Fálkinn - 02.05.1966, Blaðsíða 42

FILTRAL SÓLGLERAUGU HÆFA YÐUR BEZT
Hín vestur-þýzku FILTRAL sól-
gleraugu eru sérstaklega löguð og
slípuð til að hæfa augum yðar sem
bezt og vernda þau í sterku sól«
skini. FILTRAL sólgleraugu eru
smekkleg og nýtízkuleg og fdanleg
í ótal gerðum. FILTRAL sólgler-
augu eru ódýr og fást í helztu sér-
verzlunum um land allt.
'snM
®
Heildsölubirgðir: H. Gunnarsson, Hverfisgata 39, sími 19559.
sást í öðru munnvikinu. Augu
hennar voru starandi. Hún leit
hægt og óhikað á George.
„Við förum þá til sjúkrahúss-
in& i Bad Schwennheim á
morgun?“ sagði hún með sett-
legum framburði.
„Nei, það held ég ekki. Við
förum fyrst og heimsækjum séra
Weichs í Stuttgart. Ef hann veit
eitthvað, þurfum við ef til vill
ekki að fara til Bad Schwenn-
heim.“ Hún kinkaði kolli.
„Ég held að þér hafið rétt fyr-
ir yður, herra Carey."
Hún leit á glasið sitt augna-
blik, lauk svo úr þvi í einum
teyg og stóð á fætur.
„Góða nótt, herra Carey,“
sagði hún fastmælt.
„Góða nótt, ungfrú Kolin."
Hún tók tösku sína, sneri sér
við svo andlit hennar vissi beint
á dyrnar. Síðan lagði hún af
stað í beina stefnu. Minnstu
munaði að hún velti einu borð-
inu um koll. Hún slagaði ekki.
Hún skjögraði ekki. Það var
undravert dæmi um sjálfstjórn.
George sá hana ganga út úr
veitingasalnum, breyta um
stefnu i átt að stúku dyravarðar-
ins, taka lykil sinn og hverfa
upp stigann. Hlutlausum áhorf-
anda hefði ekki dottið i hug, að
hún hefði drukkið neitt sterk-
ara en glas af Rínarvíni...
Sjúkrahús Hins heilaga hjarta
var drungaleg múrsteinsbygging
skammt fyrir utan Stuttgart á
leiðinni til Heilbronn.
George hafði sent séra Weichs
langt símskeyti, þar sem hann
minnti hann á heimsókn herra
42
Moretons 1939 og lét í ljós óskir
sínar um að fá að kynnast prest-
inum. Hann og ungfrú Kolin
þurftu aðeins að biða fáeinar
minútur, þar til nunna kom og
fylgdi þeim um heilt völundar-
hús af steingöngum að herbergi
prestsins.
George mundi að presturinn
talaði vel ensku, en honum virt-
ist betur viðeigandi að heíja
samtalið á þýzku. Hvöss, blá
augu prestsins litu af einu þeirra
á annað, meðan ungfrú Kolin
þýddi kurteislega skýringu
Georges á erindi sinu og von
hans um að simskeytið — sem
lá á borðinu — hefði komizt til
skila...
Kjálkavöðvar séra Weichs
höfðu bifazt órólega á meðan
hann hlustaði. Nú greip hann
fram í á ensku:
„Já, herra Carey, ég man eftir
herra Moreton og eins og þér
sjáið, hef ég fengið símskeytið
frá yður. Gjörið svo vel að fá
yður sæti.“ Hann benti þeim á
stólana og gekk aftur til skrif-
borðs síns.
„Jú, ég man vel eftir þeim
manni,“ sagði hann. „Ég hafði
ástæðu til þess."
Hann brosti út í annað munn-
vikið svo hrukkurnar dýpkuðu í
mögru andlitinu. Hann hafði
göfugmannlegt höfuðlag, hugs-
aði George. Manni varð fyrst
fyrir að ímynda sér að hann
gegndi háu embætti innan kirkj-
unnar. En svo kom maður auga
á gamla, klunnalega skóna undir
borðinu og imyndunin dofnaði.
„Hann bað mig fyrir kveðju
til yðar,“ sagði George.
„Kærar þakkir ... Það var nú
ekki maðurinn sjálfur, sem varð
mér tilefni til að muna eftir hon-
um. Gamall maður deyr. Ég er
skriftafaðir hans. Herra Moreton
kemur til mín og ber fram spurn-
ingar um hinn látna. Það er í
sjálfu sér ekki sérlega óvenju-
legt. Margar þýzkar fjölskyldur
eiga vandamenn i Ameriku."
Hann gerði hlé á máli sinu. „En
atvikið festist í minni manns,"
sagði hann þurrlega, „er í ljós
kemur að lögreglan hefur áhuga
á því.“
„Lögreglan?" George gerði
eins og hann gat til að verða
ekki sakbitinn á svip.
„Skömmu fyrir jól 1940 kom
lögreglan til að spyrja mig út
úr um heimsókn herra Moretons
árið á undan. Ég sagði þeim það
sem ég vissi. Þeir skrifuðu það
niður og héldu burt. Tveim vik-
um síðar komu þeir aftur ásamt
öðrum mönnum — ekki úr lög-
reglunni heldur frá Gestapo.
Þeir höfðu mig með sér til Karls-
ruhe.“ Það kom hörkusvipur á
andlit hans. „Þeir sökuðu mig
um að Ijúga varðandi heimsókn
herra Moretons. Þeir sögðu að
þetta mál hefði afar mikla þýð-
ingu fyrir das Reich. Þeir sögðu,
að ef ég ekki segði þeim það sem
þeir vildu fá að vita, myndi farið
með mig á sama hátt og farið
hefði verið með nokkra af
kirkjubræðrum mínum." Hann
hafði horft í gaupnir sér. Nú
lyfti hann höfðinu og horfðist í
augu við George. „Ef til vill haf-
ið þér einhverja hugmynd um,
hvað þeir vildu fá að vita, herra
Carey." George ræskti sig.
„Ég gæti hugsað mér, að þeir
hafi viljað fræðast um mann að
nafni Schneider." Presturinn
kinkaði kolli.
„Já, mann að nafni Schneider.
Þeir sögðu að herra Moreton
hefði verið að leita að þessum
manni og að ég leyndi vitneskju
minni. Þeir héldu að ég vissi hvar
þessi umgetni maður væri, sem
væri erfingi að hinum amerísku
milljónum og að herra Moreton
hefði keypt mig til að þegja til
þess að peningarnir gætu verið
kyrrir í Ameríku." Hann yppti
öxlum. „Hið raunalega við vonda
menn er að þeir geta ekki trúað
þeim sannleika, sem ekki fellur
í réttar skorður hjá þeim.“
„Höfðu þeir engan áhuga á
Friedrich Schirmer?"
„Nei. Ég held að þeir hafi að
lokum álitið það einhvers konar
bragð af hendi Moretons til að
villa um fyrir þeim. Ég veit það
ekki. Máske hafa þeir aðeins orð-
ið þreyttir á mér. Að minnsta
kosti létu þeir mig fara. En eins
og þér sjáið, hafði ég ástæðu
til að minnast herra Moretons."
„Já. En ég fæ ekki séð hvern-
ig hann hefði átt að renna grun
í alla þá erfiðleika, sem hann
hefur valdið yður.“
„Ó, ég ber engan kala til hans,
herra Carey.“ Hann hallaði sér
aftur á bak í stólnum. „En ég
vildi gjarnan fá að vita hið
rétta.“ George hikaði.
„Fjölskylda Friedrich Schir-
mers var aukagrein af þeirri
Schneider-ætt sem um er að
ræða. Það myndi taka iangan
tíma að útskýra skyldleikann
þar á milli, en ég get sagt yður,
að þýzku stjórninni var ekki
kunnugt um hann. Þetta hefur
alltaf verið mjög sérkennilegt
mál. Það hafa þegar komið
fram svo margir falskir erfingj-
ar, að jafnvel þótt lögmætur erf-
ingi fyndist nú, myndi honum
reynast geysierfitt að vinna mál-
ið fyrir amerískum dómstólum.
Sennilegast er að enginn erfingi
finnist og renna þá peningarnir
sjálfkrafa til þess opinbera í
Pennsylvania."
„Hvers vegna eruð þér þá
hingað kominn, herra Carey?"
„Að nokkru leyti vegna þess
að fyrirtæki mitt tók við mál-
inu af herra Moreton, að öðru
leyti vegna þess að nú á að kom-
ast til botns í málinu til þess að
fyrirtæki mitt geti fengið
greidda þóknun sína. Ég ætti ef
til vill að bæta þvi við, að ef
lögmætur erfingi skyldi finnast
á hann eða hún að fá peningana
en ekki rikissjóður. Ríkið fær
hvort sem er meiri hluta upp-
hæðarinnar i erfðaskatt, en það
er engin ástæða til að réttur
aðili ætti ekki einnig að hafa
ánægju af henni."
„Var Friedrich Schirmer lög-
mætur erfingi?"
„Það áleit herra Moreton."
„Hvers vegna sagði herra
Moreton þá ekki erfðaréttinum
frá þvi?“
FALKINN