Fálkinn - 02.05.1966, Blaðsíða 44

EEEIalaBBBlalglglgElglgíatB
BIRGÐfiSTOÐ
Ig[g|glg|g[glg[glg[g|g[g[g|g[g[g[g
„Vissi hann þá, að afi hans var
látinn?“
„Nei — það voru honum mikil
vonbrigði. Þegar hann var dreng-
ur, hafði afinn búið hjá þeim og
hann var góður við drenginn.
Svo hafði allt í einu komið til
rifrildis einn daginn og gamli
maðurinn hafði farið að heim-
an.“
„Sagði hann hvers vegna hann
hefði vitað að afi hans bjó í
Bad Schwennheim?"
„Já. Deilan hafði verið alvar-
legs eðlis og nafn afans var
aldrei nefnt við drenginn eftir
þetta. En hann elskaði afa sinn.
Þegar áður en hann byrjaði að
ganga i skóla, hafði gamli mað-
urinn kennt honum að skrifa
og að halda námsbókum sínum
í röð og reglu. Síðar hjálpaði
hann honum við reikningsdæmin
og ræddi við hann um leyndar-
dóma viðskiptanna. Vissuð þér,
að Friedrich Schirmer var bók-
haldari."
,,Já.“
„Drengurinn gleymdi honum
aidrei. Þegar hann var um það
bil fjórtán ára, fengu foreldrar
hans bréf frá gamla manninum,
þar sem hann sagðist ætla til
Bad Schwennheim. Drengurinn
hafði heyrt þau minnast á það.
Þau eyðilögðu bréfið en hann
Donnt gefur vinsælustu plötuna frá
Hljóðfæraverzlun Sigríðar Helgádóttur
Galdurinn er sá að finna plötuna, sem er falin einþvers
staðar á síðum Fálkans. — Að verðlaunum fær sá fundvísi
nýja plötu, sem hann velur sér eftir listanum hér að neðan
og platan er auðvitað frá Hljóðfæraverzlun Sigríðar Helga-
dóttur í Vesturveri. — Dregið verður úr réttmn laúsnum.
Vinsælar plötur í dag:
1. Cadillac — Dátar
2. Sinner Man — Seekers
3. If You Tell a Lie — The MacCoys
4. Love just Break Heart — Silla Black
5. Bullseye — Len Barry.
Platan er á blaðsíðu
Heimili: .....................................
Ég vel mér nr............. Til vara nr............
VINNINGS MÁ VITJA Á SKRIFSTOFU FÁLKANS.
mundi nafn bæjarins og þegar
hann var sendur á herskóla,
reyndi hann að finna afa sinn.
Hann vissi ekki fyrr en ég sagði
honum það, að fyrir undarlega
tilviljun byggi hann nú í sama
húsinu og afi hans dó í.“
„Einmitt það.“
Séra Weichs horfði í gaupnir
sér.
„Ég er hræddur um, að ég
hafi brugðizt honum. Ég skildi
hann ekki fyrr en það var um
seinan. Hann kom oftsinnis til
min og spurði mig í þaula um
afa sinn. Nú löngu seinna er
mér ijóst, að hann óskaði eftir
að gera gamla manninn að
hetju ... Ég svaraði spurningum
hans eins vingjarnlega og ég
gat. En svo einn daginn spurði
hann mig umbúðalaust hvort ég
héldi ekki að afi hans hefði ver-
ið göfugur og góður rnaður."
Hann þagnaði og hélt síðan
áfram hægt og gætilega eins og
hann væri að velja orðin sér til
varnar. „Ég gaf honum bezta
svarið sem ég átti tiltækt. Ég
sagði að Friedrich Schirmer
hefði tekið þjáningunum af hin-
um langvarandi veikindum sín-
um með sálarstyrk og langlund-
argeði. Meira gat ég ekki sagt.
Pilturinn tók orð mín sem stað-
festingu og byrjaði að tala af
mikilli beiskju um föður sinn,
sem rekið hafði gamla manninn
á dyr í augnabliks afbrýðisæði.
Ég gat ekki leyft honum að
tala þannig. Það braut í bága
við sannleikann. Ég sagði að
hann gerði föður sínum rangt
til, að hann skyldi spyrja föður
sinn um hið rétta í málinu. Prest-
urinn leit upp. „Hann hló. Hann
sagðist ennþá aldrei hafa fengið
neitt gott frá föður sínum og
hann myndi ekki heldur segja
sér sannleikann. Hann hélt
áfram að tala með fyririitningu
um föður sinn. Að lokum fór
hann og ég sá hann aldrei eftir
það.“
Oti voru skuggarnir farnir að
lengjast. IClukka heyrðist slá í
grenndinni.
„Og hver var sannleikurinn,
séra Weichs?" spurði George.
Presturinn hristi höfuðið.
„Ég var skriftafaðir Friedrich
Schirmers, herra Carey.“
„Já, vitanlega — ég bið yður
afsökunar."
„Sú vitneskja myndi ekki
verða yður til neinnar hjálpar."
„Nei, ég skil það. En segið
mér — herra Moreton samdi
lista yfir þau skjöl og ljósmynd-
ir, sem fundust í fórum Friedrich
Schirmers eftir dauða hans. Var
það allt, sem hann átti? Fannst
ekkert fleira?" Sér til undrunar
tók hann eftir vandræðasvip á
andliti prestsins. Hann forðaðist
að horfast 1 augu við hann.
„Gömul skjöl,“ bætti George
við í snatri, „geta verið mjög
mikilvæg sönnunargögn í mál-
um sem þessum." Vöðvarnir i
andliti séra Weichs herptust
saman.
„Það voru engin fleiri skjöl,"
sagði hann.
„Eða ljósmyndir?"
„Engar, sem á neinn hátt gætu
verið yður til gagns, herra
Carey,“ svaraði presturinn stirð-
lega.
„En það hafa þá verið aðrar
ljósmyndir," hélt George áfram.
Kjálkavöðvar prestsins titruðu.
„Ég endurtek, herra Carey, að
þær hefðu ekki getað staðið i
neinu sambandi við rannsóknir
yðar.“
„Hefðu ekki?“ sagði George.
„Eigið þér við, að þær séu ekki
lengur til?"
„Já. Ég brenndi þær.“
„Jæja.“
Það varð þrúgandi þögn meðan
þeir einblíndu hvor á annan. Svo
reis séra Weichs á fætur, varp
öndinni og gékk út að gluggan-
um.
„Friedrich Schirmer var engan
veginn aðlaðandi maður,“ sagði
hann að lokum og horfði út um
gluggann. „Það getur varla gert
til þótt ég segi yður það. Þér
hafið sennilega þegar getið yður
til um það, af þvi sem ég hef
sagt. Þetta voru margar ljós-
myndir. Þær höfðu ekkert gildi
fyrir neina aðra en Friedrich
Schirmer — og ef til vill fyrir
þá, sem hann keypti þær af.“
Nú skildi George það.
„Ó — nú, þannig lagað.“ Hann
brosti. Hann langaði mest af
öllu til að hlæja.
„Hann hafði fengið frið hjá
guði,“ sagði séra Weichs. „Mér
virtist að betra myndi að eyði-
leggja þær. Leyndar fýsnir
hinna dauðu á að grafa ásamt
því holdi, sem þær spruttu af.
Auk þess,“ flýtti hann sér að
bæta við, „er ávallt hætta á því
að slíkar ástarlífslýsingar berist
í hendur barna."
George stóð upp.
„Ég er í þakkarskuld við yður,
faðir. Ég hef aðeins tvær spurn-
ingar til viðbótar. Fenguð þér
nokkurn tima að vita hvaða
fallhlífarsveit hinn ungi Schir-
mer tilheyrði?"
ÁRSHÁTÍÐIR
BRÚÐKA UPS VEIZLUR
FERMINGARVEIZLUR
TJARNARBLÐ
SÍMl ODDFELLOWHÚSINU SÍMI
19000 19100
SÍÐDEGISDRyKKJUR
FUNDARHÖLD
FÉLAGSSIÍEMMTANIR
FALKINN