Fálkinn - 02.05.1966, Blaðsíða 37

HÁKARLSBEITA
Ástralskir hermenn koma í veg fyrir sjálfs-
morð meS óvenjulegum hætti.
David BREWER og
menn hans uröu alveg
höggdofa yfir þeirri sjón, er
blasti við þeim af þilfari
bátsins, sem þeir sigldu á
um hafnarsvæðið í Sydney:
ung allsnakin stúlka með
sítt, svart hár var á sundi i
sjónum, fram undan bátn-
um.
Allt annað en hvimleið
sjón, en þó sló óhug á her-
mennina. Einmitt á þessum
slóðum var mikið um há-
karla í sjónum. Þeir hróp-
uðu aðvarandi til stúlkunn-
ar og bentu henni sem ákaf-
ast að synda að bátnum. En
hafgúan vildi ekki þýðast
þá. — Látið mig í friði,
hrópaði hún. — Ég vil enga
hjálp. Látið mig sökkva, há-
karlarnir sjá um mig. Um
leið hætti hún að taka
sundtökin. Höfuðsmanninum
varð nú ljóst, að hér var
um sjálfsmorðstilraun að
ræða. Líkami stúlkunnar
hvarf undir yfirborðið. Hann
brá skjótt við, snaraðist úr
jakkanum, stökk útbyrðis
og synti eins hratt og hann
gat í áttina til stúlkunnar.
Hann náði taki á henni en
átti í nokkrum erfiðleikum
með að koma henni að bátn-
um. Brewer: — Hún brauzt
um, barði og klóraði til að
sleppa, svo að ég tók bara
utan um hana og hélt henni
eins og í skrúfstykki, þangað
til báturinn kom. Og þegar
um borð kom var þessi lífs-
leiða sundkona enn ekki í
rónni, hún vildi komast í
sjóinn aftur. Hún barðist um
af öllum kröftum, en að lok-
um tókst þeim þó að tosa
henni í buxur, sem einn
hermannanna lánaði henni,
og skyrtu af öðrum.
Nektarsundkonan unga, er
hafði ætlað að gerast há-
karlafæða vegna ástársorg-
ar, var flutt' á sjúkrahús og
þaðan á taugahæli til þess
að jafna sig. Við rannsókn
— Hún var heppin, að við
skyldum vera á ferðinni.
— Látið mig sökkva,
látið . . .
kom í ljós, að hún hafði lagzt
til sunds frá höfða einum,
sem var vinsæll útsýnisstað-
ur yfir Sydney og umhverfi
hennar. Þar fundust síðbux-
ur og frakki sem hún átti.
Brewer höfuðsmaður sagði
í tilefni af þessari óvenju-
legu björgun: — Stúlkan
var alveg stálheppin, að við
skyldum vera þarna á ferð-
inni. Annars hefði hún áreið-
anlega drukknað eða orðið
hákörlunum að bráð.
... hákarlana sjá um mig.

FALKINN
37