Fálkinn - 23.08.1965, Síða 11

m
JVramha Mssaga
eftir
LUIGH
BRACKETI
Skyndilega rumdi í Noddy, og hann nam staðar.
Geislinn úr ljósi hans féll á smáhlut. Aftur
hópuðumst við saman og störðum. í þetta
skipti var það skór ... Við fundum það sem við
leituSum a3.
uppgötvum ekkert ákveðið í
kvöld, þá er ég hættur.“
„Ég las um það i blöðunum,"
sagði Noddy. „Varð konunni
þinni meint af?“
Ég neitaði því.
„En nú ert þú hræddur."
„Það er ég.“
„Það er ekkert við það að
athuga. Þegar ég heyri mann
fullyrða að hann hræðist ekkert,
þá hugsa ég með mér, að hann
sé annað hvort hálfviti eða lyg-
ari. Óttinn er nauðsynlegur. Án
hans værum við dauðadæmd.
Veiztu hvað? Ég held, að allir
þessir gapuxar, sem skrifa í blöð-
in, séu brjálaðir."
„Hverjir þeirra?"
„Þessar kellingar, sem þykj-
ast vera að kenna manni barna-
uppeldi. Aldrei að hræða þau.
Kennið þeim, að allir séu vinir
þeirra og gervallur heimurinn
ein dúnsæng. Að hvaða gagni
kemur þeim svo þetta? Það er
ósatt. Ég á strák fimmtán ára.
Ég fór með hann á slysavarð-
stofuna eitt laugardagskvöld. Lét
hann horfa á. Sagði honum, að
svona færi fyrir köllum, sem
ækju of hratt. Ég tók hann með
mér í hegningarhúsið. Sýndi
honum hvað yrði um þá, sem
brytu lögin. Ég sýndi honum
einnig ofdrykkjumenn og eitur-
lyfjasjúklinga og sagði honum,
að þetta væru endalok þeirra,
sem byrjuðu að drekka eða taka
pillur. Svo nú er hann vitlaus
af hræðslu. Hann er hræddur
við að aka of hratt, hræddur
við að brjóta lögin, við að drekka
Ofr taka eitur. Er þetta slæmt?“
Mér fannst það allt annað en
slæmt. Ég sagðist ætla að muna
eftir að gera þetta við Pudge,
þegar hann yrði eldri.
Noddy glotti. „Mundu einnig
eftir öðru tiL“
„Hvað er það?“
Hann lyfti loðinni, sterklegri
hönd sinni. „Þessi er ennþá bezti
kennarinn. Láttu konuna æpa
eins og hana lystir. Notaðu
hann.“
Við höfðum verið á austur-
Ieið, og svartir skýjabólstrarnir
hrönnuðust saman að baki okk-
ar og skyggðu á sólina. Nú ók
Noddy yfir ána eftir brúnni við
Smithstræti, yfir járnbrautar-
vagnastæðin, þar sem útsýni er
í vesturátt yfir óreglulegar raðir
verksmiðja og stáliðjuvera, ó-
frýnilegra, eldspúandi skrímsla,
sem tákna auðæfi Malls Ford.
Ég horfði á rökkurkennda óveð-
ursblikuna í vestri. Siðan leit ég
í austurátt og í fjarska, við
bugðu á margföldum járnbraut-
arteinunum, gat ég greint tinda
gamallar kolanámu eins og lands-
lag á tunglinu. Mér varð hugs-
að til Finelli, sem hafði látið
lífið þarna á veginum, kippkorn
frá þessari námu, og von vakn-
aði með mér, en jafnframt ótt-
inn við vonbrigði, svo ég svitn-
aði.
Noddy beygði skyndilega fyrir
umferðina við brúarsporðinn og
renndi sér niður nærri lóðrétta
götu, sem lá niður í dalbotninn.
Hann hemlaði látlaust, og við
hentumst niður og upp úr götum
í gamalli hellulögninni. Á báðar
hliðar voru þéttar raðir húsa,
gamalla, hrörlegra timburhúsa
með helluþökum; þau voru öll
kolsvört af áratuga sóti. Sum
voru mannlaus, flekar negldir
fyrir glugga neðri hæðanna,
efri hæðirnar glerlausar með
öllu, opnar fyrir regni og stormi.
1 öðrum hrærðist eitthvert líf,
þótt varla væri hægt að tala um,
að búið væri í þeim.
Við enda götunnar var rusla-
haugur, ein af þessum ólöglegu
sorphrúgum, og teygði úr sér i
grófgerðu grasi. Noddy þræddi
eftir útjaðri hans og ók áfram
í loftköstum eftir ósýnilegum
stíg, sem eitt sinn kann að hafa
verið notaður af hestvögnum og
lá í átt til brúarinnar aftur.
Þarna var hús, nærri týnt I
skugganum milli brúarstólpanna.
liklega hafði það áður verið
bóndabær, á þeim dögum er
korn óx í þessum frjósama jarð-
vegi í stað gjalls og járnbrautar-
teina. Nú var það ekkert. Það
var ekki einu sinni hús, í raun
og veru. Aðeins gleymdur kofi,
sem enginn nennti að rífa.
En það var fólk I honum.
Noddy stöðvaði bílinn. „Láttu
mig hafa orðið,“ sagði hann.
„Þú átt bara að vera kunning-
inn, sem ég tók með mér, og
þú varðst fyrir slysi. Og reyndu
ekki að hafa við þessum kónum
í drykkju. Ég veit ekki, hve vel
þú þolir vin, en það er ábyggi-
lega ekki nóg. Sammála?"
„Þú ræður,“ sagði ég.
Við fórum út. Noddy tók annan
kútinn úr aftursætinu og læsti
bílnum vandlega. Siðan gengum
við í átt til hússins. Umferðar-
drunur heyrðust af brúnni fyrir
ofan. Skiptivagn vældi á vagn-
stæðunum, og langdregið skrölt
var endurtekið nokkrum sinnum,
þegar tómum vögnum var rennt
til. Það var nærri aldimmt. Fjór-
ir menn komu á móti okkur,
sparkandi tómum niðursuðudós-
um, sem lágu á víð og dreif um
jörðina utan við dyrnar þeirra.
Noddy kynnti okkur. Suby,
Cotter, Jellyhead, Sligh. Andlit
þeirra voru ógreinileg í daufri
Ijósskímunni. Þeir voru mismun-
andi stórir, en allir jafn saman-
skroppnir og kengbognir, skyrtur
þeirra pokalegar, buxurnar héngu
á þeim eins og þeir væru gerðir
úr kústsköftum. Flestir sýndust
mér þeir vera gráhærðir en óger-
legt var að dæma um, jafnvel
eftir röddum þeirra, hvort þeir
væru ungir eða gamlir.
„Jesús, við héldum, að þið
væruð löggan. Hey, hvað hef-
urðu þarna?"
„Þessi tíkarsonur lét henda
mér út, þegar ég kom til hans.
Var það ekki Noddy? Tíkarson-
ur.“
„Ég þarf að reka mitt fyrir-
tæki, Jellyhead. Við skulum
semja frið. Sjáið, hvað ég færði
ykkur.“
„Ókeypis? Fyrir ekkert?"
„Fyrir ekkert. Fínasta rauða
vino.“ Hann hristi kútinn. „Höld-
um veizlu."
„Hey,“ sagði sá, sem kallaður
var Cotter, tortryggnislega.
„Hvernig stendur á að þú ert allt
í einu orðinn svo gjafmildur?
Þú lætur aldrei neitt ókeypis."
„Nei, það er víst ekki. Hvað
oft hefur þú sofið I bakherberg-
inu hjá mér, ha? Og hvað oft hef
ég splæst á þig sopa, þegar þú
varst veikur og áttir ekki fyrir
honum?“
„Einn lúsarlegan sopa,“ sagði
Jellyhead, ósáttfús.
„Þá það,“ sagði Noddy. „Þá
það.“ Hann sneri við. „Komdu
kunningi, við skulum drekka úr
kútnum okkar annars staðar."
Óðara höfðu þeir gripið til
hans, og Cotter sneri sér við og
sparkaði I Jellyhead.
„Haltu trantinum á þér sam-
an," sagði hann. „Hví skyldi okk-
ur ekki vera sama? Þetta er
vin, er það ekki? Og það er
ókeypis, er það ekki?“
Noddy leit á mig. „Jæja, hvað
segir þú, kunningi? Eigum við
að vera?“
„Auðvitað,“ sagði ég. „Hvers
vegna ekki?“
Noddy gekk upp að húsinu og
settist á jörðina, með bakið við
húsvegginn. Ég settist við hlið
hans á grjóthelluna, sem var
höfð fyrir dyraþrep. Hurðin að
baki mér hékk hálfopin á ann-
arri löminni eins og hún væri
föst þannig, og ég efaðist um,
að hægt væri að loka henni.
Það var dimmt fyrir innan, en
þó ekki svo, að ekki væri unnt
að greina húsgögn, ef einhver
væru. Þau voru engin að frá-
skildum nokkrum kössum og
ýmsu óþverrarusli á gólfinu. Út
barst súr þefur af músum, fúa
og blautu kalki. Ég braut heil-
ann um, hvað í veraldarósköpun-
um gæti fengið mannveru til að
lifa þannig og þá sá ég, hvernig
þessir fjórir menn settust á
hækjur kringum Noddy og
horfðu á hann taka tappann úr
kútnum. Maður gat nærri séð
augu þeirra ljóma og tungui’n-
ar lafa, og ég hugsaði til Harold
Francis, þar sem hann sat
hreinn, mettur og vel settur, for-
mælandi af óánægju og þráði
að komast hingað hverja stund.
Mér var það enn óskiljanlegt
Kúturinn gekk á milli. Um glös
var ekki að ræða. Það var sopið
og stúturinn þurrkaður hátfðlega
►
FALKINN 11