verða síðastur
manna til að vilja brenna þett'a
musteri í eldi. Þar af leiðandi
hafna ég líkbrennslu, en vil,
að greftrunin sé í heiðri höfð,
þvi að hún ber okkur boðskap
trúar og vonar, sem brýtur
brodd dauðans og bendir sem
vísifingur á líf í fögru landi
handan við móðuna miklu.
AUÐUR EIR
VILHIÁLMSDÖTTIR
guðfrœðingur:
Ég hef oft velt þessu fyrir
mér, en niðurstöðu hef ég ekki
komizt að enn þann dag í dag.
Séra OLAFUR
SKÚLASON:
Ég hef mjög ákveðna skoð-
un á málinu — ég myndi ekki
vilja láta brenna mig.
8 FÁLKINN