Fálkinn - 02.05.1966, Blaðsíða 39

reykjavík- leith- kaupmannahöfn - reykjavík
SUMARLEYFID NALGAST !
gódur
matur
gód
Jjjónusta
tryggir
ydtur
góda
ferd mcd
DRAGIÐ EKKI AÐ TRYGGJA YÐUR FARMIÐA
GULLFOSSI
BROTTFARARDAGAR FRÁ REYKJAVÍK ____________
7/5 28/5 18/6 2/7 16/7 30/7 13/8 27/8 10/9
H F. EIMSKIPAFÉLAG ÍSLANDS
skuggar órið 1926, rétt eins
og öll önnur ár, og sumir voru
glaðir, en aðrir hryggir, svo
sem lengst af mun verða. En
ég hygg, að um þorra fólksins
megi segja, að það hafi verið
hamingjusamt — eins og það
mátti líka vera.
• Arfur án erfingja
Framh. af bls. 34.
fara að móðga hana. Hún hafði
óheppilega framkomu. Allt í
lagi! Gerði það hana að lélegum
túlki? Og hvers vœnti hann eigin-
lega af henni? Auðmýktar og
Undirgefni?
Hann bauð henni sígarettu.
Hún hristi höfuðið.
„Þökk fyrir, en ég kýs heldur
mínar eigin.“ Hún tók upp pakka
af Gitanes. Hann kveikti í fyrir
hana.
„Viljið þér spyrja einhvers
varðandi starfið?"
„Já,“. sagði hún og blés reykn-
um frá sér. „Hafið þér áður
reynt að nota túlk, herra Car-
ey?“
„Aldrei."
„Einmitt það. Talið þér
þýzku?“
„Já, svolítið."
„Hve lítið? Það skiptir nokkru
máli.“
„Já, ég skil það. Ég kann þessa
óveru, sem ég lærði í skóla. Ég
dvaldi í Þýzkalandi á vegum
hersins nokkra mánuði eftir
stríðið og heyrði töluvert af
þýzku. Ég skil samhengið í
flestu, sem Þjóðverjar tala
saman, en stundum get ég mis-
skilið það svo herfilega, að ég
held mig vera að hlusta á stjórn-
málaumræður, þegar talið snýst
í rauninni aðeins um aðferðir
við hænsnarækt. Er þetta nóg
svar við spurningu yðar?“
„Já, yfrið nóg. Ég skal skýra
þetta nánar. Þegar menn tota
túlk, er ekki alltaf jafnauðvelt
að varast að hlusta á samtalið,
sem fram fer á hinu erlenda
máli. Þetta getur oft leitt af
sér rugling og misskilning.“
„Þér eigið við, að bezt sé að
treysta túlkinum og reyna ekki
að vinna hans starf.“
„Já.“ Fyrir aftan þau beið bar-
þjónninn átekta. George lét hann
afskiptalausan. Samtal þeirra
var um það bil á enda, og hann
hafði enga löngun til að draga
það á langinn. Sigaretta hennar
var hálfreykt. Þegar sentimetri
væri brunninn af henni til við-
bótar, ætlaði hann að standa upp.
„Ég gæti trúað, að þér væruð
all kunnug í Þýzkalandi, ungfrú
Kolin?“
„Aðeins í vissum héruðum."
„Rínarhéraöinu?" •
„Já, sæmilega.“
„Ég frétti, að þér hefðuð unnið
að undirbúningnum við Niirn-
bergréttarhöldin?"
„Já.“
„Sem Júgoslavi hlýtur það að
hafa veitt yður töluverða full-
nægju.“
„Haldið þér það, herra Carey?“
„Fannst yður ekki, að réttar-
höldin yfir stríðsglæpamönnun-
um ættu rétt á sér?“ Hún leit
niður á sigarettuna sina.
„Þjóðverjar tóku föður minn
sem gísl og skutu hann,“ sagöi
hún kuldalega. „Þeir sendu mig
og móður mína í nauðungar-
vinnu í Leipzig. Móðir mín dó
úr blóðeitrun frá bólgnu sári,
sem þeir neituðu að gera að. Ég
veit ekki alveg, hvað af bræðr-
um mínum varð, nema þeir voru
að lokum píndir til dauða í SS-
bragga í Zagreb. Jú, víst fund-
ust mér aðfarirnar réttmætar.
Ef þær hafa aukið Sameinuðu
þjóðunum trúna á eigin mátt
og réttlæti, þá voru þær rétt-
mætar. En þér megið ekki kref j-
ast þess, að ég hrópi húrra!"
„Nei — ég skil, að þér hefð-
uð getað hugsað yður persónu-
legri hefnd." Hún hafði hallað
sér áfram og marið sígarettuna
i öskubakkanum. Nú sneri hún
höfðinu seinlega og horfðist í
augu við hann.
„Ég er hrædd um, að ég hafi
ekki yðar trú á réttlætið, herra
Carey,“ sagði hún með undar-
legu, stökku brosi. Honum varð
FÁLKINN