Fálkinn - 02.05.1966, Blaðsíða 19

0IN kona var á
undan henni í
biðstofunni - tví
tug stúlka, með
fölt órólegt and-
lit. Hendur henn
ar, sem héldu á
brúna umslag-
inu, titruðu of-
urlítið. Umslag-
ið var frá opin-
berri stofnun og prentað á eitt
hornið: Konunglega heilbrigðis-
ráðið — þjónusta.
Hjúkrunarkonan kallaði á
hana inn og Grete Rosenberg
varð ein í biðstofunni. Tímarit-
unum á borðinu var raðað í
snyrtilegan hlaða. 1 blómaborð-
inu undir glugganum voru sex
þrifleg pottablóm. Gulir birki-
stólarnir sýndust óþægilegri en
þeir voru. Af gólfinu var dauf
hreingerningaiykt. Nafnskiltið á
dyrum Iækningastofunnar virtist
svo blátt áfram og skrumlaust:
DR. HOFFMANN.
Grete Rosenberg tók efsta
tímaritið í hlaðanum, fletti þvi,
reyndi að lesa en varð þess fljót-
lega vör, að hún skildi ekki það
sem hún las. Hún lagði blaðið
frá sér aftur og reyndi að slappa
af.
Hugur hennar hvarflaði úr bið-
stofunni. Hún sá tekk-afgreiðslu-
borðið í ferðaskrifstofunni þar
sem hún vann — á þessum tima
dags var lítið um að vera þar
en um fimm leytið myndi aftur
vera kominn iðandi ferðamanna-
straumur. Hún sá sjálfa sig bak
við borðið selja hópferðalög til
Miðjarðarhafslandanna eða Kan-
aríeyja. Hún heyrði sína eigin
rödd skýra fyrir viðskiptavinun-
um hvers vegna ferðir þeirra
væru dýrari en hinar ódýrustu
auglýsingaferðir minni ferða-
skrifstofanna, sömu leiðinlegu
romsuna upp aftur og aftur:
gæði, þjónusta og öryggi.
Sú, sem sat í biðstofu doktor
Hoffmanns var einhver önnur,
óþekktur líkami, líkami, sem var
kvalinn og hræddur. Hræddur
við vissuna, hræddur við lækn-
inn, hræddur við sjálfan sig.
Hin yfirþyrmandi óttatiifinn-
ing fór að grípa um sig aftur,
fyrst eins og hnefastór klump-
ur undir bringsmölunum, sem
síðan óx stöðugt, þar til hjartað
tók að ólmast og brjóstkassinn
virtist of þröngur fyrir lungun.
Þetta var engin ný og skyndi-
leg tilfinning. Nei, hún var þegar
orðin henni kunnug eins og leið-
um og ógnvekjandi gesti, sem
hún gæti ekki flúið undan.
Henni hafði tekizt að halda
henni mjög leyndri. Hún var
einn bezti sölumaður ferðaskrif-
stofunnar. Hún hafði orð á sér
fyrir að geta nálgazt ókunnugt
fólk og sannfært það.
En samt sem áður — nú gerði
óttinn vart við sig aftur, hann
var að gagntaka hana, brátt
myndi hún finna hann eins og
kalda, kremjandi greip um hjart-
að. Hún hefði átt að fara til sál-
fræðings fyrir mörgum árum og
láta hann hreinsa þessi óþæg-
indi úr undirvitund sinni.
En jafnvel sálfræðingur var
oftast karlmaður í hvitum slopp
— einmitt maðurinn, sem vakti
hjá henni þennan óskýranlega
ótta.
Opinskáa, jafnlynda Grete
Rosenberg ... Hún brosti beizkju
blöndnu brosi. Opinská út á við,
skelfd hið innra. Einsömul með
karlmanni var hún ávallt spennt
og á varðbergi. Einsömul með
karlmanni, sem þar að auki var
yfirvald varð hún þurr í munn-
inum og gat ekki fært hugsanir
sínar í búning. Einsömul með
manni í hvítum læknisslopp —
hún varð jafn skelfingu lostin
í hvert skipti, sem slíkt kom fyr-
ir hana.
Konan, sem setið hafði í bið-
stofunni á undan Grete Rosen-
berg kom nú út úr lækninga-
stofunni. Hún virtist fegin og
glöð. Brúna umslagið hafði hún
skilið eftir inni hjá lækninum.
Hjúkrunarkonan var komin að
litla borðinu aftur einhvers stað-
ar að. Rödd hennar var þýð:
— Læknirinn getur tekið á móti
yður núna, ungfrú Rosenberg.
Hún fór inn, fann aðkenningu
að svima. Hertu þig nú upp,
hugsaði hún. Hættu að láta eins
og barn!
— Hoffmann ...
Hún þvingaði sig til að horfa
á hvítklædda manninn. Hoff-
mann var hávaxinn, sennilega
meira en 190 sentímetrar, þrek-
lega vaxinn, hvíti sloppurinn
sýndist svo ofboðslega stór og
ábúðarmikill. Hann var farinn
að grána í vöngum, hátt ennið
rann saman við byrjandi skalla,
kröftugir andlitsdrættirnir voru
mýktir af fitulagi, hann gat ver-
ið á ofanverðum sextugsaldri.
— Fáið yður sæti á meðan,
sagði hann og benti á stól. Sjálf-
ur settist hann hinum megin,
beint andspænis henni, og tók
upp spjaldið. Hann raulaði fyrir
munni sér meðan hann las og
framkoma hans bar vott um
hrjúflega glaðværð, sem litla
samúð hefði með kjökri og
kveinstöfum.
A M M... Rosen-
berg ... tuttugu
og sex ára ...
fyrsta skoðun..
þrautir i kviðar-
holi. Hann dró
niður gleraugun,
sem hann hafði
skotið upp á enn
ið, leit á Grete
Rosenberg og
sagði: — Má ég nú heyra hvað
að er?
Grete Rosenberg svaraði engu.
Læknirinn sá aðeins tvö stór
sjúklingsaugu og smá kipring
við munnvikin, sem gaf til
kynna, að hún væri að reyna að
tala en gæti það ekki. Hann
veifaði uppörvandi til hennar
fingrum hægri handar, eins og
hann vildi toga út úr henni orð-
in.
— Þér skuluð vera öldungis
ófeimin, ég hef heyrt sitt af
hverju á langri læknisævi. Við
skulum tala um þetta eins og
um smávegis bilun i bílnum yðar
sé að ræða — eigið þér ef til
vill bíl?
Grete Rosenberg kinkaði kolli
játandi.
— Sjáum til, sagði doktor
Hoffmann og hló vingjarnlegum
stórkarlahlátri. Ég er vélvirkinn
og nú komið þér akandi til mín
og eitthvað er að. Hvernig lýsir
það sér helzt?
— Það eru þrautir, sagði Grete
Rosenberg hvíslandi. Þær koma
og fara.
— Hvenær koma þær og live-
nær fara þær aftur? Þér vitið
þegar þér sitjið í bílnum hvort
það er í brekkunum eða í beygj-
unum eða þegar hemlað er, sem
eitthvað bjátar á?
— Ég veit ekki, svaraði Grete
Rosenberg. Ég — ég hef óljósa
hugmynd, en hún er svo fárán-
leg ... aðeins ímyndun.
— Látið mig heyra hana alla
vega. Hún gæti varpað ljósi á
málið...
Grete Rosenberg forðaðist að
líta á lækninn. Augnaráð henn-
ar leitaði út um gluggann,
þangað sem fyrsti roði haustsins
var að byrja að gera vart við sig
í laufskrúði sjúkrahússgarðsins.
Hún var enn hrædd við hann en
glaðleg einurð hans dró ofur-
lítið úr spenningnum.
— Það er sem sagt ef til vill
eintóm ímyndun, endurtók hún
hikandi. En — nei, ég held ekki,
að ég geti sagt það.
— Hvers vegna eruð þér blygð-
um allt í móttökustofu yfirlæknisins.
tafi sem voru
á hand'
komið frá Þýzkalandi rétt
verið í fangabúðunum
FALKINN
19