Fálkinn - 23.08.1965, Qupperneq 12

með hendi eða á skyrtuermi og
vinið rétt þeim næsta. Við sát-
um þarna i hlýjunni, það varð
dimmt, og ljósin voru kveikt í
borginni, nógu fjarlæg til þess
að vera falleg án þess að vera
áleitin við okkur. Umferðin
minnkaði um brúna. 1 hlíðar-
slakkanum bak við okkur var út-
varpstæki í gangi og barnungi
grét hátt og skerandi. Það var
hræðilegt hljóð. Að minnsta
kosti virtist mér hræðilegt til
þess að hugsa, að börn væru
fædd og alin upp í þessum rottu-
holum. Einhver, hugsaði ég, ætti
að koma með eldsprengjur og
sóttvarnarlyf og kústa og hreinsa
þessa óþverrabletti af borginni,
opna þá og hleypa inn sólskini.
Við ættum að skammast okkar,
hugsaði ég, að láta svona hverfi
afskiptalaus ár eftir ár.
1 fyrstu hallaði ég aðeins kútn-
Um, án þess að súpa á, en eítir
stundarkorn var þetta allt farið
að taka á taugar mínar. Ég saup
drjúgan sopa af súru glundrinu
Óg treysti því að áfengið réði
Við sýklana. Þetta virtist ekki
koma að neinu haldi, svo ég tók
tvo, þrjá í viðbót. Mennirnir sátu
á hækjum sér á jörðinni og
reyktu vindlinga okkar af
græðgi, ógreinilegar manna-
myndir á dimmum fleti. Raddir
þeirra voru samfeild, þýðingar-
laus þvæla, óþverri og tilgangs-
Jaust raus. Þ>eir voru nú farnir
að hlæja oft, orðnir kátir,
Skemmtu sér vel. Ég var orðinn
jreiður Noddy fyrir að hafa dreg-
ið mig hingað. Eidingum var
Íarið að brégða fyrir í skýja-
lykkninú í vestri og þrumur
leyrðúst. Mér sýndist stormur-
ínn vera að færast til norðurs
Óg varð feginn því, að ekki
myndi rigna á okkur hér. Ég
þefði nauðugur leitað skjóls í
þessu húsi.
Noddy stóð upp. Ég ætlaði
einnig að standa á fætur því
mig fýsti burt, en hann ýtti
tnér harkalega niður aftur.
„Sittu kyrr,“ sagði hann. „Ég
skal ná í hann.“
Hann opnaði bílinn og kom
með hinn kútinn og drykkjan
hófst að nýju. Ég vissi, að ég
yrði að fara variega, en það varð
ékki haldizt við þarna alisgáður.
Rauð, gul bg græn augu umferð-
armerkjanna ljómuðu. Ég horfði
á sporið skiptast og það fór að
hvína í teíhunum og síðan þaut
lestin framhjá með gný miklum
og þeim sérstöku töfrum, sem
lestar búa yfir, þyt í hjólum og
glampa í upplýstum gluggum í
næturmýrkrinu, siðan, hátt tryllt
bergniál, sem deyr út.
„... Þeir börðu Harry Francis,"
var Suby að segja. „Víst gerði
ég það. Ég var að fara yfir tein-
ana þarna niðri, og þá sá ég
þessa náunga."
„Hvaða náunga?" spurði
Cotter. „Láttu okkur heyra það
I smáatriðum, vinur. Allt
saman."
„Hvað kemur þér þetta svona
mikið við?" sagði Jellyhead og
rak fram hökuna.
„Einhvern tíma," sagði Cotter,
„ætla ég að skrifa bók.“
Enginn hló.
„Hvernig í fjandanum ætti ég
að vita, hvaða náungar það
voru," sagði Suby. „Það var
myrkur. Ég heyrði þá koma,
hlæjandi. Ég faldi mig bak við
„Mér er sama," sagði hann.
„Mér er sama. Spurðu hvern sem
er í strætihu. Þei'r segja þér það."
„Er þetta satt?“ spurði Noddy
og leit á Sligh og Cotter.
„Ég býst við því,“ sagði Sligh
og yppti öxlum. „Ég hef aldrei
séð þá sjálfur, en þetta fréttist.
Það er sagt, að þetta sé hópur
af unglingsstrákum, sem koma
-®g er yfir mig glaöur J6na, ég
borgaöi BÍÖustu afborgunina af
s jónvarpinu í dag* ..... ..
jjáendur. ^'ramfarirnar eru
örar og nú er svo komið aö gömlu
sjónvörpin eru ekki nothæf lengur
vagnaröð og beið þangað til þeir
voru farnir. Svo sannarlega."
Ég sat nú stífur á dyrahell-
unni. En Noddy stjórnaði um-
ræðunum, og ég hafði vit á að
láta hann um það.
„Fjandakornið Suby,“ sagði
hann, „þú ert stór og sterkur.
Við hvað varstu svona hrædd-
ur?“
„Heyrðu nú,“ sagði Suby,
skrækróma af gremju. „Ég frétti
af þessum fuglum. Þeir hafa
verið á ferðinni í allt sumar.
Þeir lömdu Stef gamla Vorchek.
Nóttina, sem ég sá þá voru þeir
nýbúnir að berja Harry Francis.
Mig langaði ekki að verða á vegi
þeirra."
„Uss,“ sagði Noddy. „Réttið
mér kútinn, drengir. Ég verð
að skola þessu niður."
Nú var Suby að verða reiður.
hingað til að skemmta sér. Þelr
ráðast aldrei á ódrukkinn mann
eða ef fleiri eru saman. En ef
maður er augafullur, sjáðu til
og einn síns liðs, þá — búmm!“
„Hæ,“ sagði Suby snögglega.
„Hæ, vitið þið hvað?“
„Hvað þá?“
„Ég skal veðja, að þeir tóku
Artie Clymer.“
Noddy bærði á sér við hlið mér
í mýrkrinu, örlitið, og mér varð
Ijóst, að Artie Clymer var orðið,
sem hann hafði beðið eftir.
XV.
Nbddy laut áfram og rétti
þeim vínkútinn.
„Hver tók Artie Clymer?"
spurði hann hvatskeytslega.
„Hvað er með Artie? Heyrðu,
ég hef persónulegan áhuga á
þeim dreng.' Hann skúldár mér
peninga. Honum er betra að
týnast ekki.“
„jæja, hann hefur ekki sézt f
þrjá daga,“ sagði Suby. „Það
hverfur enginn orðalaust í þrjá
daga.“
Noddy hló stórkarlalega. „Þú
segir mér það,“ sagði hann. „Ég
hef nú vitað af ykkur hverfa
í þrjár vikur, ef þið dettið niður
á birgðir einhvers staðar."
„Það getur verið," sagði Suby
með nokkrum virðuleika, „en
það er annað. Artie bjó hjá okk-
ur, svo ég veit það. Hann fór
ekki burt. Hann fór í námuna,"
„Fór hann í námuna, hvað áttu
við?"
„Það sem ég sagði, hann fór
i námuna. Hann ...“ Suby þagn-
aði til að sinna kútnum og Cotter
hélt áfram. „Námufélagið var
nýlokið við að flytja burt þennan
dag. Hvenær var það, Sligt?
Hvaða vitleysa. Hvað er í dag?‘?
Hann taldi á fingrum sér. „Laug,
ardag. Það var á laugardags-
kvöldið, og við vorum á því:
Artie var pöddufullur. Harirí
sagði, að gamla náman væri
sneisafull af alls konar dóti og
hann ætlaði að sækja það, áður
en einhver annar næði því. Svo
tók hann poka og fór.“ Cotter
baðaði út höndunum. „Og síðaú
ekki söguna meir.“
„Og leituðuð þið ekki að lion,
um?“ spurði Noddy.
„Jú, mikil ósköp. Daginn eftir
eða svo, þegar hann kom ekki
aftur. Við fundum hann ekki,
og enginn hafði heldur séð hann,
Við spurðum meira að segja
skransalann, sem kaupir af okk-
ur. Hann hafði ekki komið til
hans.“ r 1
„Vitið þið hvað?" sagði Subý
niðurbældri röddu. „Ég er viss
um, að Artie gamli liggur á
þessari stundu einhvers staðar
í skurði og stirðnaður." ,
„Æ, hvaða fjári," sagði Noddy,
„Þrjóturinn skuldar mér pen,
inga. Ég ætla að leita að hon-
um.“
Hann stóð upp og dró mig á
fætur. „Komdu, vinur, við för-
um og leitum að Artie. Ég ætlá
að ná í vasaljósið í bílnum." i!
„Vissulega," sagði Suby. „Vissú-
lega. Við förum allir og leitum
að aumingja gamla Artie.“
Við tíndumst upp í óreglulega
röð, milli niðursuðudósanna og
tómu kútanna.
„Fari hann til fjandans," tuldr-
aði Jellyhead. En hann kom
einnig, nöldrandi. >
Við leituðum að Artie Clymer
þessa molluheitu nótt, við eld-
ingar og þrumugný í norðrj
meðan annað fólk í Malls Ford
horfði á sjónvarp, fór í bíó eðq
hélzt í hendur á veröndum sih.-
um. Ég leitaði að Artie Clymer
í rökum skurðum, fullum af ill-
gresi og úrgangi, undir hlöðum
af kreosótangandi járnbrautar-
þverböndum, meðfram malár-
kambinum við þjóðveginn, leið
Framh. á bls. 42.
12
falkinn