Fálkinn - 02.05.1966, Blaðsíða 33

' Herra Budd sagði: ;,Guð sé oss
næstur!" með sannfæringar
krafti og bað einkaritarann að
grennslast fyrir um, hvort herra
Sistrom gæti tekið á móti þeim.
John J. Sistrom var elzti mað-
urinn í fyrirtækinu — Lavater
og Powell voru iátnir fyrir
mörgum árum. Hann sat og fitl-
aði við gullblýant á meðan hann
hlustaði á herra Budd skýra frá
málavöxtum af mikilli gremju.
„Jæja, já,“ sagði hann að lok-
um. „Hvað viljið þér, að ég geri
Harry? Ráði einhvern annan,
býst ég við?“
„Já, John J. Ég gæti hugsað
mér, að náungi á borð við Lieber-
mann myndi hafa áhuga."
„Ef til vill. Hvað er búið mik-
ils virði eins og er?“ Herra Budd
leit á George.
„Fjórar milljónir og þrjú
hundruð þúsund, herra," sagði
George. Herra Sistrom -setti totu
á munninn.
„Látum okkur sjá. Töluvert af
því fer nú í erfðaskatt. Og mál-
ið hefur verið undir dómi í
meira en sjö ár, svo lögin frá
1943 koma þar til greina ... Það
er að segja áttatíu prósent af
afganginum renna til hins opin-
bera.“
„Ef erfinginn hefur eina millj-
ón upp úr krafsinu, getur hann
hrósað happi,“ sagði herra Budd.
, „Hálf milljón skattfrjáls eru
miklir peningar í dag, Harry.“
Herra Budd hló. Herra Sistrom
vék sér að George.
„Hvert er álit yðar á erfða-
rétti þessa Jóhanns Schirmers,
ungi maður?“
„Ég álít hann hafinn yfir tví-
mæii. Þar er ekkert um að vill-
ast. Friedrich Schirmer var syst-
'kinabarn, og hann lifði gömlu
konuna.“ Herra Sistrom kinkaði
kolli.
1 „Eruð þér sammála þessu,
Harry?“
„Fortakslaust. Ég er viss um,
!að Liebermann myndi gjarnan
Vilja taka málið að sér.“
„Þau eru einkennileg, þessi
gömlu erfðamál," sagði Sistrom
annars hugar. „Það er dýpt í
þeim. Þýzkur riddaraliði á tím-
um Napoleons gerist liðhlaupi
'og verður að breyta um nafn.
Nú sitjum við hér, hundrað ár-
um síðar og mörg þúsund kíló-
‘metra i burtu og brjótum heil-
ánn um, hvernig við eigum að
'ráða fram úr vandræðunum,
!sem stafa af víxlspori hans.“
'Hann brosti ofuriítið. „Þetta er
athyglisvert mál. Enn verður
ekki spáð um, hvernig það fer.“
„Já, og blöðin eiga eftir að
gera sér mikinn mat úr því!“
sagði herra Budd.
„Það ætti nú eiginlega ekki að
vera nauðsynlegt, er það? Að
minnsta kosti ekki í bili." Svo
virtist sem herra Sistrom hefði
tekið ákvörðun. „Ég held ekki,
að við ættum að rasa um ráð
fram í þessu máli, Harry. Auð-
vitað viijum við ekki láta draga
okkur inn í neitt dagblaðafargan,
en við búum yfir vissum upp-
lýsingum, sem engir aðrir hafa
aðgang að. Við erum í mjög
sterkri aðstöðu. Áður en við
tökum endanlega ákvörðun, held
ég, að við ættum að senda mann
til Þýzkalands svo lítið beri á og
vita, hvort hægt er að hafa upp
á þessum Jóhanni Schirmer. Það
er engin ástæða til að greiða
öðru fyrirtæki rífleg laun fyrir
að gera þetta. Þóknun okkar
verður sú sama, hvort sem við
náum einhverjum árangri eða
ekki. Ég fæ ekki séð, hvers
vegna við ættum ekki að nota
tækifærið."
„Já, en hamingjan góða, John
J...
„Það er fullkomlega réttlætan-
legt, að lögfræðingar fjárhalds-
mannsins reyni að finna erfingj-
ann og taki greiðslu fyrir ómak
sitt."
„Já, vitanlega er það réttlætan-
legt, John J„ en samt...“
„Menn geta orðið of þröng-
sýnir í fyrirtæki, sem þessu,“
sagði herra Sistrom fastmæltur.
„Mér finnst ekki, að við ættum
að láta þessi viðskipti ganga
okkur úr greipum vegna hræðslu
við smávegis blaðaskrif."
Það varð þögn um stund.
Herra Budd varp öndinni mæðu-
lega.
„Nú jæja þá, ef þér lítið þann-
ig á það, John J.... En hvað
svo, ef þessi maður er nú bú-
settur á rússneska hernáms-
svæðinu eða situr í fangabúð-
um?“
„Þá getum við hugsað okkur
um einu sinni enn. Hvern ætiið
þér að senda?" Budd yppti öxl-
um.
„Mér finnst, að við gætum
notað góðan leynilögreglumann."
„Leynilögreglumann!" Herra
Sistrom missti gullblýantinn.
„Heyrðu mig nú, Harry! Við höf-
um aldrei neina milljón dali upp
úr þessu krafsi. Fær leynilög-
reglumaður er allt of dýr í þetta
starf. Ég held, að ég hafi betri
hugmynd." Hann sneri sér við
í stólnum og horfði á George.
George beið hnugginn í bragði.
Og höggið reið af.
Herra Sistrom brosti föður-
lega. „Hvað segið þér um smá-
ferð til Evrópu, herra Carey?"
sagði hann.
LÖGFRÆÐINGURINN GERIST
LEYNILÖGREGLUMAÐUR
Tveim vikum síðar flaug
George til Parísar.
Afstaða hans til Schneider
Johnson málsins hafði breytzt
nökkuð á þessum tveimur vik-
um. Enda þótt hann liti enn á
þátt sinn i þvi sem hálfgert
'óhapþ, var það honum ekki
lengur nein meiriháttar kvöi.
Margt hafði orðið til þess, að
hann leit nú á málið út frá
heilbrigðri skynsemi. Til dæmis
andmæli herra Budds við þvi,
að duglegur maður yx-ði sendur
í svo ómerkilegum erindum. Eða
móðgandi dylgjúr starfsfélag-
anna um .það, að þegar hann
hefði verið orðinn leiður á skrif-
finnskunni, hefði hann með
kænskubrögðum orðið sér úti
um ókeypis skemmtifei’ð til út-
landa. En öðru fremur það, að
herra Sistrom hafði ráðið það
við sig að sýna málinu sérstakan
áhuga. í gremju sinni hafði
herra Budd kennt þetta einberri
fégræðgi, en George gat sér þess
til, að eitthvað annað og meira
en venjulegur kaupsýsluáhugi
myndi búa undir því, sem virt-
ist vera fábrotin ósk herra Sist-
rom um að mjólka búið meðan
tækifæri gæfist. Málið var svo
sem nógu draumórakennt — og
grunur hans um, að enn byggi
töluvert af ævintýralöngun
skólapiltsins I aðalforstjóranum,
var einkar örvandi, eins og á
stóð.
Daginn eftir komu sína til
Parísar hélt hann til sendiráðs-
ins, þar sem hann fór þess á
leit að honum yrði visað á ensk-
þýzkan túlk, sem sendiráðið
hefði sjálft notað og sem væri
löggiltur fyrir amerískum erfða-
dómstólum.
Þegar hann kom aftur til gisti-
hússins, beið þar bréf til hans.
Kæri herra Carey!
Þakka yður fyrir bréfið. Það
gleður mig vitanlega að heyra,
að hinn gamli vinur minn, John
Sistrom, hefur ákveðið að halda
málinu áfi’am og að þér hafið
verið valinn til að sjá um rann-
sóknina. Ég óska yður til ham-
ingju! Þér hljótið að vera inn-
undir hjá John J., fyrst hann
trúir yður fyrir þessu starfi. Þér
megið reiða yður á, að blöðin fá
engar upplýsingar frá mér. Mér
er ánægja að finna, að þér hygg-
izt viðhafa sömu varúðarreglur
og ég til þess að viðhalda leynd
málsins. Ef ég mætti leyfa mér
að ráða yður heilt viðvíkjamþ
túlkinum — þér skuluð ekki
ráða neinn, sem ekki fellur yður
sjálfum í geð. Þér eigið eftir að
hafa svo mikil samskipti við
hann, að ef yður líkar ekki alls
kostar við hann frá byrjun þá
endið þér með því að hata hann
eins og pestina.
Ég hef brotið heilann töiuvert
um vandamál yðar I Þýzkalandi,
og mér virðist alit benda til þess,
að séra Weichs i Bad Schwenn-
heim ætti að vera á meðal þeirra
fyrstu, sem þér hittið að máli.
En þegar ég reyndi að muna,
hvað ég hefði sagt yður af sam-
tali mínu við hann, grunaði mig
að ég hefði víst ekki sagt yður
allt af létta. 1 dagbók minni er
aðeins að finna blákaldar stað-
reyndir. Þetta var síðasta athug-
un mín í Þýzkalandi, og mér iá
á að komast heim. Nákvæmari
frásögn gæti ef til vili komið
yður að notum.
Séra Weichs er — eða var —
hávaxinn, ljóshærður maður,
hvasseygur. Hann er enginn ein-
feldningur, og hjá honum er
enga stöðnun að finna. Þýzku-
hraflið mitt kom honum til að
gretta sig, en hann talar sem
sagt góða ensku. Hér er sam-
talið:
„Ég vonaði að þér væruð ætt-
ingi," sagði hann, „hann minntist
einu sinni á frænda í Ameríku,
sem hann hefði aldrei séð.“
„Átti hann enga vandamenn
hérna? Enga konu?“ spurði ég.
„Kona hans lézt fyrir sextán
árum í Schaffhausen. Hún var
svissnesk. Þau höfðu búið þar
í meira en tuttugu ár. Sonur
þeirra fæddist þar. En þegar hún
dó, fluttist hann heim til Þýzka-
lands. 1 siðustu sjúkdómslegu
sinni talaði hann mikið um son
sinn, Jóhann, en hann hafði ekki
séð hann í mörg ár. Jóhann var
kvæntur, og gamli maðurinn
hafði búið hjá þeim um nokk-
urt skeið, en þá hafði kastazt
í kekki og hann hafði farið burt
af heimilinu."
„Hvar bjuggu þau?“
„f Þýzkalandi, en hann sagði
ekki hvar. Þetta umræðuefni
kom auðsjáanlega illa við hann.
Hann minntist aðeins á það einu
sinni."
„Um hvað rifust þau?“ Séra
Weichs hikaði örlítið. Það var
greinilegt, að honum var kunn-
ugt um ástæðuna, en hann sagði
einungis:
„Um það get ég ekkert sagt.“
Ég lét það liggja og spurði:
„Hafið þér alls engan grun um,
hvar Jóhann gæti verið niður
kominn?"
„Því miður ekki. Ég ieitaði í
íöggum gamla mannsins að
heimilisfangi einhverra ætt-
menna, sem ég gæti tilkynnt
um iát hans, en þar var ekk-
ert að finna. Hann bjó á elli-
deild sjúkrahússins. Yfirhjúkr-
unarkonan sagði að hann fengl
aidrei nein bréf, aðeins hina
mánaðarlegu lifeyrisgreiðslu ...
Hann átti ekki mikið annað en
fötin, sem hann var jarðaður i.“
„Engin erfðaskrá?"
„Nei. Það voru nokki’ar bæk-
ur og fáein gömul skjöl — her-
mannavegabréf og því um líkt.
Ekkert verðmætt. Ég geymi
muni hans, þar til yfirvöldin
gefa fyrirmæli um að eyðileggja
þá.“ Mér var auðvitað mikið í
mun að fá.að skoða þessa hluti
sjálfur, en varfærni var fyrsta
boðorðið.
„Gæti ég ef til vill fengið að
FÁLKINN 33