Fálkinn - 02.05.1966, Blaðsíða 32

„Var hann það svo?“
„Já, hann var það.“ Moreton
leit út í garðinn, eins og honum
væri meinilla við hann. „Mér er
líka sama þótt ég viðurkenni
það, að mér fannst ég sjálfur
töluvert gamall og þreyttur á
þeirri stundu. Þetta var síðast
í ágúst, og eftir útvarpssending-
um að dæma, lék ekki mikill
vafi á því, að styrjöld myndi
brjótast út í Evrópu áður en
vikan væri liðin. Ég vildi fara
heim. Ég hef aldrei haft neina
löngun til að vera þar, sem átök-
in eru farin að hárðna. En samt
gat ég ekki fengið af mér að
fara, fyrr en ég hefði leitt rann-
sóknina til lykta. Einn sólar-
hringur í viðbót var allt, sem
ég þarfnaðist."
„Og hvað gerðuð þér svo?"
Nú, þegar George hafði aflað
sér þeirra staðreynda, sem hann
óskaði eftir, fór hann að verða
dálítið óþolinmóður yfir skraf-
hreifni gamla mannsins.
„Ég fór til Bad Schwennheim
með lestinni og hafði þá áður
sent túlkinn heim til Frakklands.
Hann var hálf miður sin yfir
ástandinu og vildi komast til
konu og barna, áður en nokkuð
gerðist. 1 Bad Schwennheim leit-
aði ég uppi prest staðarins, sem
til allrar hamingju talaði ágæta
ensku."
„Og presturinn sagði, að Fried-
rich Schirmer væri látinn?"
„Já. En hann sagði einnig, að
það væri leitt, að ég skyldi hafa
komið of seint.“
„Of seint til hvers?“
„Til þess að vera við jarðar-
förina."
„Þér eigið við, að hann hafi
lifað Amelíu?"
„Rúmlega tíu mánuði."
„Var hann kvæntur?"
„Kona hans var látin fyrir
mörgum árum.“
„Nokkur börn?“
„Einn sonur, Jóhann að nafni.
Það er hann, sem er á myndinni
I kassanum. Tengdadóttirin hét
Ilse. Jóhann ætti að vera um
fimmtugt i dag, eftir því sem
ég kemst næst.“
„Er hann þá á lífi?"
„Það hef ég ekki hugmyhd
um, ungi vinur,“ sagði Moreton
glaðlega. „Ef hann er á lífi, þá
er hann tvímælalaust erfinginn
að öllum milljónunum." George
brosti.
„Þér eigið við, að hann hafi
verið erfinginn, er það ekki,
herra? Sem Þjóðverji getur hann
ekki komið til mála. Ríkið legg-
ur hald á eignirnar." Moreton
hristi höfuðið og hló ánægjulega.
„Það skuluð þér nú ekki vera
svo viss um. Að sögn prestsins
starfaði Friedrich í meira en
tuttugu ár í verksmiðju nálægt
Schaffhausen í Sviss, og þar er
Jóhann fæddur. Lagalega séð er
hann Svisslendingur!" George
hallaði sér aftur á bak i stóln-
um. Andartak var hann of ringl-
aður til að geta hugsað skýrt.
Rjóðar kinnar Moretons iðuðu af
kátínu. George fann vakna hjá
sér óljósa reiði.
„Já, en hvar bjó hann,“ spurði
hann. „Hvar býr hann?“
„Það veit ég ekki heldur.
Presturinn vissi ekkert um það.
Eftir því sem ég komst næst,
flutti fjölskyldan heim til Þýzka-
lands kringum 1920. En Fried-
rich Schirmer hafði ekki frétt
frá syni sínum og tengdadóttur
árum saman. Þar að auki var
ekkert í reytum hans, er sannað
gæti, að þau hefðu nokkurn tíma
verið til, nema myndin og fá-
ein orð, sem hann hafði látið
falla við prestinn."
„Samdi Friedrich erfðaskrá?"
„Nei. Hann lét ekki eftir sig
nein verðmæti. Hann hafði dreg-
ið fram lífið á fátæklegum líf-
eyri. Hann átti varla nóg fyrir
jarðarförinni."
„En þér reynduð að finna
þennan Jóhann?"
„Það var ekki margt hægt að
gera, eins og sakir stóðu. Ég
bað séra Weichs — svo hét
presturinn — að gera mér að-.
vart, ef hann frétti eitthvað af
Jóhanni, en styrjöldin brauzt út
þrem dögum seinna. Ég hef
aldrei heyrt af því síðan. Svo
var árásin gerð á Pearl Harbo-
ur, og hún batt enda á allt saman
hvað okkur viðkom." Moreton
lét fallast út af i svæflana og
lokaði augunum. Hann hafði
haft sína skemmtun af þessu.
Nú var hann þreyttur.
George sagði ekkert. Hann
kom auga á frú Moreton út-
undan sér. Hann stóð á fætur.
„Það er aðeins eitt atriði, sem
liggur ekki ljóst fyrir mér,
herra," sagði hann hikandi.
„Já, ungi vinur."
„Þér sögðuð, að þegar þér af-
hentuð herra Sistrom málið 1944,
hefðuð þér ekki óskað eftir, að
honum yrðu þessar staðreyndir
ljósar. Hvers vegna ekki?"
Moreton opnaði augun hægt.
„Snemma á árinu 1944 var
sonur minn myrtur af SS eftir
flótta úr stríðsfangabúðum í
Þýzkalandi. Þáverandi kona mín
var ekki heil heilsu, þeg'ar það
gerðist, og áfallið varð henni
að bana. Þegar ég svo átti að
fela málið i hendur Sistrom, gat
ég hreint og beint ekki sætt
mig við þá tilhugsun, að rann-
sóknir mínar ættu að verða til
þess, að Þjóðverji fengi arfinn."
„Ég skil.“
„Ekki sérlega viðeigandi frá
lögfræðilegu sjónarmiði," bætti
gamli maðurinn við með van-
þóknun. „Ekki frá siðferðilegu
sjónarmiði heldur. En þannig
var tilfinningum mínum varið.
Nú —hann yppti öxlum, og
augnaráð hans varð skyndilega
glaðlegt aftur — „nú reyni ég
aðeins að gera mér i hugarlund,
hvað Harry Budd muni segja,
þegar þér færið honum frétt-
irnar!"
„Því er ég líka að velta fyrir
mér,“ sagði George.
32
FALKINN