Fálkinn - 02.05.1966, Blaðsíða 43

tíauptnehh
HauptfétagM tjérar
Sólgleraugun 1966
Mikið úrval
Dömur
Spyrjið verzlun yðar
um Hannover sólgler-
augun og þér ^etið
valið þá gerð sem fer
yður vel.
Sólgleraugun sem vöktu mesta athygli á vorsýningunni í Hannover eru komin.
Heildsölubirgðir: II. A. TULIIMIJS heildveizlim
„Vegna þess að Friedrieh
Schirmer var látinn og hann var
hræddur um að fyndi hann eng-
an erfingja Friedrichs á lífi,
myndi þýzka stjórnin „búa hann
til“ til þess að komast yfir pen-
ingana. Það gerði hún reyndar
lika, — herra Moreton barðist við
það mál í heilt ár!“
Séra Weichs þagði augnablik,
svo andvarpaði hann.
„Jæja, — hvernig get ég orð-
ið yður að liði núna, herra
Carey?“
„Herra Moreton sagði að þér
hefðuð lofað að láta hann vita,
ef sonur Friedrichs, Jóhann
Schirmer, léti frá sér heyra.
Hefur hann gert það?“
„Nei.“
„Vitið þér hvort nokkur bréf
muni hafa komið til Friedrich
Schirmers á sjúkrahúsið þar sem
hann lézt?“
„Fram að miðju ári 1940 komu
engin bréf.“
„Þér munduð hafa orðið var
við það?“
„Já, ég kom oft í heimsóknir."
„Og eftir mitt ár 1940?“
„Þá lagði herinn hald á sjúkra-
húsið og notaði það fyrir loft-
skeytaskóla."
„Jæja, já — þá var það víst
ekki fleii'a...“ George stóð á
fætur. „Ég þakka yður kærlega
fyrir, séra Weichs." En prestur-
inn bandaði frá sér með hend-
inni.
„Andartak, herra Carey. Þér
spurðuð hvort Jóhann Schirmer
hefði komið til Bad Schwenn-
heim?"
„Já.“
„Hann gerði það ekki, en son-
ur hans kom.“
„Sonur hans?“ George settist
niður aftur,
„Hafið þér nokkurn áhuga á
honum?“
„Ef hann er sonarsonur Fried-
rich Schirmers þá hef ég svo
sannarlega áhuga á honum."
Séra Weichs kinkaði kolli.
„Hann kom til þess að heim-
sækja mig. Ég verð fyrst að
skýra yður frá því að þegar
herinn tók sjúkrahúsið til sinna
afnota, bauð ég höfuðsmannin-
um þjónustu kirkju minnar
fyrir þá hermenn, sem það
vildu. Höfuðsmaðurinn var ekki
kaþólskur sjálfur en afstaða
hans var vinsamleg og hann
gerði þeim, sem vildu hlýða á
messu, eins hægt um vik og
honum var unnt.
„Og sonarsonur Schirmers var
einn þeirra?"
„Það var ég ekki viss um. En
hann óskaði að minnsta kosti
eftir að fá að tala við mig. Hann
hafði verið sendur á skóla til
sérþjálfunar. Hann var...“
Hann hætti I miðju kafi, hik-
aði örlítið og sagði síðan um
leið og hann leit til ungfrú
Kolin orðið „Fallschirmjager."
„Hann var fallhlífarhermað-
ur,“ sagði hún. Presturinn kink-
aði kolli.
„Já — þökk fyrir. Hann kom
til mín dag einn í september
eða október, ég man ekki alveg
hvort heldur. Hann var hár og
þrekvaxinn, ungur maður, sann-
kailaður hermaður að sjá. Hann
hafði særzt í Belgíu, í árásinni
á Eben-Emael vígið og hafði
ekki enn náð nægilega góðri
heilsu til að vera sendur á víg-
stöðvarnar. Hann kom til að
spyrja mig, hvort ég þekkti afa
hans, Friedrich Schirmer.“
„Sagði hann hvar hann ætti
heima?" spurði George fljót-
mæltur.
„Já, í Köln.“
„Minntist hann nokkuð á, hvað
faðir hans gerði?"
„Nei, það held ég ekki.“
„Átti hann systkini?"
„Nei, hann var einbirni."
FALKINN
43